عنایت اله قزلرودی در سال 1319 خورشیدی در روستای ظریف آباد خراسان دیده به جهان گشود. پدرش روحانی و مادرش از عوام خوش نام آن زمان بود. او از همان اوان در خانه تحت نظارت پدر با قواعد صرف و نحو فارسی و عربی آشنا شد. پدرش او را در مدرسه ای تازه تاسیس در قوچان نام نویسی کرد. او که از جمله شاگردان ممتاز مدرسه به شمار می آمد، خیلی زود توانست پله های ترقی را طی کند و در سن هجده سالگی موفق به اخذ مدرک دیپلم متوسطه گردد. قزلرودی در همان سال با کسب رتبه ممتاز در آزمون استخدامی به خدمت وزارت کار درآمد.
در طول خدمت صادقانه اش هیچ توبیخ یا حتی تاخیری در پرونده اش درج نشد. او نه رشوه ای گرفت و نه در پی ترفیع بود. قزلرودی فرزندی صالح، همسری نمونه، پدری مهربان و کارمندی شایسته بود. وی هیچ وقت کار عجیبی نکرد و هیچ وقت چیزی ننوشت و حرفی نزد که بخاطر آن سرزنش اش کنند. او همواره در همه مراحل زندگی خوب و عالی بود و پا از حدود هنجارها فراتر نگذاشت.
وی همواره از یک زندگی باثبات، شاد و با طراوت برخوردار بود. او هیچ وقت آرزو نکرد برقصد، اتاق برفی درست کند یا از اداره که تعطیل می شود پیاده راه بیافتد زیر باران. او هیچ وقت دلش نخواست یواشکی با دخترش برود کافی شاپ یا شبانه با همسرش بزند به جاده شمال بگوید گور بابای اداره کار. او از زندگی اش راضی بود و بی تردید هیچ مشکلی نداشت.
قزلرودی در یازدهم فروردین ماه 1394 در شهر تهران طی مبارزه ای چند ماهه با بیماری سرطان درگذشت. در مراسم ختمی که در محله پونک تهران در مسجد النبی برگزار شد، از وی به عنوان پدر، همسر و کارمندی نمونه تجلیل گردید.
