"Senden yapmanı istediğim küçük ve basit bir şey daha var Stajyer." Sakin kalmak için derin bir nefes aldım.
"Benden daha ne isteyebilirsiniz ki? Tüm gün yapmadığım şey kalmadı. Sizce de artık bu kadarı fazla olmuyor mu?" Sonunda bir tepki vermiş ol...
Bölüme başlamadan önce sol alt köşedeki yıldızı parlatırsanız çok sevineceğim.💫
Buraya ben de sizin için kalp ve yıldız bırakıyorum.⭐♡ Sizinkileri de bekliyorum.❥
Keyifli okumalar.
*****
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
17. BÖLÜM "TATLI BELA"
Korku tüm bedenimi kaplarken elim ayağım titremeye başladı. Odanın içinde duyulan tek şey masanın üzerinden yere damlayan suyun sesiydi ve bu sessizliği bozan Tuğçe oldu.
"Ay ne yaptın sen sakar şey! Mahvettin her şeyi!" Arkamı döndüm, öfkeyle Tuğçe'ye bakarak konuştum.
"Ben mi?" diye sordum büyük bir şaşkınlıkla, masayı gösterdi.
"Masaya ben mi çarptım? Mahvettin her şeyi!" Bu nasıl bir insandı böyle? Birkaç saniye içinde tüm suçu bana atmış kendisi üste çıkmıştı. Böyle bir şeye izin verecek kadar aptal değilim ama şu an ona laf yetiştirmeye devam edecek de değilim. Daha fazla durup onunla konuşmak yerine koşarak masanın diğer tarafına gittim.
Hâlâ ıslanmamış olan yan yana durunca bir bütün gibi görünen büyük çizim kağıtlarından birkaç tanesini kurtardım. Kocaman masayı kaplayan 4 kağıttan 2 tanesi mahvolmuştu ama diğer ikisi hâlâ iyi durumdaydı. Çizimleri kurtarmaya çalışırken duyduğum kapı sesiyle arkamı döndüm ve odada yalnız kaldığımı fark edip öylece kapıya bakıp kaldım.
"Yok artık ya! Gitti resmen! Yüzsüz!" Arkasından söylendim, kurtardığım iki kağıdı rulo hâline getirip Araf'ın masasının üzerine koydum, yeniden çizim masasına döndüm. Islak kağıtlara bakıp elimi alnıma vurdum. Gözlerim doldu, ağlamamak için kendimi zor tuttum. Niye sürekli böyle şeyler benim başıma geliyor? Sakinleşmek için birkaç derin nefes aldım. Ne yapmam gerektiğini düşünürken odanın kapısı açıldı ve Melis içeriye girdi.
"Ne yapıyorsun burada Bahar?" dedi odanın kapısını kapatırken. Gözleri beni bulduğunda daha doğrusu ıslak çizimleri bulduğunda donup kaldı, gözleri irileşti.
"N'oldu burada böyle?" deyip koşarak yanıma geldi, çizimlere yakından bakıp elini ağzına bastırdı. "Mahvolmuş hepsi!" dedi, gözleri beni buldu.
"Nasıl oldu bu Bahar?" Boğazım düğüm düğüm olduğu hâlde konuştum.
"Benim suçum değildi. Sadece kutuyu bırakmak için girmiştim..." dedim, devam edemedim. Gözyaşlarım akmaya başlarken Melis yanıma geldi.
"Bahar tamam sakin ol, ağlama lütfen," dedi destek vermek için koluma dokunurken. Gözyaşlarımı sildim, kendimi toparlamaya çalışırken konuştu.
