OTP SERIES #2: YIXING / hiatus

29

"Papa, ready na po kayo?" Napatingin si Junmyeon sa anak na sumilip sa pintuan niya. Bihis na bihis na ito at may dala ng backpack na nakasabit sa likod niya.

Agad na ngumiti si Junmyeon at dali-daling isinalansan ang mga natitirang damit na ilalagay niya sa camping bag.

"Yes, I'm ready baby," sagot ni Junmyeon bago tuluyang dinala ang bag at sinamahan si Myeonie palabas ng kwarto.

This is the day. Ngayon na ang araw ng camping na sinasabi ni Myeonie. Sa isang bundok ito na medyo malayo sa kabihasnan and Junmyeon has never been there ever since that's why he's also excited. Before, his parents never allow him to go to places like this but now that he's already an adult, he can do whatever he want right now. And besides, he don't want Myeonie to experience the hell he experienced  before. He want Myeonie to live a normal life, to be a normal kid. That's why here they us, preparing themselves.

Sabay silang naglakad pababa ng hagdan at naabutan si Jongdae na may dala ring isang bag.

Nangunot ang noo ni Junmyeon. "Bakit may bag ka? Sasama ka?"

Jongdae chuckled—no, he's laughing. Tumatawa ito na parang timang. Lalong nangunot ang noo ni Junmyeon. "Hindi no. Kay sir 'to!" Sagot ni Jongdae habang tumatawa.

Napatango na lamang si Junmyeon saka tuluyan ng bumaba papuntang sala palabas ng main door. Sa ngayon, hindi na masyadong naiisip ni Jumyeon 'yung about sa pagsama ni Lay. Ofcourse, sasama ito. He's the father after all. Malamang ginagawa ito ni Lay para makabawi kay Myeonie kaya bakit niya pa iisipin 'yon? Isa pa, nasa stage siya ng moving on ngayon and he thinks that he's getting better as days goes by. Why? Kasi sa tingin niya ay hindi niya na naiisip ang binata ng madalas, hindi na rin siya masyadong awkward sa harap nito at hindi na siya gaanong naapektuhan sa presensiya nito. So maybe, Jongdae was wrong? He doesn't love Lay. Maybe, infatuation lang ang nararamdaman niya sa binata after all.

"Sir Suho, ilagay na po na'tin yung bag niyo po sa loob." Napatingin si Junmyeon kay Mang Ben, na driver nila Lay, na nasa harap niya. Ibinigay nito ang bag nilang dalawa ng anak sa matanda at inilagay sa Van na sasakyan nila papuntang school ni Myeonie.

Sunod ay pinapasok na ni Suho ang bata sa Van para makapagpahinga ito. Hindi muna siya pumasok dahil iniisip niya kung wala ba siyang nakalimutan sa mga dinala niya. This past few days, medyo nagiging makakalimutin si Suho dahil na rin sa tambak na gawain sa hospital, and update lang din pala, tapos na ang leave ni Suho sa hospital kaya balik trabaho na ulit siya. Kaya rin siguro mabilis siyang naka move on kay Lay dahil hindi na rin sila madalas nagkikita sa mansion.

Busy sa pag-iisip si Suho nang marinig niya ang boses ni Jongdae sa di-kalayuan.

"Sir, okay na po lahat 'to. Kompleto na po lahat ng sinabi niyong ilagay ko," ani Jongdae.

Hinanap ni Suho ang pinanggalingan ng boses at nakita niya ito kasama si Lay na naglalakad papalapit sa kanila.

"Okay, thank you, Jongdae," ani naman ni Lay habang kinukuha ang camping bag nito. Tuluyan nang nakalapit si Lay sa kaniya. Nagtagpo ang mga mata nila pero hindi tulad ng dati, hindi na umiwas ng tingin si Suho, sinalubong niya ito ng tingin, medyo fierce kala mo ganda.

"Okay na?" Tanong ni Suho kay Lay.

"Yes," tipid na sagot ni Lay.

Tumango na lamang si Suho saka tuluyan ng pumasok sa van. Wala namang siguro siyang nakalimutang dalhin, tingin niya, kaya pumasok na lang siya para makaalis na sila. Maya-maya pa ay sumunod na sa kanila si Lay na umupo sa shotgun seat. Bali, silang dalawa ni Myeonie ay nasa likod ng van tapos yung driver at si Lay ang magkatabi sa harap.

