Spoorloos

Hoofdstuk 3

-Layla-

"Mam?" Vraagt Thomas aan mij. "Ja?" Ik schenk een laagje limonade in een glas. "Denk je dat mijn echte moeder ooit nog terugkomt?" Vraagt hij. Ik val even stil. Ik vind het heel lastig om met Thomas over zijn moeder te praten. Ik heb haar nooit gekend en Bram heeft mij nooit het fijne van het verhaal verteld. Maar ik snap dat hij het aan mij vraagt, Bram zwijgt als het graf over Liselotte. "Ik denk dat je daar niet op moet rekenen." Antwoord ik. Ik vul het glas met water. "Maar waar is ze dan?" Vraagt Thomas aan mij. "Lieverd, daar hebben we het al over gehad toch?" Ik zet het glas voor zijn neus en ik ga tegenover hem aan tafel zitten. "Ja, ze is weg. Maar waarom?" Vraagt hij. Ik blijf even stil. Thomas legt zijn potlood waar hij mee aan het kleuren was neer. "Ik ben al 10. Ik wil het gewoon weten." Dringt hij aan. "Je moeder werkte net als papa bij de politie. Dat weet je toch?" Thomas knikt. "Ze waren bezig met een hele moeilijke zaak. Je moeder werkte over en is toen op een avond als laatste van het bureau vertrokken. Dat deed ze wel eens vaker volgens papa. Niemand heeft haar ooit nog gezien." Leg ik hem uit. "Wat voor zaak?" Vraagt hij nieuwsgierig. "Dat weet ik niet." Antwoord ik. Hij zucht. "Denk je dat ze dood is?" Mijn hart breekt om het te zeggen, maar hij heeft recht op de waarheid. "Ik weet het niet, ik denk het wel." Antwoord ik. "Ik weet niks van mijn moeder. Papa wil er niet met mij over praten. En van mijn echte vader weet ik ook niks." Zegt hij boos. Hij neemt een slok van zijn limonade. "Je was nog niet geboren toen je vader overleed. Alleen je moeder had je alles over hem kunnen vertellen, maar je was pas drie toen ze verdween. Toen zat je nog niet met vragen over hem." Leg ik hem uit. Hij pakt weer een potlood op en begint verder te kleuren. "Wil jij geen kinderen?" Vraagt hij zonder op te kijken van zijn tekening. "Ik heb jou toch?" Glimlach ik. "Maar ik ben niet je echte kind. Wil jij geen echte kinderen?" Ik begin te lachen. "Voor mij voel jij als mijn echte kind." Antwoord ik. "Toch had ik het leuk gevonden als jij en papa een baby hadden gekregen." Zegt hij. "Ja, ik ook." Antwoord ik. "Waarom hebben jullie dan geen kind?" Ik bijt op mijn lip. Ik was ooit in verwachting van Bram. We waren er super blij mee, maar ik kreeg een miskraam. Daarna heeft hij het nooit meer gewild. Een van de redenen waarom onze relatie stukgelopen is. "Dat leg ik je nog wel eens uit, als je wat ouder bent."