MELEK [bxb]

-7-

Gözlerimi, pencereden gelen güneş ışığıyla kırpıştırdım. Kafamı kaldırmamla , aşık olduğum yüzü görmem bir oldu. Etrafıma bakındım. Olayı idrak edebilmek için. Lacivert ağırlıklı bir odadaydım. Ve en önemlisi Berk'in yanında uyumuştum. Yan tarafımdaki kıpraşmayla, Berk'in uyandığını farkettim. Sonra sesini duydum.

"Günaydın."

"Günaydın da burası?-"

"Benim evim."

Ona şaşkınlıkla bakakaldım. Annesi , babası biri görse ne diyecekti.

"Kimse yok mu evde? "

"Merak etme annem de babam da meşgul insanlar. Evi otel olarak kullanıyorlar bile diyebilirim." dedi hafif gülerek.

Elimi enseme attım.

"Buraya nasıl geldiğimi hiç bilmiyorum. Sana epey zahmet vermiş olmalıyım. Kusura bakma."

Elini omzuma koyup ,  kafasını iki yana salladı.

"Zaten asansöre kadar kendin geldin. Ama sonra uyuyakaldın. Yorgunluktan sanırım. Ve ayrıca hiç önemli değil." 
Daha sonra sırıtıp devam etti. Bana doğru biraz yanaştı.

"Hem biliyor musun? Sen benim ilk misafirimsin."

Evine aldığı ilk kişi ben miydim yani? Sanırım buna sevinmeliydim. Aynı şekilde elimi omzuna attım.

"Vay be. Kendimi özel hissetmeli miyim?"

"Hhım."

"Sana bir teşekkür borçluyum sanırım."

Meraklı bakışlarını üstüme dikip, yüzünü benden uzaklaştırdı. Sanırım böylesi daha iyiydi yoksa kalpten gidebilirdim.

"Niçin? N'aptım ki?"

"Ne mi yaptın? İlk defa bu kadar duygularımı dışa vurdum. Belki de ilk defa ağladım. Ve beni dışarda bırakmayıp, evine aldın. Hatta ve hatta ilk misafirin benmişim. Bu baya özel hissettirdi." dedim göz kırpıp.

"Önemli değil. Seni orada bırakamazdım sonuçta benim arkadaşımsın." Tam ağzımı açacaktım ki midemden gelen gurultular benden önce davrandı. Ben utanıp gözlerimi kaçırırken, Berk gür bir kahkaha attı. İçimde birşeyler kıpraştı.

"Misafirim acıkmış sanırım. Hadi gel de birşeyler hazırlayalım."

O önden çıkıp, giderken içimden bir ses en huzurlu günümün olacağını söylüyordu. Kendimi sakinleştirip, peşinden bende çıktım.