After that, the driver finally starts the engine.

--

"Are we all set?"

Umalingawngaw ang boses ng principal na may gamit pang megaphone sa buong school nila Myeonie. Everyone's ready at ang tanging hinihintay na lang ay ang pag-alis ng lahat.

Habang hawak ang kamay ni Myeonie, pumunta si Suho sa isang bench na malapit sa puno, at umupo rito para magpahinga.

Kinalong niya ang anak habang marahan na hinahaplos ang buhok nito. Hindi pa man nagtatagal ang pag-upo nila ay bigla nang bumaba si Myeonie sa pagkakakandong sa kaniya.

I creased my forehead. "Why baby?"

Myeonie cutely smiled at him. "Papa, can I be with Daddy?" He asks while pointing fingers at the guy who's leaning in the van.

Napatingin si Suho sa lalaki at hindi maiwasang pagmasdan ito. He can't deny the fact that Lay is oozing with sex appeal right now. He is just wearing a simple white shirt, jeans and a pair of sneakers, yet he is still a head turner. Kanina pa nga napapansin ni Suho ang mga tingin ng tao sa kasama niya pero keme lang daw. Wala naman daw siyang pake. (?)

Ibinalik ni Suho ang tingin sa anak. "Ofcourse baby," he smiled. Kasunod nito ang pagtakbo ng anak papunta kay Lay.

Pinagmasdan niya na lang ang paligid. They are all busy. The teachers, staff, parents and the children. But his peace suddenly ruined when he heard someone calling his name.

"Hyung!" The guy shouted. Agad na napatingin si Suho sa pinanggalingan ng boses dahil kilalang-kilala niya ang boses na iyon.

It's from Tao.

Patakbong lumapit sa kaniya ang binata kaya sinalubong niya ito ng isang ngiti.

"Hyung!" Bati ni Tao pagkalapit nito.

"Tao!" Bati niya pabalik. "I actually expected you here since Myeonie and Gavin are classmates."

"Oo nga hyung." Ani nito. "Ikaw lang ba ang sumama kay Myeonie?"

Tipid na napangiti si Suho sabay iling. "Actually...." umiwas siya ng tingin kay Tao. ".....no."

Tao raised his eyebrows due to curiosity. "Really? Sino kasama mo? Myeonie's father?"

Nanlaki ang mata ni Suho sa narinig. "How did you—" hindi niya maituloy ang sasabihin.

Tao chuckled. "Actually hyung, kanina ko pa kayo nakita simula ng dumating kayo. I'm really shocked actually. I didn't know that Lay is the father of your son!" Natatawa ito at the same time ay namamangha.

"Yeah..." tanging nasabi na lang ni Suho.

Tao smiled then he sat across the bench. P-in-at nito ang kaharap na bench, guesturing that he should sit there too. Tahimik na lamang na sinunod ni Suho si Tao. He don't know what Tao is thinking. But one thing's for sure, pag-uusapan nila si Lay.

"Why didn't you tell me?" Kalmadong tanong ni Tao. Napayuko si Suho. He don't know what to say kaya ang tanging nasabi niya ay, "....I don't know. I-I just can't?"

Saglit na natahimik ang dalawa pero ilang minuto lang ay nagsalita si Tao. "You like him, don't you?" He expected that question from Tao kaya hindi na siya nagulat. Mabilis niyang binalingan si Tao sabay iling.

"No."

"You sure?"

"Huh? Ofcourse I am."

Saglit na bumaling sa kaniya si Tao saka tipid na ngumiti. "You know what?" Pagsisimula nito. "We tend to fool ourselves because that is what we think is right. But we didn't know that we slowly make someone in ourselves that isn't us anymore." Napakunot ang noo ni Suho. He is smart, but when it comes to things like this, he's dumb. He doesn't know what Tao is saying. It's like a hidden puzzle whose one piece is missing.

Suho creased his forehead. "What?" He asks.

Tao smiled. "Meaning, mahilig tayong magtago ng nararamdaman kasi iyon yung gusto na'ting paniwalaan."

Doon natulala si Suho.

Am I......hiding my feelings?