After The Truth

Chapter 23

Ang kaba sa aking dibdib ay patuloy na lumalakas. Ang aking mga luha ay patuloy na rumaragasa.

Walang nakakarinig sa aking pagiyak dahil natatabunan ito ng mga naglalakasang tawa ng mga lalaking umiinom.

Bakit ako nasa lagay na ito? Anong ginawa ko sa lugar na ito.

Ganito ba kalupit ang tadhana sa akin? Ano ang ginawa ko bakit ko nararanasan ito? Bakit?

Iyan ang mga tanong sa aking isipan habang humihikbi.

Pinilit kong mag isip, ang tanging naisip ko lamang ay ang umalis at tumakas. At iyon ang sa tingin ko ang tama.

I stand and prepare my self to go out in this bus.

The bus has two doors. Lumabas ako ng tahimik at dahan dahan kahit pa may hikbi pa sa akin.

Dahan dahan akong lumapit sa pintuan. Malalakas ang boses ng bawat isa dahil sa kalasingan. I don't know if they will notice me but I want to make sure.

Lumabas ako ng mabilis. Hindi na muli ako tumingin sa banda nila. Ngunit sa aking paglalakad sa unang anim na sigundo ay may narinig ako.

"Ang babae nagising!" I heard from my back. It is a voice of an old men.

After I heard that voice, naghumandero na ako sa takbo. My knees are trembling but I don't want to give up. I run faster even I feel tired.

Galit at pagkamuhi ang nararamdaman ko habang binabaybay ang madilim na iskinita. May mga ilaw. Ngunit walang taong nagkalat dahil gitna na ng gabi.

I heard bark from anywhere. I don't want to stop.

I continue to run, until I lost my energy. Nasa kalagitnaan na ako ng pagiisip na tumigil nang may sumulpot na isang matandang babae.

She is holding a basket. Her face makes amusement, tila nagulat sa aking pagdating.

"Ayus ka lang hija?" Kuryosong tanong ng matanda.

Ang matanda ay may maamong mukha. Tila hindi ka sasaktan. I noticed that she is already old because of crinkles on her face.

I feel safe when I saw this woman. Thank you.

"Help me lola, nakatulog po ako sa bus at nagising na lamang akong nakatigil na ang sasakyan at nag iinuman na ang mga trabahador ng bus." Nanginginig ang boses kong saad.

Nagulat ang matanda sa sinabi ko. Nakita ko rin sa kanya ang pag aalala.

"Saan ka ba papunta ineng?" Saad ng matanda sa nagaalalang boses.

"Papunta po akong Tarlac." Kagat labi ko sabay yuko.

"Nasa Tarlac kana hija. Nasaan ang pamilya mo?" Ana ng matanda sa akin.

I don't know what to answer. I think I don't have. I lost Enzo and my guardian parents.

"I don't know where they are." Pagsisinungaling ko.

"May matutuluyan ka ba?"

"Wala po, maghahanap nalang po ako ng malapit na hotel." Saad ko sabay yuko.

Tumawa ang matanda. What's wrong?

" Naku hija, wala kang mahahanap dito dahil gabi na. At mukhang maguumaga narin. Nasa probinsya ka at walang hotel dito. Tumuloy ka nalang muna sa akina at masasayang lang ang pera mo." Pag aanyaya ng matanda.

Hindi ko alam kung magtitiwala pa ba ako. Lahat ng nasa paligid ko ay sinasaktan ako. Pero sana kahit ngayon lang ay hindi na.

Sumama ako sa matanda. Malapit lang ang kanyang bahay. Tihimik kaming naglalakad. We share a bit of conversation pero nawala din agad.