•Sophie Hargreeves• The Umbrella Academy Numara 8'in Dönüşü

《 Final - Ölmek İstemiyorum 》

Five bizi bir borunun arkasına ışınladı. Adamlar hala yer yeri tarıyordu. Omzumda bir acı hissettim. Tahmin edeceğiniz üzere vuruldum, evet. Elimi koluma bastırırken mavi bir ışık gözümü aldı. Five boşta olan elimi tuttu. Gözlerimi açmaya korkarken ölüm sessizliği oldu. Gözlerimi açtım. Tüm adamlar yerde yatıyordu ve ben, bizi bir kalkana almıştım. Nasıl yaptığımı bilmiyordum. Five elimden tutup beni kaldırdı. 

F: Sophie, kalkanı indir.

Ayaklarım beni taşıyamazken Five beni belimden tuttu. Yere düştüğümde kafamı dizine yasladı. Yarama bastırdığım elimi kaldırdı. Ufak bir küfür savurdu. Sadece omzumdan vurulmuştum, neden bu kadar etkilendim derken her yerimin simsiyah olduğun gördüm. Bu kez hayal değildi. Her yerim gerçekten simsiyahtı.

F: B-bu-

Five beni kucağına almaya çalışınca inledim. Nefes alırken bile canım çok acıyordu. Tekrar beni kaldırmaya çalışınca gene inledim.

S: Yapma..

Tek diyebildiğim bu oldu. Hem beni kaldırsa da kalkandan geçemezdik. Her yerim ağrırken tek yapmaya çalıştığım nefes almaktı. Five etrafa bakınıyordu, bir şeyler bulmayı umuyordu belki. Bizi ışınlamaya çalıştı ama olmadı. 

F: Tanrım, söz veriyorum Diego' yu öldürmeyeceğim, hadi!

Bunu demesiyle beraber evin salonuna ışınlandık. Hala o kalkanın içindeydik nasıl oluyorsa.

V: Sophie?!

Herkes bize bakarken ne yapacağımı bilmiyordum. Vanya yanıma gelmeye çalıştı ama kalkan onu da içine almadı.

C: İndir şu kalkanı!

S: Y-yapamıyorum.

L: Ne yapacağız?! Simsiyah olmuş!

F: Ne olur biraz dayan.

Gözlerine baktığımda dolu olduklarını gördüm. Nefes almam zorlaşıyordu. Bu hissi daha önce yaşamamıştım. Ölüyor muydum? Five ile birbirimize bakıyorduk sadece. İstemesem de yanağımdan yaşlar süzülüyordu. Cole aklına bir şey gelmiş gibi telefonunu çıkardı, 112 olduğunu düşündüğüm numarayı tuşladı. 

C: *Yeri tarif eder* Çok acil ambulans getirin lütfen!

Yutkundum. Acı hissim azalıyordu. 

S: Five,

F: Efendim?

Sesi titriyordu. 

S: Daha 17 yaşındayım...

Başını sallarken onun da gözünden bir damla yaş düştü. Gülümsemeye çalıştım.

S: Ölmek istemiyorum.

F: Ölmeyeceksin sevgilim. Birlikte güzel günler geçireceğiz. Ölmeyeceksin.

Yarama bastırdığım elim gevşedi.

F: Hayır, bırakma kendini lütfen!

C: Ivy nerde?!

Gözlerim kendi kendine kapanırken ambulans siren sesleri duyuluyordu.

S: Seni seviyorum Five Hargreeves.

F: Sophie, lütfen...

Bizi saran kalkanım çözünürken Five ambulansa sesleniyordu. Beni tek hamlesinde kucağına aldığında bu kez acımamıştı canım. Bir sedyeye yatırıldım. Ambulansa girerken hala elimi tutuyordu Five. Kendimi bırakmak istemiyordum ama öleceğimi biliyordum. Savaşmanın bir anlamı yoktu sonuç hep anlamı olacaksa. Direnmeyi bırakırken tiz bir siren sesi ve diğer sesler bana uğultulu geliyordu. Son duyduğum onun sesi oldu.