Game || MYG

▪︎Başlangıç▪︎

"Hayattaki en güzel an..."

Bununla uyuşabilecek zamanlar var, evet. Sadece buna tek bir şey değil birden fazla şey söylenebilir. Böylelikle hayattaki en güzel anlar olur.

Her insan elbet güzel şeyler yaşamıştır ama bir o kadar da kötü günler ile de baş etmiştir. Kimi zaman güçlü olup her şeyi başarmış, kimi zamanda güçsüz düşüp her şeyin altında kalmıştır.

Bazen dayanamayacağımızı hissederiz. Bir sorun varsa çözümüde vardır. Gerçektende öyle değil mi? Eğer mücadele etmeden ben ne yapacağım düşüncesiyle kaygılanıp pes edersek, her şey biter. Güçsüz oluruz, başarayız. Ama ne olursa olsun ben bunu nasıl çözebilirim düşüncesinde olursak her şey daha farklı olabilir.

Tükenmişlik tüm bedenimi sardığında, gözlerimden süzülen yaşlarla, odanın kenarında oturmuştum. Her şeyden herkesten yorulmuştum. Ayağa kalkacak güç bulamıyordum.

Gecenin geç saatlerine kadar düşündüğüm şeyler önemli miydi?Yapayalnızken boşluğa baktığımda, gerçekleşmemiş hayallerime ağlıyordum. Ya da yalnızlığa...

Kimse yoktu sadece ben ve ben. Bazen yalnızlığın iyi olduğu düşünülür değil mi? Ya tam tersiyse? İnsanı yiyip bitiren yalnızlık. Bazen de sadece yalnız kalmak isteriz. Her şeyden ve herkesten uzaklaşmak, iyi hissettirir. Çelişkiler, ne zaman bitecek?

Ağzı olan konuşur. Genelde bilgiye sahip olan susar ve cahiller kendilerini bir şey sanıp her olaya atlarlar. Tek bildikleri konuşmak. Bu cahilleri önemsemek ne kadar doğru? Onlar bilip bilmedikleri her şey hakkında konuşmuyorlar mı zaten? Onları dinleme sadece sus, aynı bilgiye sahip olanlar gibi. Onları önemseme. Bırak sadece konuşsunlar. Herkesin dünyaya gelme sebebi farklı sonuçta.

Uykusuzluktan göz altları mor, kendi içinde bir sürü çelişki yaşayan, kaygılanan ve bunların hepsinden yorgun düşmüş biri.

Gelecekte güleceğine mi ağlıyor?
Yoksa sadece kendini mahvedene mi? Çaresizce bir kenara oturup, ağlamaktan başka ne yapabilirdi ki?

Birbirinden karışık günlerin arasında sürükleniyorum. Mutlu bir günken sadece bir söz ile mahvoluyor güzellikler. İnsanlar kalbimi kırıyor. Kırmak ne kadar da kolay? Peki ya onarmakta o kadar kolay mı kırılmış olanı?

Ne istediğimi kendimde bilmiyorum. Hayattan korkuyorum, hayattan kaçıp uzaklaşmak istiyorum, ama yinede hayattan bir şeyler bekliyorum.

Gözyaşlarımı serbest bırakmayı istiyorum. Beni durduran ne?
Sadece bir melodi, bir söz, bir insan.

Boşver her şeyi boşver
Burada önemli olan sensin. Gerçektende öyle miydi? Yoksa bu da o sayısız beyaz yalanlardan biri mi? Samimi gibi görünmeye çalışıp senin için kötü dilekler dileyen birinin konuşması gibi. Garip olan benim.

Gözyaşlarımın olduğu bir gece daha.
Çaresizlikten miydi yine? Bazen sadece yorgun oluyor insan; ne küs, ne yalnız, ne aşık...

Söylenen binlerce düşünülmemiş söz. Nereye kadar umursamayacaksın? Sonunda yine karşına çıkmıyor mu?Korkuyorum beni içine alan karanlıktan. Ya hiç kendime gelemezsem. Beni her şeyden kurtarabilir misin?

Başlangıçta imkansıza inanmıştım değil mi?