DÖNÜŞ

22-Sedef♣️

Multimedya- Sedef

Bölüm Şarkısı/Pink Just Give Me A Reason

22.Bölüm

"Sedef izinden mi döndü?" Benim şaşkınlıktan soramadığım soruyu Rüzgar sormuştu.

"Evet oğlum izin alıp ailesinin yanına dönmüştü. Şimdide izini bittiği için geri dönüyor." Elif Teyzenin cevabıyla sıkıntıyla nefesimi üfledim.

"Neden geliyor ki anne? Ne gerek var? Sen gayette güzel ediyorsun. Gelmesini istemiyorum o kızın!" Minnetle Rüzgara baktım. Yaşananlardan sonra o kızı o da görmek istemiyordu.

"Kızın çalışmaya ihtiyacı var sonuçta. Bu konuda tartışmak istemiyorum Rüzgar. Neden bu kıza karşı bu kadar karşısınız onu anlamış da değilim. Yarın geliyor ve bu mesele burada kapandı." Elif teyzenin kesin konuşması sonunda bende sessizliğimi korudum. Yaşananları Meriç Abimden başka kimse bilmiyordu. Kimseye de anlatmamıştık.

Odama çıkıp aldığımız eşyaları yerleştirdim. Arabada Sedef konusundan sonra bir şey konuşulmamıştı. Tek bildiğim Rüzgarın fazla sinirli olduğuydu. Odamdaki işleri halledip aşağıya inmeye karar verdim. Rüzgarla konuşup onu yatıştırmalıydım. Odamdan çıkıp merdivenlerden aşağıya inerken,

"Yarın sabah Sedefi hava alanından alırsın oğlum." Elif Teyzenin sözüyle kaldım. Bu kadarı fazlaydı. Özellikle Rüzgar için. Daha fazla sinirlenmemesi için koşar adımlarla merdivenlerden inip Rüzgarın yanına gittim. Tabi ben onu tutamadan bağırmaya başladı.

"Sakın anne! Sakın o şeyi benden isteme. Zaten istemediğim bir halde evime geliyor sakın böyle bir şey isteme benden!" Bende Rüzgarı o kadar sinirli gördüğüm için çok fazla şaşkındım. O kızdan bu kadar mı nefret ediyordu yani? Ben yanına yetişemeden Rüzgar bir hışımla odasına çıkıp kapısını çarptı. Elif Teyze de bende şaşkınlıktan kalakalmıştık.

"Neler oluyor?" diyerek mırıldandı Elif Teyze.

"Aralarında bir problem geçmişti Elif Teyze ama o kadar önemli değil. Sadece Rüzgarın sinir olduğu bir şey o kadar. Birde bugün biraz sinirli o yüzden şey yaptı." diyerek durumu toparlamaya çalıştım. Tabi ne kadar başarabildiysem.

"Neler oluyor anlamıyorum Eylül! Rüzgar hiç bana karşı gelmezdi." Yaşananları bilsen oğluna hak verirdin teyze diyerek geçirdim içimden.

"Gerçekten önemli bir şey değil. Ben onunla konuşup geliyorum." diyerek zorla yanından ayrıldım. Şu anda Rüzgarın yanında olup ona yardım etmeliydim. Hemen merdivenlerden çıkıp odasına girdim. Yatağın üzerinde durmuş sabit bir noktaya bakıyordu. Kapı sesiyle dönüp bana baktı. Beni görünce hemen yanıma gelip sıkıca sarıldı.

"Söz veriyorum tekrar bir şey olmasına izin vermicem." Bende kollarımı ona doladım. Bende kesinlikle o kızın artık hayatımıza karışmasına izin vermeyecektim.

"Bende onun yüzünden ilişkimize zarar vermicem." diyerek gülümsedim. Tek düşüncesi bu muydu yani? Tekrar onun yüzünden ayrılmak?

"Annene fazla tepki vermedin mi?" diyerek yüzüne döndüm.

"O kızın adını duyunca kendime engel olamıyorum Eylül." diyerek yerinden kalktı. Gerçekten hemen sinirlenebiliyordu.

"Ama annenin haberi yok sonuçta. Hadi git annenden özür dile." diyerek onu annesinin yanına gönderdim. Bende odama geçtim. İçten içe kendime söz verdim. Artık o kız hayatımızı değiştiremeyecekti.

Telefonumu görünce aklıma abim geldi ve hemen aradım. İki gün sonra burada olacaklardı ve ben aşırı derecede onları özlemiştim. 3 senenin ardından ilk defa görecektim onu. En değerlilerimden birisi olan abimi.