takıldığımız çakıltaşları

sadece sen

Küçükken daha hasta değilken, annemin ellerini sıkıca tuttuğum günler, bana sarılıp seninle gurur duyuyorum dediği günler film şeridi gibi gözlerimden geçiyordu.Fakat bir şey geçip gitmiyordu, içten tebessümü aklımdan bir türlü geçip gitmiyordu.Babam bana hafif bir tebessümle bana baktı. " evliliğimiz hiçbir zaman yolunda gitmedi Alex...fakat beni aldatacağı aklımdan asla geçmedi. Ta ki sen hasta oluncaya kadar... eve içkili bir şekilde gelmişti.Senin hastanede olduğunun bile farkında değildi. Onu takip ettim ve..." bunun olması mümkün müydü?...kelimeler daireler çizerek aklımı karıştırıyor, beni mahvediyordu.Gözlerimi kapattım. " o adam nerede şimdi." yüzüm yanıyormuşçasına yakıyordu beni.      cevap vermek istemiyormuşçasına ekledi." hapiste..." göğsüne vurarak,ağlayarak " benden sakladın..."   ellerimi sıkıca tutarak, " ondan nefret etmeni istemzdi Alex, ben...üzgünüm." ellerimi ondan kurtardım." 10 yıl baba... onca yıl boyunca benden uzak kaldın...beni yok saydın." gözlerim karşımda  her şeyi şaşkınlık içerisindeki kadını kaydı.Beni seven, hasta çocuklarına bakmakla yükümlü oldukları kızlarına bakan ve benimde sürekli bu yüzden ağladığım ailem bana her şeyin yalan olduğunu anlatıyordu.Gerçi ortada bir aile yotu ya...hızla evden çıkıp, caddeye attım kendimi.Her şey bu kadar basitti işte.Bir aile nasıl bu kadar çabuk mahvolur sorusunun gerçek yanıtıydı benim hayatım.Filmlerdeki gibi mutlu bir son yoktu.Ardı arkası kesilmeyen korna seslerinin arasından kendi sessiz sokağıma geçip bir banka oturdum.i padimi çıkarıp kulaklıkları kulağıma takıp,the band pery, if i die young ı dinlemeye başladım.Gözlerimi kapatıp, bir an yok olmak istedim. Ben sadece hasta, hiçbir şeyi olmayan salak bir kızdım.Her şey bir anda bitiverir, yok olurdu. Telefonum çaldı...çaldı ve yine çaldı sonunda numaraya bile bakmadan kapattım.Tek istediğim müzikti...ardından gelen sessizlik.Bir süre bankta kulaklıklarımla uyuya kaldım.Müziğin ardı arkası kesilmiyordu.Sonra birden bire müzik yok oldu.Şaşkın bir şekilde gözlerimi açtım.Kulaklıklar kulaklarımda değiildi etrafıma bakmaya başladığım an, yanımda dikilen Joshı farkettim. Takım elbisesiyle saçı başı dağınık bir şekilde ve de yorgun görünüyordu. " Josh..."    kolumdan yakalayıp beni ayağa ladırıp sarıldı. " bir şey oldu sandım.Telefonun kapalıydı. İyi misin?" geri çekilip endişeli gözlerle bana bakan adama baktım. Yıllarca beni sevecek birisinin olmayacağını, sevse de benim onu sevmeyeğimi düşünüp dururdum.Zackten sonra kimseyi sevemeyeceğime inanırdım beni başka kimsenin sevmeyeceğine....fakat karşımda bana her an kırılacakmış gibi davranan, şefkatli ve ilgi dolu gözleriyle bakan bu sevgi dolu adam farklıydı.Ona sıkıca sarılıp gözlerinin içine baktım. " iyi ki varsın yoksa hiçbir şeyim olmazdı" evet şuan sahip olduğum tek şey Joshtı onu da kaybedemezdim.