Close To You (Boy Series #1) (Completed)

Kabanata 21

Kabanata 21

Bumitaw ako sa pagkakayakap ni Mama at hinarap siya, she's teary eyed, natawa ako pero niyakap ko ulit siya, isiniksik ko ang ulo ko sa leeg niya, gusto kong umiyak dahil sa tuwa pero pinili kong pigilin, moment ni Mama ngayon ayaw kong sirain.

"I'm so proud for the both of you..."mangiyak-mangiyak na sabi niya tsaka hinalikan kami sa noo. "wala ng paglagiyan ng saya sa puso ko mga anak, hindi man ako pinalad sa ama niyo pero sapat na kayo sa akin, sobra-sobra pa..."

"Wala na akong mahihiling pa, tanging kasiyahan niyo na lang dalawa, mga anak. Mahal ko kayo."

Matapos ang ilang kwentuhan ay pinagsaluhan namin ang kaonting handa na binili ko sa cafe para sa aming dalawa ng kapatid ko. I passed my exam and running for salutatorian and Stan is the valedictorian of their batch.

Natapos ang pagkain namin at ako ang napresintang mag-aayos sa mga pinagkainan at sa buong kusina.

Ayaw pa ni Mama at pinipilit na siya na lang ang gagawa pero pinilit ko siya na matulog na sila ng kapatid ko dahil alas dos na ng madaling araw.

Mabilis akong natapos kaya dumeretso ako agad sa kwarto ko para makakuha ng ilang oras na tulog para hindi ako antukin sa pasok ko bukas.

Pinilit kong makatulog pero hindi ako dinalaw ng antok kaya wala akong nagawa kundi mag-isip ng kung ano-ano. Until the thought of Kroiwen's invitation visited me.

Hindi ko nagawang buksan ang bibig ko ng ayain niya ako, cat got my tongue! Kahit isang salita ay wala akong nabigkas.

I turned my body to face the other side of my bed. Hindi ko alam kung bakit biglang bumilis ang tibok ng puso ko ng tumungin siya sa akin ng deretso at seryoso pero isa lang ang masasabi ko tungkol do'n, he has effect on me, at hindi ko alam if that is a great or a bad thing!

This is my first time to felt that kind of thing na para bang hindi ko magawang tumayo sa mga sarili kong paa. Hindi ko magawang umisip ng mga salita na sasabihin sa kaniya.

He's intimidating aura earlier has something. It makes me weak... honestly.

I knew him for so long pero ito ang unang pagkakataon na nagkaroon siya ng epekto sa akin maliban sa pandidiri ko sa mga banat niya.

I used to talk him shits, I used to contradict his words everytime I felt his hitting on me, I used to shoo him away everytime he's coming nearer.

Pero no'ng pagkatapos ng exam, hindi ko alam kung bakit ko siya pinagbigyan sa kahilingan niya, I don't know kung sa malungkot ba niyang boses o sa reaksiyon niya na parang pinagsakluban ng langit at lupa ako nadala, but I felt sad when I saw him sad.

Kusa na lang gumalaw ang paa ko papunta sa kaniya, kusa na lang tumaas ang kamay ko para haplusin ng marahan ang buhok niya. Sa mga oras na iyon, pakiramdam ko hindi ko katawan ang kinaroroonan ko!

Ughhh! This is making me insane!

God? What is happening to me?

Kina-umagahan ay nagising ako pero pilit akong hinihila ng kama ko, iyon bang parang sinasabi nito na malambot siya at masarap siyang higaan, kaya pinagbigyan ko ang kama ko, sa halip na tumayo at maghanda na sa pagpasok ay humilata lang ako tulad ng gustong sabihin sa akin ng kama.

Ngayon lang naman ako tatamarin, makaka-graduate naman siguro ako kahit ma-late ako ng ilang minuto, hindi ba?

If they ask me kung ano ang naging dahilan kaya ako na-late ay sasabihin kong inakit ako ng kama ko.