OTP SERIES #2: YIXING / hiatus

35

continuation.

----

Suho doesn't feel like answering the call but he need to. Alam niya ang pwedeng gawin ng mga ito. Kaya kahit na ayaw niya at labag sa loob niya na saguting ang tawag, he still choose to answer the call.

"Hello, mom."

Yes it's his mom that is calling. Mula ng umalis si Suho sa Korea para tumira sa America ay ngayon na lamang uli ito tumawag sa kaniya. And everytime his mom's calling him, alam niya ng hindi maganda ang kalalabasan nito.

"Suho, why didn't you tell us that you're already here in Korea?!" Suho sighed. He's expecting this. Hindi naman tatawag sa kaniya ang ina kung hindi nito alam na nandito na siya sa Korea.

Tumayo si Suho at naghandang umalis. Nasa sala pa siya. And he doesn't want anyone to hear his conversation with his mother. Isa pa, kahit sa mismong tawag, ramdam niya na ang pagbigat ng hininga niya. He feel suffocated. The reason why he decided to migrate in America is because everytime he sees his parents, he'd always feel suffocated. Suho's parents are controlling, very controlling. At ni-minsan sa buhay niya, ay hindi niya naramdaman na malaya siya noong doon pa siya nakatira sa mansion nila. Ever since he grew up, nasanay siya na naka depende sa mga magulang niya ang bawat galaw niya. He was never given a chance to choose by himself. Kailangan sila lang palagi. Kaya upon growing up, Suho had always been thinking about getting out of the house. He doesn't even call it a home. For him, that mansion is just a mere big structure.

He never hated his parents, he just don't want to be with them.

"You never asked. And besides, what's the point of telling you kung malalaman mo rin naman na nandito na ako—"

"Suho, your mouth!"

Tuluyan nang nakarating si Suho sa kwarto niya at agad na isinara ito. And because Myeonie's still sleeping and he's afraid he might wake him up, ay lumabas pa siya ng veranda upang makausap ang ina.

Ramdam niya ang inis at galit sa boses ng ina niya. But he didn't care. Lalo na ngayon na wala talaga siya sa mood.

"What, mom? Malaki na po ako. 34 na ako. I can decide on my own. Besides, for sure pag sinabi kong uuwi ako ng Korea ay pipilitin niyo na naman akong umuwi diyan." Inis na wika niya.

That's why he never want to talk to his parents. Because everytime they're talking, lagi lang nilang pipilitin na umuwi siya ng mansion. Which he doesn't want to do.

"And what's wrong with that? You're my son!—"

"But I don't feel like that I'm your son at all! Palagi niyo na lang akong pinipilit! I am already a 34-year-old adult for fuck sake! Pero hanggang ngayon ipipilit niyo pa rin ako sa mga bagay na hindi ko gusto! Isa pa, hindi ba't itinakwil niyo na rin naman ako noon?" Hindi na maiwasan ni Suho na maiyak. He feels frustated. He feels betrayed. Noong mga panahon na kailangan niya ng makakasama, wala ni isa sa mga ito ang lumapit sa kaniya. Pero ngayon na okay na siya, heto na naman sila. Pinipilit na naman siya sa mga bagay na hindi niya gusto.

Gusto niyang magwala. Gusto niyang wasakin lahat ng makikita nita. Galit na galit siya. Lahat na naman ng mga naranasan niya noon ay unti-unti na namang bumabalik sa ala-ala niya. Gusto niya ng makalimot, gusto niya na lang na makalimot. But how would he able to do that, if his own parents are the reason of his sufferings?

Saglit na nanahimik ang kabilang linya. Suho thought his mother already drop the call, but when he look at it, e, hindi naman. Muli niyang ibinalik sa tainga ang telepono.

"Your dad's not gonna like this, Suho," huling sinabi nito bago tuluyang ibaba ang tawag.

Agad naramdaman ni Suho ang panghihina ng tuhod niya. Napaupo siya at tuluyan ng nilabas ang mga luha na kanina niya pinipigilan.

---

a/n: the plot's already starting and we finally saw junmyeon's family backgroud! sa mga susunod na chapter, unti-unti ng lalabas ang mga tinatagong sikreto ng mga bida na'tin dito. stay tune pips!

ps. i was thinking about making a sekai au here hahahaha pero diko muna sisimulan dahil focus ko talaga na matapos 'tong second series then stop muna and proceed sa other stories. yung lang, thank you!