این که دیگر پرسیدن ندارد. همیشه اینطوری بوده. ظرف شکلات هم که توی خانه روی میز می گذاریم، اول خوب هایش تمام می شد. ریزهایش می ماند برای آخر. مگر خودت اول از همه نمی روی سراغ شیرین ترهاش؟ حالا باز بگو چرا این زودتر رفت، آن دیرتر رفت. دست ما که نیست. نوبت بهترها زودتر می رسد. خدا بیشتر دوستشان دارد. پدرت شکلات که نه، جواهر بود. مادرت ماه بود. گل سر سبد بودند.
