After The Truth

Chapter 30

Maayos na ang aking pakiramdam simula nag umaga. Maaga akong nagising para tumulong sa gawaing bahay.

Nasa aking harap ang mga ibat-ibang mga gamit na ibinigay sa akin ni Enzo bago ko siya takbuhan.

There is a clothes, camera, bags. Ilang minuto kong sinusuri ang bawat isang piraso. It's been a year since I dressed branded clothes.

Maybe I can used them for work. We only using our uniform every Monday and Tuesday. But we have color coding, and the color for this day is, yellow.

Kinuha ko ang isang damit na bistida na bigay ni Enzo sa akin. I wear white rubber shoes for this day.

Nagdadalawang isip pa ako kung gagamitin ko ba ito o hindi. Baka bumalik lamang ang lahat ng ala alang sinapit ko sa nagdaang taon dahil sa kanya.

Kumapit ako sa paniniwalang, dadaan ang oras at maghihilom din ang lahat. Siguro nga  napatawad ko na siya, ngunit ang alaala ay narito pa. Parang kahapon lang ang nagdaan at ngayon ay muli siyang nagpaparamdam.

Paano kung bumalik siya? Tatanggapin ko bang muli siya? Paano kung tanggapin ko nga siya ngunit meron na siya iba? May mababalikan parin ba ako?

Siguro nga naghilom na ang sugat, sakaling mag krus muli ang aming landas, susubukan kong ibalik ang lahat.

Siguro baka naparusahan na siya sa kanyang ginawa, at sana ay nabigyan siya ng aral.

I'm in canteen with Rina having lunch.

Sabay kaming kumakain ni Rina dito tuwing may trabaho. We became close friend, mabaut siya at meron siyang sense of humor.

"Rina, gaano ka mainpluwensya ang bahay na pinuntahan natin noong nakaraan?" Kuryuso kong tanong habang sumusubo ng ulam.

"Ang mga Montisino ba?" Pag aangat ng mukha sa akin ni Rina.

Montisino? Sounds great, mukhang pang mayaman talaga.

"Yeah, yung pinuntahan nating salo salo nung isang araw."

"Ahh oo, yung mga Montisino, mainpluwensya nga ang mga iyon. Sila ang pinaka mayamang tao dito sa probinsya. Malawak ang kanilang nasasakupan." Saad ni Rina.

"Bakit mo natanong?" Taas kilay niya akong pinagmasdan.

"Wala naman, pinahiraman kasi ako ng jacket  ni Jassthreo. Kailangan kong isauli, nakakahiya." Sabay subo ng pagkain.

Pinagmasdan ko lamang ang mukha ni Rina na laglag ang panga.

"Jassthreo? Ang gwapo noon. Pano ka niya pinahiraman ng jacket? Baka may gusto sa'yo iyon. Samahan kita sa pagbalik ng jacket." Gigil na saad ni Rina sa akin.

I don't know but I don't like him.

"Sige lang, nahiya talaga ako, mukhang magagamit pa niya ang jacket." Rina nodded.

"Nakita mo rin ba ang panganay? Sa'yo nalang iyon, mukhang masungit."

Pilit na lamang akong ngumiti sa kanya.

Mabilis na dumating ang hapon, sabay kaming unuwi ni Rina, medyo mas malayo ang kanya kaysa sa akin.

Nadatnan ko si Lola Leti na naghahanda ng makakain. Lagi itong nangyayari, nauuna siyang dumating kaysa sa akin.

"Magandang gabi La, ako na po jaan, magpahinga na muna kayo." Saad ko sabay mano sa kanya.

"Naku, ikaw ang magpahinga at kagagaling mo lamang sa sakit. Mag bihis kana at kumain na tayo, nga pala pinapasabing kung may oras ka daw ay maari kang dumalaw sa mansyon, sinabi sa akin ni Jassthreo, mukhang magkaibigan na yata kayo noon." Saad ni Lola Leti.