Beni Kendinden Kurtar

20

Havaalanından içeri girdiğimizde geç saat olduğu için sadece uçuşu olan insanların oluşturduğu bir kalabalık vardı. Dış hatlar gelen yolcu kapısında gördüğüm gazeteci ordusuyla kaşlarım çatılırken "Galatasaray'ın transferini karşılamak için gelmişlerdir." diyen Zaman kısaca açıklama yapmıştı.

"Futbol işlerinden asla anlamamaya devam edeceğim." 

Bu dediğim onu güldürürken çoktan İzmir uçağı için sıraya girmiş kontrollerden geçiyorduk. "Diğerleri nerede?"

"Biz biraz geç katılıyoruz onlar çoktan gitti." kafamı sallayıp onaylarken görevliye kimliğimi uzatıp işlemler için beklemeye başladım.

"Ee nasıl gidiyor?"

"Ne nasıl gidiyor?" kafamı kaldırıp ona bakarken görevliye teşekkür edip gülümsedim. Kimliğimi cüzdanıma koyarken "Genel olarak yani, okul, ilişkiler, evdeki durumlar falan?" diye sordu.

"Okulun son senesi biliyorsun bitmesi için gün sayıyorum ama zor. İlişkiler derken özel bir şey var mı diye soruyorsan hiç sormamışsın sayacağım." gülüp kafasını sallarken omuz silkip devam ettim.

"Evdeki durumlar da iyi ya alıştığımın dışında bir şey olmuyor." 

"Sevindim, annenle aranızın bozulması senin kimyanı bozuyor." bu haklı bir tespitti. Annem beni çok etkiliyordu sanırım.

"Büyüdüğümüzü, kendi kararlarımızı alma yaşına geldiğimizi anlaması biraz zor oluyor." gülümseyip sonunda işlemlerimizi halleden görevliye teşekkür edip uçağa giden yolda yürümeye başladık. 

"Bunlar normal şeyler sanırım ebeveynler için. Anne baba olmadan anlamayacağımız bir şey." 

"Doğru, açıkçası anlamak için çaba sarf etmekten vazgeçtim."

Uçakta yerlerimize yerleşene kadar konuşmadık çok. Annemlere kısaca haber verip telefonumdan güzel bir şarkı seçerken kulaklıklarımı da çıkartmıştım. Zaman yanımda yerine yerleşirken kısa sürecek uçuş için ön bilgiler paylaşıldı. Hava burada serindi ama İzmir'de buraya nazaran daha ılık bir hava görmeyi umuyordum.

"Bizimkiler ev tutmuş, otelde kalmayacakmışız."

"Evet annem söyledi. Daha iyi olur sanırım." kafamı ona çevirdiğimde aşağı yukarı salladığı başıyla beni onaylıyordu. "Hiç değilse herkes birbirini iyice tanır."

"Kesinlikle." 

Uçağın kalkışıyla birlikte yorgunlukla nefesimi üfleyip camdan dışarıya çevirdim bakışlarımı. İstanbul'un güzel manzarasını arkamızda bırakana kadar dışarıyı izlerken yarından sonra ne yapacağımı düşünüyordum. Beni sürekli yeni zorluklar bekliyordu sanki..

-İda-

"Ne yapıyorsunuz?" 

Hazırlanan sebze suyumu yudumlarken annemle Zelal ablanın ne yaptığını öğrenmek için kış bahçesine çıkmıştım.

Daha öncesinde duyduğum şeylerse zerre kadar hoşuma gitmemişti.

"İda, ne zaman uyandın sen?"

"Biraz önce diyetin saatini kaçırmamak için mecbur uyandım. Siz güne erken başlamışsınız anlaşılan."

"Bugün çekimler başlıyor heyecanımız yüksek." diyen Zelal abla gülümseyerek konuşurken "Uçağın saati belli mi ne zaman gidiyoruz İzmir'e?"

"İda açıkçası bir süre daha burada kalabiliriz gibi duruyor." diyen annemle gülümsedim.

"Sebep?"