After The Truth

Chapter 34

What a damn reason! He's a bullshi and asshole. How can he say that to me? What a trash reason and answer.

Because he want to? Dahil gusto niya? Bakit? Para saan? Ano ba ang ginawa ko sa kanya? Ibinigay ko ang lahat sa kanya bakit ganito ang sukli? Wala akong ginawa o ikinilos na masama upang gawin niya sa akin 'to!

Punong puno ng galit ang puso ko, puno ng himagsik, kirot, pangungulila at marami pang iba ang nasaaking pakiramdam.

I don't deserve to feel this, hindi ko 'to pinangarap.

I wished the time run faster, hirap na hirap na ako sa bangungut na ito. Hirap at pagod na akong umiyak at magdusa.

Hirap na hirap na akong umintindi para sa iba.

Nakayuko lamang sa aking harap si Enzo, mukhang nadama niya ang anghang ng aking sampal.

Ngunit hindi sapat sa kanya iyon, kailangan niyang magdusa.

"You're such a bullshit asshole Enzo! That's not a damn reason! Hindi mo iyon ginawa dahil gusto mo lang! Can you please please tell me your fucking damn reason! Pagod na ako... Pagod na akong umiyak... Intindihin mo naman ako!"

Nagngingitngit ako sa galit habang kaharap siya. He's not even answering me.

"Answer me please..." Halos magmakaawa ang aking boses.

Namamalat narin ang aking boses dahil aa gagasigaw. This is not healthy anymore! I hate him so so much!

He can't look at me straight and he can't answer me.

What is your reason? Ano? You gave me a lpt of frustration pati ba naman ito.

"I can't believe you!" Sigaw ko sa kanya at agad na tumayo at umalis.

Sa aking pagtayo at pagtalikod sa kanya ay lalong bumuhos ang maiinit na luha. Patuloy na dumadaloy sa mga sakit at hinagpis na nararamdaman dahil sa nangyayari.

I walked out on that room. I don't know if Kaloy was still on my back. I don't care by the way.

Malalakas na hakbang hanggang sa pagkalabas ko sa silid na iyon.

I don't know time is it, but the sun is still at the top. Hindi ko na siguro namalayan ang oras, mukhang maghahapon na at masisimulang muli ang dilim.

Napahinto ako sa labas ng police station, ngunit ang sakit sa puso at ang aking pag iyak ay hindi na muling huminto.

Inilibot ko ang aking paningin upang maghanap na maaaring sasakyan ngunit wala akong makitang dumadaan, iilan lamang at parang hindi pa ito pampasahero.

I heard a footsteps on my right side. Dahan dahan kong sinulyapan ito, it's Kaloy, the driver and bodyguard of Enzo.

"Ma'am tara na po ba? Baka may gusto pa po kayong puntahan?" Mahinahon na kanyang saad.

"Sa tingin mo makakasakay pa ako jan? Alam mo ba kung ano ang gunawa sa akin ng amo mo? Ang sakit sobra..."

"Alan ko pong masakit ma'am, wala pong dumadaan na sasakyan pag ganitong oras po, kaya sumama na po kayo sa amin. Wala pong magagawa ang pride niyo sa sitwasyon na ito."

Matilim ko siyang tinignan at napaisip.

Do I have a choice? Ayaw ko maglakad. I will just swallow my pride right now.

I sighed and I started to walk on the three car waiting for us.

Tahimik akong pumasok ng sasakyan. Wala din naman akong kakausapin.

I can't even think properly because of what happening.

Katahimikan ang namagitan sa aming tatlo, naglagay ng isang tauhan si Kaloy sa likod ko. Hindi ko siya tinitigang mabuti ngunit pamilyar ang lalaki sa akin.