After The Truth

Chapter 4

Sobrang sikip ng aking dibdib habang binabaybay ang kahabaan sa gilid ng kalsada.  Paminsan ay naglalakad at madalas ay tumaktakbo.

Nakayuko ako at ayaw kong mahalata ako ng mga tao na umiiyak at mahalata nila na ako ang anak ng mamamatay tao.

I am running passionately as I over take from the people who are busy walking walking.

Dahil sa pagyuyuko ay hindi ko nakikita ang bawat tao sa paligid. I don't know what to do. Gusto kong tumakas sa nararamdaman ko. Ang sakit sa puso. I want to run away from this pain, but is this the right thing to do? From running away?

Patuloy akong tumakbo habang patuloy ang aking pagtangis dahil sa sakit na nararamdaman sa aking dibdib.

Nakakahiya ang ginawa ng pamilya ko!

Sa aking pagtatakbo ng mabilis ay nabunggo ko ang isang matigas na dibdib. Masakit ang aking mukha sa pagkaka untog.

Sa kahihiyan ay hindi ko na lamang siya tiningnan.

"Ahh sorry," paghingi ko ng paunanhin at umayos kaagad upang simulan muli ang pagtakbo.

Bagamat ang aking binti at tuhod ay nakaramdam na ng sakit ay desidido parin akong lumayo.

Sa pangalawang hakbang ko patakbo ay hinigit ng nabangga ko ang aking palapulsuhan. Sa lakas ng pagkahila ay napaharap ako. Laking gulat ko sa aking nakita.

Lagi siyang mukhang galit ngunit sa pagkakataong ito ay totoong galit na siya. Ang kilay niyang makapal ay halos magkasalubong. Nananaksak ang kanyang mga tingin, at puno ng poot ang pagtapon nito ng mga tingin.

Yumuko ako at muling humikbi.

I put my palm to hide myself fron crying.

"What the hell are you doing!" Mariing niyang saad.

"I told you, don't leave the condominium!" dagdag pa nito.

"I was almost searching you in the whole city! Pati sa loob ng campus niyo'y ni anino ay wala ka!" sa galit niyang boses.

"I-I'm so so-sorry, I j-just want to run away from the news that I saw, totoo ba iyon? Sabihin mo! Totoo ba?" Sabay punas ko sa mga luhang hindi matapos sa pag agos habang malapit ako sa matigas niyang dibdib.

"Patawarin mo ako dahil nasigawan kita, I'm just worried, please don't do this again Sav, hindi ko kakayanin kung may nangyaring masama sa'yo," sabay haplos niya sa aking pisngi at pinunasan ang natitirang mga luha gamit ang kanyang hinlalaki.

Hindi na lamang ako sumagot dahil parang naubusan ako ng sasabihin. I'm so tired already, my toes and my knees were aching. My emotionally exhausted.

"Umuwi na tayo, we are not safe here," pagaanyaya niya sa akin sabay hila papunta sa kanyang sasakyan.

Nagpatianod ako sa paghila niya nang nakarating kami sa saksakyan niyang Volvo V90.

Tahimik kaming dalawa nang pumasok sa loob ng sasakyan at pati sa buong byahe. Galit ang kanyang expresyon halata sa halos magkasalubong niyang kilay habang nagmamaneho at nakatingin sa kahabaan ng kalsada.

The speed of the car was not that speed, I feel so comfortable when he's driving, he drive so well.

Dinila niya ako sa kanyang condominium. Nakapunta na ako dito kayat sanay na ako sa pasikot sikot. Ang lawak ng kanyang condo ay parang apat sa condo ko kung pagsasama-samahin.

The house is so manly. The palette of the house is black, white, and brown. I love how they minimalist the interior. Parang isang palapag ng gusali ng building ito ang kanyang condo.