Close To You (Boy Series #1) (Completed)

Kabanata 30

Kabanata 30

I cried because of him. Again. I cried my heart out that night. Pagkatapos akong ihatid ni Kroiwen sa tapat mismo ng bahay namin ay hindi ko nagawang magpaalam at magpasalamat ng maayos.

I'm glad he didn't asked what's just happened, hindi siya nagtanong sa mga narinig at nasaksihan niya, nanatiling tikom ang bibig nito at nanatili siya sa tabi ko hanggang sa mai-uwi niya ako.

I didn't tell Mama that I saw and talked to Papa, ayaw ko ng ipaalala sa kaniya ang kawalang-hiya na ginawa ni Papa sa kaniya noon. After a decade na hindi siya nagpaparamdam sa akin—sa amin, and now he's just going to pop up from somewhere at kakausapin kami na parang wala siyang naging atraso sa amin?

That's bullshit!

Kung inaakala niya na ako iyong dating Condessa na kilala niya na madaling mabilog at madaling maniwala sa mga malalaman niyang salita, kung inaakala niya na ako pa rin iyong dating kahit isang sorry lang ay yayakap at sasabihin na sobra ang pananabik ko sa kaniya, if that was he think, then sorry to burst his bubble, I'm done being that weak, I'm done trusting his words.

Kahit lumuhod pa siya and beg me to forgive him, maybe one day darating ako sa puntong papatawarin ko siya but a million apologize can't fixed things and that's include us being together. I can forgive him but he can't take me back. A million apologize can't bring us back.

I was wounded by my first love. He was my first heartbreak. And that cut was deep. He's the reason why I don't trust anyone especially a man except my brother and my mom.

I was weak because of him—I chose to be weak because of him. Kasi sa paraang 'yon, akala ko kapag mahina ako, maiiwasan ko lahat-lahat. Pinaniwala ko ang sarili ko na ayos lang mabuhay ng mahina.

No one will dare to challenge you 'cause they will see you as a nobody. They don't see you as a threat. You bring no harm.

Nagpatuloy ang araw ko. Mula sa pagpasok sa campus ng umaga, hanggang sa pagtatrabaho ng gabi at pag-uwi.

Naging ganoon ang kalakaran ko sa araw-araw. When I'm in campus, I'll give my full attention and focus on my studies at kung nagkakaroon ng oras para makapagliwaliw ay inaabala ko ang sarili sa pakikipag-kwentuhan sa mga kaibigan ko.

Isang araw pagkatapos ng klase ay tulad ng nakagawian ay pumasok ako sa trabaho.

Hindi ko alam kung bakit agad na lumilibot ang mga mata ko sa kabuuan ng cafe at titingin sa dati nitong pwesto sa pinaka dulo. But unfortunately, he was not there at hindi ko alam kung dapat ko bang ipagpasalamat 'yon.

Kuya Mykel was observing me and he's trying to make me laugh or at least smile everytime he saw me drowning myself with my own thoughts.

His treatment towards me changed, he's more caring and always treat me good, hindi ko naman magawang pahintuin siya sa ganoong pagtrato niya sa akin dahil I feel like he's my older brother.

Hindi ko man sabihin sa kaniya pero gustong-gusto ko ang pag-aalaga niya. I feel like his affection was a brother's love.

"What's your plan?" tanong sa akin ni Mama isang araw. Humigop ako ng sabaw bago siya binalingan at umiling.

"Wala po akong plano."

She sighed before nodding her head, nagpatuloy kami sa pagkain at hanggang sa matapos ay nanatiling tahimik ang mesa kung nasaan kami.

"Mama!"

Napatingin kami sa bukana ng kusina at nakatayo roon si Eve habang malaki ang ngiti.

Tumayo si Mama tsaka masuyo ring ngumiti, "anak ko..." tumayo ito mula sa pagkakaupo at sinalubong ng yakap si Eve.