Spoorloos

Hoofdstuk 20

-Bram-

Het is ongemakkelijk stil aan tafel. "Ik wil jullie nog bedanken." Zegt Liselotte ineens. Ik kijk haar vragend aan. "Dat jullie zo goed voor mijn zoon gezorgd hebben." Vult ze aan. Ze probeert te glimlachen, maar ik zie aan haar dat het haar moeite kost. "Dat spreekt voor zich." Glimlach ik naar haar. "Heel erg graag gedaan. Het is een schat van een kind." Antwoordt Layla. "Nou mam, dat vind je niet altijd." Lacht Thomas. Layla en ik beginnen ook te lachen. Liselotte staart naar haar bord. Ze heeft misschien twee happen gegeten. "Ikke..." Ze staat op van tafel. "Ik moet maar eens gaan." Ze staat op van tafel en haast zich naar de gang. Layla wil iets zeggen, maar ik houd haar tegen. Ik sta op. "Ik ga wel." Ik hoor de voordeur in het slot vallen. Ik ren de gang in en naar buiten. Ze loopt een paar meter voor me met gehaaste pas. "Lies!" Ik ren achter haar aan en ik leg mijn hand op haar schouder. "Wacht nou even." Ze draait zich om. De tranen stromen over haar wangen. "Wat is er?" Vraag ik geschrokken. Ze valt huilend in mijn armen. "Stil maar." Sus ik haar. "Het komt door Layla hè?" Vraag ik. "Sorry." Snikt ze. "Het geeft niet. Ik snap het." Antwoord ik. Ze laat me los. "Het is niet dat ik jullie niet dankbaar ben... Ik ben een vreemde voor mijn eigen kind. En hij voor mij. Ik weet niks van hem. Niet wat hij het liefst voor zijn ontbijt eet, niet hoe zijn vriendjes op school heten, niet wat voor sport hij doet, niet wat zijn lievelingskleur is of zijn favoriete muziek..." Ik pak haar handen vast. "Maar je hebt nog tijd zat om dat allemaal te weten te komen. Hij is nog jong, hij heeft nog een heel leven voor zich. En jij ook." Ze knikt door haar tranen heen. "Maar ik zal nooit meer zo'n goede band met hem hebben zoals jullie. Ik ben een vreemde die ineens weer opduikt en toevallig zijn biologische moeder is. Jullie zijn zijn ouders."