"Senden yapmanı istediğim küçük ve basit bir şey daha var Stajyer." Sakin kalmak için derin bir nefes aldım.
"Benden daha ne isteyebilirsiniz ki? Tüm gün yapmadığım şey kalmadı. Sizce de artık bu kadarı fazla olmuyor mu?" Sonunda bir tepki vermiş ol...
Ekranın sol alt köşesinde bulunan yıldızı aydınlatarak okumaya geçerseniz çok sevineceğim.❥
Buraya ben de sizin için bir yıldız bırakıyorum.⭐ Siz de yıldız ve kalplerinizi bırakabilirsiniz.♡
Keyifli okumalar...
*****
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
7. BÖLÜM "YİNE BAŞLIYORUZ"
Yüzümdeki gülümseme büyürken ne yaptığımı fark etmeden Arafa'a sımsıkı sarılmaya devam ettim, aynı zamanda bir yandan da konuştum.
"Çok sevindim, çok mutlu oldum. O kadar uğraşmış, emek vermiştik. Siz bunu gerçekten hak ettiniz," dedim ama Araf bir tepki vermedi. Bir an için bulunduğumuz durumun farkına varıp öylece kaldım.
Ben şu an ona sarılıyordum. Gözlerim yerinden çıkacakmış gibi irileşti. Bunu nasıl yaptım? Nasıl yaparım? Araf'ın kollarının hareket ettiğini hissedince onun da bana sarılacağını anladım. Adam ayıp olmasın diye zorla sarılacaktı bana. Bunu yapmasına izin vermeyerek hemen ondan ayrıldım ve yüzüne baktım.
Utançtan ölmek üzereyim. Keşke şu anda yer yarılsa da ben de içine girsem.
"Ben şey..." deyip sustum. Nasıl bir açıklama yapacağım şimdi? Yapamam ki... Ne diyeceğim adama? Ama demem lazım. Araf tek bir kelime bile etmeden dikkatle yüzüme bakarken kendimi toparladım. En iyisi çok konuşup saçmalamak ve arkama bile bakmadan odadan kaçmaktı.
"Lütfen yanlış anlamayın. Bir anda sevinince odada da başka hiç kimse olmayınca size şey yapıverdim, sarılıverdim ama tamamen heyecandan. Başka bir sebebi yok yani sakın başka bir şeyler düşünmeyin." Araf sesini çıkarmazken devam ettim.
"Ben çok sevinince oluyor böyle şeyler. Kendime engel olamayıp ona buna sarılıyorum. Ama şimdi size bu diye hitap ettiğimi hiç düşünmeyin lafın gelişi öyle şey yaptım." Araf'ın yüzünde alaylı bir ifade oluştu ve yine sessiz kaldı.
"Bakmayın ama bana öyle çok utanıyorum. Şimdi siz kesin yanlış anlamışsınızdır beni. Sarılmak için bahane aradığımı falan düşünüyorsunuzdur ama yemin ederim öyle bir şey yok. Neden olsun ki? Çok saçma bir kere, sizce de saçma değil mi? Ben ve..." Devam edemedim çünkü Araf araya girdi.
"Yeter!" dedi tuttuğu nefesini bırakırken ve devam etti. "Burada benim nefesim kesildi. Sen hâlâ makineye bağlıymış gibi konuşmaya devam ediyorsun." Şu an aynanın karşısına geçip kendi kendime aferin demek istiyorum. Çünkü bu adamı da delirttim sonunda.
"Bak bir de hâlâ gülüyor," dediğinde yüzümdeki gülümsemenin farkına vardım. O söyleyene kadar güldüğümün farkında değildim ki. Hemen ciddi bir ifadeye bürünüp başımı öne eğdim.
