AN ve AN

AvA-2 "Şehr-i Istanbul"

Multimedya Seda ve Ufuk SEYHAN çifti(Çisil SEYHAN'ın anne ve babası).Keyifli okumalar..

"...Öyle şehirler vardır ki size kendiniz olabilme gücünü verirler." Ahh! Tam da şuanki durumumu anlatan bir sözdü..Tek tesellim bu sefer taşınacağımız yerin hayallerimin şehri olmasıydı, Istanbul!

Ailemle yaşadığımız önemsiz (!) tartışmanın ardından tam olarak 1 hafta geçmişti.Ne 1 haftaydı ama! Her zaman olduğu gibi onların istediği olmuştu.Yine yoldaydık.Kulaklığım ve kitabım beni şuan bulunduğum durumun biraz olsun dışında tutan en büyük yardımcılarımdı.Ne ironik ama..

Bu berbat 1 haftayı nasıl mı geçirmiştim?Önceliği arkadaşlarıma tanıyarak onlarla vedalaştım. Arkadaşlarımın geneli tatile girdiğimizden şehir dışındaydılar.Zaten birkaç tane yakın arkadaşım olduğundan vedalaşmak pek uzun sürmemişti. Evdeki eşyalarımı ise Canım Dadım Ayşe Sultan -benimle bu yaşıma kadar ilgilenen tek insan- toplamıştı. O olmasa nasıl toparlanıp kendime gelirdim bilmiyorum ama o hep benim kurtarıcım olmuştu. Istanbul'a bizden birkaç hafta geç gelecek olması beni çok üzüyordu.Onsuz hayallerimin şehrine alışmak kolay olmayacaktı...

Taşınalı henüz 2 ay olmuştu . Istanbul,hayallerimden daha muazzamdı.

Ailem ilk defa -bana sormadan aniden vermiş oldukları karar olsa bile- benim hayalimi gerçekleştirecek bir adım atmıştı.Zaten üniversiteyi Istanbul'da okumayı planlıyordum.Fakat üniversiteden önce liseyi de burada okuyacaktım.Aileme kızgın olmasam belki teşekkür bile edebilirdim.Ama onlar kesinlikle bunu hak etmiyorlardı.

Okulların açılmasına 1 hafta kalmıştı.Ve ben yine özel okula kayıt olmuştum.Yeni okulumdan ziyade arkadaşlarımı merak ediyordum.Onlarında eski okulumdakiler gibi zengin züppe olması aslında pekte umrumda değildi.Zaten birkaç arkadaş edinmem benim için yeterli olacağından bu konuyu o kadar takmıyordum.Ama asıl korkum okulda ukala, kendini beğenmiş,kendini bir şey zanneden, kızları kullanıp sonra çöp gibi bir köşeye atan,bağımlı kısacası kötü çocuklardı.Onlardan hiçbir zaman haz etmeyecektim...

---------------------------------------------------------------

Yağmur'un kolumu dürtmesiyle kendime geldim.Ne kadar zamandır dalmıştım bilmiyorum ama sınıftakilerde sohbete daldığına göre dersin bitmesine pek bir şey kalmamıştı.Istanbul'a taşınalı 3 yıl olmuştu . Artık lise son sınıf öğrencisiydim .Okula epey alışmıştım.Birçok arkadaşım vardı.Ama içlerinde sadece birkaç kişiyle samimiydim.Yağmur ve Berk en yakın arkadaşlarımdı.Onlarla bu okula yani Dağhan Koleji'ne ilk geldiğim gün tanışmıştım.O zamandan beri hep birlikteydik.

Anne-babamın ilgisizliği Istanbul'a taşınınca daha da arttı.Buradaki işleri daha yoğun olduğundan genelde stresli oluyorlar.Hatta eve uğramadıkları bile oluyor.Her zaman olduğu gibi benimle Ayşe Sultan ilgileniyor.Annemlerin evde bir kızları olduğunu hatırladıklarından bile şüphe duyuyorum bazen.Canım Sultan'ım ben üzülmeyeyim diye elinden geleni yapıyor ve bir o kadar da yoruluyor.Ama buradaki yükü Ankara'dakinden daha hafif çünkü Yağmur larla samimi olduğumuzdan beri ailemin ilgisizliğini pek takmamaya başladım.Daha sosyal biri oldum.Birilerine şaka yapmak benim için bir hobi haline gelmişti.Artık mutlu olmak istediğim için böyle bir yola başvurmuş olabilirim ama gerçekten çok zevk alıyorum.Hele şakadan sonra insanların o yüz ifadeleri yok mu?...

Beni bu düşüncelerden sıyıran müdürün sesi oldu.Mehmet Dağhan.Nam-ı değer Mario :) .Müdürümüz biraz bodur ve saçları ensesine kadar uzanıyor o yüzden tüm okul onunla öyle dalga geçiyor.

-Gençler biliyorsunuz okulu haftaya büyük binaya taşıyoruz.Yeni okulun müdür boşluğu olduğu için yine kolejimizin müdürü ben olacağım.Sınıf değişiklikleri olacak.Bir de yeni okulumuz bize hoşgeldiniz partisi gibi bir şey düzenliyormuş.Duyuru panoya asılacak.Ayrıntılara oradan bakabilirsiniz.Sorusu olan odama gelsin.

Sınıftan 'yeahh' sesleri yükselirken Süper Mario dışarı çıktı ve teneffüs zili çaldı.Bakalım yeni okulumuz nasıl olacak?

Lütfen oy verin 3. Bölümde olaylar gelişecek.Desteklerinizi bekliyoruz.