Spoorloos

Hoofdstuk 24

-Liselotte-

Ik haal de DNA samples uit de plastic zak. Het voelt goed om weer aan het werk te zijn. Ook al kan ik me niks herinneren, kan ik voelen dat ik hier in geen jaren meer geweest ben. Ik trek mijn handschoenen aan. Ik staar naar de schrammen op mijn handen als ik er een paar handschoenen overheen trek. Zal ik me ooit weer herinneren wat er gebeurd is? Ik heb nog niet naar de rest van mijn lichaam durven kijken. Douchen doe ik met mijn ogen dicht. Ik voel wel dat mijn lichaam beurs is, maar ik wil het niet zien. Ik ben bang voor wat ik aantref.

Ik wacht op de uitslagen. Het zal niet lang meer duren voordat er een match gevonden is in de computer. Er wordt op de deur geklopt. "Ja?" Bram stapt binnen. "Gaat het een beetje?" Vraagt hij. "Ja, hoor! De resultaten komen zo binnen." Antwoord ik. "Ik bedoelde niet het onderzoek, maar hoe het met jou gaat." Hij glimlacht medelevend. Ik haat dat, als iemand medelijden met me heeft. "Ook goed. Kijk nou maar niet met zo'n blik naar me." Zeg ik bozer dan ik bedoelde. "Sorry." Zeg ik er meteen achteraan. "Nee, je hebt gelijk." Antwoordt hij. "Jij haalt Thomas morgen op hè?" Ik knik. Ik heb met Layla en Bram afgesproken dat ik Thomas elke woensdag uit school haal. Hij is dan 's middags vrij, dus dan heb ik de hele middag met hem. Morgen ga ik hem voor het eerst ophalen. "Maak je geen zorgen, hij wil je graag beter leren kennen." Glimlacht Bram als hij mijn ernstige blik ziet. Als hij het zou menen, zou ik gerustgesteld zijn. Maar ik heb het aangevoeld gisteren. Thomas ziet Layla als moeder. Hij moet niks van mij hebben. Bram loopt het lab weer uit. De resultaten poppen op op mijn computerscherm. Ik open het bestand. Er zijn twee matches gevonden. Ik schrik als ik de namen op het scherm zie staan. Dit kan niet... Ik lees het nog drie keer, maar het staat er echt: 'Jeffrey Willemsen en Liselotte van Kempen'.