Spoorloos

Hoofdstuk 2

-Fenna-

Ik stap uit de auto en loop richting de steen met Liselotte's naam er op. Evert heeft zijn auto wat verderop geparkeerd en ik zie hem aan komen lopen. "Hey." Zegt hij moeizaam als hij naast me komt staan. "Hey." Er valt even een stilte. "Geloofde jij wat Bram zei vanmiddag?" Vraag ik aan Evert. Hij schudt zijn hoofd. "Ik zie hier nooit iets anders staan dan de bloemen en kaarsen die wij hebben neergezet." Zegt hij wijzend naar de steen met de verregende kaarsen en vaasjes bloemen eromheen. "En Thomas dan?" Vraag ik. Evert haalt zijn schouders op. "Volgens mij praat Bram nooit met Thomas over Liselotte. Alleen als Thomas er naar vraagt. Ik denk dat Thomas denkt dat zijn moeder ooit nog terugkomt." Legt hij uit. Ik knik. "Maar wat zegt Layla dan tegen hem?" Bram heeft vijf jaar een relatie gehad met Layla. Ze is een soort moederfiguur voor Thomas. Hij is regelmatig bij haar. "Geen idee. Ik hoop de waarheid." Antwoordt Evert. "Hij heeft in ieder geval een soort moeder. Dat is fijn voor hem." Zeg ik. "Het is vandaag gewoon al 7 jaar geleden dat ze verdween. Vraag jij je nooit af wat er gebeurd is?" Vraagt Evert aan mij. "Elke dag." Antwoord ik. "Maar het heeft geen nut om ermee bezig te blijven. We komen er toch niet achter. We moeten door met ons leven." Vul ik aan. Evert knikt en slaat een arm om me heen. "Klopt. Ik hoop gewoon dat Bram dat op den duur ook beseft." Zegt hij. "Ik ook." Evert kijkt op zijn horloge. "Ik moet de meisjes halen. Ik zie je morgen." Hij geeft me een kus op m'n wang en hij loopt richting de auto. "Tot morgen!" Roep ik hem na.  Ik duw de punt van mijn schoen in het grind en ik staar naar de gedenkplek met de steen. "Ik hoop dat je snapt dat we door zijn gegaan. We hebben geen keuze." Zeg ik hardop tegen Liselotte, alsof ze hier nog ergens is en mee luistert. Ik veeg een traan van mijn wang. "Maar we missen je. Meer dan we zelf toegeven. Echt." Ik slik mijn tranen in. "Thomas is in goede handen bij Bram. Layla is ook heel lief voor hem. Hij ziet ze echt als zijn ouders." Ik ga op mijn hurken zitten en veeg wat bladeren van de steen. "Maar hij weet dat jij zijn enige echte moeder bent. Ook al heeft Bram het niet veel over jou, ooit zal Thomas alles weten. Desnoods vertel ik het hem."