𝙼𝚘𝚗 𝚂𝚘𝚞𝚏𝚏𝚕𝚎 | 𝙻𝚒𝚜𝚔𝚘𝚘𝚔°

9.Bölüm

Neredeyse bir haftaya yakın zaman geçmişti. Bu süre boyunca okula gitmemiştik. Zaten öğrendiğimiz üzere okul neredeyse boştu. Kimse bu olay sonrasında gelmeye cesaret edemiyordu, edemeyecekti. Herkesin okula olan güveni bir kere kaybolmuştu. Herkesin birbirine olan güveni kaybolmuştu. Hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını çok uzun zaman önce fark etmiştim. Şimdi ise bir hafta sonra ilk kez okula gitmek için hazırlanıyordum. Siyah kot şortum ve kısa siyah sweetimi üstüme geçirdim. Havalar yavaş yavaş ısınıyordu. Abimin sesini duyduğumda sessizce aşağı indim. Abim bir hafta boyunca benimle birlikte okula gitmemiş, her daim yanımda olmuştu. Arada sırada kızlar gelmişti. Birbirimizden kopmamıştık hiç. Ayağıma geçirdiğim siyah spor ayakkabılarımın bağcıklarını bağlarken abime baktım.

"Seninkiler de gelecek mi?" Abim başını sallayarak onayladı. Onlar da bir haftadır okula gitmemişti. Arabaya binip okula gitmeyi bekledim sessizce. Aramızda yine konuşma geçmemişti her zamanki gibi. Araba durduğunda emniyet kemerimi çözdüm. Abimin sesiyle duraksayıp ona döndüm.

"Bugün psikiyatrist randevun var. Gideceğini biliyorsun değil mi?" Sinirle güldüm. Okulumuzda cinayet işleniyordu, suç benim üstüme atılıyordu ve abim hala o psikiyatriste gitmemi mi söylüyordu? Başımı iki yana salladım sinirle. Aklını kaçırmış olmalıydı. Bir hafta okula gitmememe rağmen bu olayı hala aklımdan çıkaramıyordum. Psikolojim iyi değildi, daha fazla bozulmasını istemiyordum.

"Abi, lütfen. Hâlâ kendimi toplarlayamadığımı biliyorsun." Abim elini yanağıma koyarak okşadı.

"Doktorun tüm olanları biliyor. Bunun bilincinde olarak hareket edecek. Lalisa, bir haftada toparlanamadığını bende biliyorum, çünkü bende hala tam olarak atlatamadım. Ama bir şekilde hayatımıza devam etmemiz gerek. Seni görüyorum, iyi değilsin. İyi olman için doktora ihtiyacın var." Sessizce başımı sallayarak hayal kırıklığıyla arabadan indim. Abime ne kadar istesem de anlatamayacağımı biliyordum. Doktorun benim için iyi olduğunu sanıyordu, ama yanılıyordu. Daha çok strese giriyordum, üstelik bu kadar sorun varken. Derin bir nefes alarak okulun bahçesine girdim. Bir kaç saat dayanabileceğimi umuyordum.

Beklediğimin aksine sıradan bir gün gibi hissediyordum. Oysa ki okula girdiğim anda olanların aklıma gelmesi ihtimali beni korkutuyordu. Bizi izleyen gözlere çevirdim bakışlarımı. Yanılmıştım, bu gün sıradan bir gün değildi. Bundan sonra hiçbir gün sıradan olmayacaktı. Yargı içeren bakışların tüm odak noktası bendim. Hâlâ cinayet işlediğim ve neden serbest bırakıldığım hakkında dedikodular dönüyordu. Gerçekten benim yaptığıma inanmışlardı. Beni okula herkes bilirdi, asla cinayet işleyecek biri olmamıştım. Yine de kocaman bir U dönüşü yapıp beni suçluyorlardı buna rağmen. Umursamamaya çalışarak benimle aynı muameleyi gören kızlara baktım. Okulun bir köşesinde tayfayla birlikte bizi beklerlerken yanlarından geçen her öğrenci tiksinç bakışlarını atmaktan çekinmiyordu. Bunu ne kadar görmezden gelebilirsem gelecektim, başka seçeneğim yoktu. Umursamamaya çalışsam da buna ne kadar dayanabileceğimi kestirmeye çalışıyordum. Sessizce ilerledik abimle. Kızlar ve diğerleri de peşimize takıldı. Sınıflarımıza ilerlerken kimseden çıt çıkmıyordu. Ortamın neşe kaynağı olan Taehyung bile ciddi bir şekilde bizi izleyen öğrencilere bakıyordu. Hiçbir şey demeden el sallayıp sınıfa girdik kızlarla. Her zamanki yerimize otururken sınıf sessizce bizi izliyordu. Bundan şimdiden sıkılmıştım.

"Ne bakıyorsunuz? Önünüze dönün." Dedi Jennie sinirle. Elimi omzuna koyup okşadım. Yapacak bir şeyimiz yoktu. Bu böyle devam ederse okul değiştirmek zorunda kalabilirdik. Tabi bu dikkatleri üstümüze daha çok çekerdi.

"Hapiste değil de burada olmanız ilginç." Gözlerimi kapatıp geri açtım. Defterimi çıkarırken sanki bize denmemiş gibi davranıyordum. Kendimi buna zorluyordum. Yanımdan bir ses geldiğinde Jisoo'ya döndüm. Elindeki kalemi tahtaya fırlatmıştı. Panikle kızlarla birbirimize baktık çaresizce. Her şey bu kadar kötü olmak zorunda mıydı?