takıldığımız çakıltaşları

Geçmiş Hayal Kırıklıkları

2 YIL SONRA: Hayatım boyunca gördüğüm en berbat kabustan sonra kendimi mutfakta içecek bir şeyler ararken buldum. Koca bir bardak limonatayı kafama dikerken Josh' ın yorgun bir şekilde yanımda beklediğini farkettim. Karanlık olmasına rağmen yeşil gözlerindeki tedirginliği iliklerime kadar hissettim. " uyandırdım mı?" diye sordum gözlerimi kaçırarak. Bana dikkatlice bakıp tek seferde " kabuslarının nedenini ikimizde biliyoruz değil mi?" dedi ben iç çekince de ardından " sonsuza kadar babandan saklanamazsın!" dedi sesini biraz fazla yükselterek. Ben de " yorgunum" deyip konuyu değiştirdim ve merdivenlere yöneldim ilk basamağa daha adımımı atmadan sendeledim Josh omzumdan sıkıca tutup düşmemi engeledi ve ardından " senin için endişeleniyorum...yardım etmeme izin ver" dediği an "biliyorum...onun karşısına tekrar çıkamam"dedim koşarak yatak odasına çıkıp rahatsız bir şekilde uudum sabah kalktığımdaysa örtmediğim halde üzerim örtülmüştü fakat Josh yoktu. İşe gitmek için üzerimi değiştirip , alt kata indim masada bir kahvaltı tabağıyla ve bir not duruyordu.Notu alıp okudum. " özür dilerim" yazan nota uzun süre baktım asıl ben üzgündüm ve bana karşı bu kadar iyi olmasına karşın benim ona karşı pek de iyi olduğum söylenemez değil mi? kahvaltımı ettikten sonra saatin geç olduğunu farkedip ofisime gittim. Pek ünlü bir mimar sayılmazdım fakat insanlar tasarladığım odaları seviyorlardı sanırım çoğu insan evlerinin şirin babanın evi gibi fantastik olmasını istiyordu benim için hiçbir sorun yoktu paramı alıyor ve tasarlarken de eğleniyordum. Kendimi çizimlerime kaptırmışken telefonum çaldı arayan Lexie idi. " bugün öğlen birlikte alışveriş yapacağımızı düşünmüştüm...işin var mı?" diye sorunca ben " birkaç çizimim var seni sonra ararım olur mu?" dedim ve bir süre konuştuktan sonra ben de eve gitmek için çıktım. Akşam yemeği için Joshın çok sevdiği benimse pek sevmediğim  çin yemeğini alıp,karşıdaki pastaneden de kuruvasan aldım. Doğrusu yemek yapmak konusunda pek başarılı sayılmam zaten yemekleri de Josh yapardı. Bu durum beni biraz utandırmıyor değil, sonuçta neredeyse 26 yaşındaydım ama halen kocam için yemek yapamıyordum. Eve girdiğimdeyse Josh'ın evde olduğunu ve evin en sevdiğim yemek olan enchilada koktuğunu farkettim. Josh enchiladaları servis tabağına koyarken ağzıma da bir parça koydu " ben de sana çin yemeği almıştım" dedim üzgünmüş gibi yaparak ve biraz da utanmıştım. "teşekkür ederim" dedi ve poşetleri elimden aldı. Tabakları masaya yerleştirip yemeğimizi yemeye başlarken kapı çaldı. " ben bakarım" deyip kapıyı açtım ve karşımda beyazlamış saçları ve onu tamamlayan kahverengi takım elbisesiyle babam karşımdaydı kapıyı sertçe kapatıp Joshın yanına gittim." bunu yaptığına inanamıyorum" dedim gözlerim yaşla dolarken " neyi?" diye sordu gözyaşlarımı silerken ," bilmemezlikten gelme lütfen! babamı buraya çağırdın!" diye bağırdım. " babanı ben çağırmadım...Alex belli ki bazı şeyler konusunda senden daha cesur" dedi ve tepem attı " ne?" dedim ardından ekledi "bu sabah beni aradı seni özlediğini söyledi ben de senin buna daha hazır olmadığını, gelmemesinin daha iyi olacağını söyledim ama...gelmiş." dedi ve ben sendeleyince tekrar beni tuttu."artık cesur olma sırası sende" dedi ve beni kollarına aldı.