-Liselotte-
Ik kan het haast niet geloven. Mijn Thomas. Gisteren was hij nog drie. "En is het leuk bij Bram en Layla?" Vraag ik aan hem. Hij knikt. "Je ziet er gelukkig uit, kleintje. Daar ben ik blij om." Glimlach ik naar hem. Hij knikt. "Waar was jij?" Vraagt hij. Hij staart verlegen naar de vloer. "Dat ligt een beetje ingewikkeld. Maar ik heb jou nooit achter willen laten, ik wil dat je dat weet." Hij knikt nogmaals. "En wat vind je leuk om te doen Thomas?" Vraag ik aan hem. "Ik heb heel veel boeken over sterren." Antwoordt hij. Hij kijkt me verlegen aan. Ik begin te lachen. Het doet pijn aan mijn ribben, maar ik moet niks laten merken. Niet als ik met Thomas ben. "Dat vond ik vroeger ook heel leuk." Hij begint ook te lachen. "Dat weet ik. Ik heb jouw boeken." Layla en Bram komen de kamer binnenlopen. "Wil je blijven eten Liselotte?" Vraagt Bram. "Ja, graag." Antwoord ik. "Dan ga ik maar eens naar huis." Zegt Layla. "Hoezo? Van mij hoef je niet weg hoor." Glimlach ik. Ze glimlacht terug. "Dan hebben jullie meer tijd voor elkaar." Antwoordt ze en ze pakt haar tas van tafel. "Nee, mam. Blijf nou." Zegt Thomas. Mijn adem stokt. Zei hij nou 'mam' tegen haar? De tranen springen in mijn ogen. Layla zet haar tas weer neer. "Oké. Als jij het ook goed vindt?" Ze kijkt Bram vragend aan. "Ja, natuurlijk."
JE LEEST
Spoorloos
FanfictionOp een avond verdwijnt Liselotte spoorloos. Zeven jaar later is er nog geen spoor van haar te bekennen. Er gaat geen dag voorbij dat Bram niet aan de zaak werkt, en dat terwijl hij ook de zorg voor Thomas op zich genomen heeft. Als snel blijkt dat h...
