"Senden yapmanı istediğim küçük ve basit bir şey daha var Stajyer." Sakin kalmak için derin bir nefes aldım.
"Benden daha ne isteyebilirsiniz ki? Tüm gün yapmadığım şey kalmadı. Sizce de artık bu kadarı fazla olmuyor mu?" Sonunda bir tepki vermiş ol...
Ben biraz üzgünüm :( onlara veda ediyoruz bu bölüm :( konuşmayı bölüm sonuna bırakıyorum şimdilik.
Bölüme başlamadan hemen önce sol alt köşedeki yıldızı parlatırsanız çok sevineceğim.💫
Bu bölüm için emojimiz; ❤️ sizinkileri de bekliyorum.
Bölüm sonundaki duyuruları mutlaka okumanız dileğiyle, sizi bölüme uğurluyorum.
Keyifli okumalar.🍒
⠀ ⠀
~FİNAL BÖLÜMÜ~
⠀ ⠀
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
50. BÖLÜM "YAŞANMIŞLIKLAR"
Uykulu uykulu yürüdüm koridorda, gözlerimi ovalayarak ulaştım merdivenlere. Saçlarımı düzenledim, uyandığımda Araf yanımda değildi ve henüz daha çok erkendi. Ne ara uyandı da odadan çıktı ki bu adam?
Bunları düşünürken merdivenleri indim, merdivenlerin başındayken salonda Egemen'i gördüm, Araf da yanındaydı. Onlar beni fark etmezken yanlarına insem mi odaya dönsem mi karar veremedim.
"Defne'yi sen de bilirsin, inatçı, hırslıdır. İstediği olsun diye her şeyi yapar." Kaşlarımı çattım, sabah sabah kız kardeşini Araf'a anlatmak için mi gelmişti bu adam?
"Dün gece eve döndüğünde öğrendiğim seninle buluşacağını," dediği an Araf onun sözünü kesti.
"Buluşma falan yoktu! O bana mesaj attı, bir yere çağırdı ben de o mesaja cevap vermeden sildim, bitti, gitmedim oraya, gitmem de. Benim bir ilişkim var artık, çok mutlu olduğum bir ilişkim." Dudaklarım yana kıvrıldı, söyledikleri hoşuma gitti.
"Ben Bahar'la çok mutluyum, çok seviyorum onu. Eğer buraya Defne'yi üzdün, buluşacaktın gitmedin falan demeye geldiysen boşuna gelmişsin! Artık kardeşin üzülmesin diye bir şey yapamam ben." Son cümle yüzünden kaşlarımı çattım, ne demekti şimdi bu?
"Araf buraya bunun için gelmedim, Defne adına senden özür dilemek için geldim," dedi Egemen, merakla ve dikkatle dinlemeyen devam ettim onu.
"Bahar'a söylediklerini öğrendim, seni çağırdığını, bunu kıza bir şekilde duyurduğunu falan öğrendim işte. Defne ne yaparsak yapalım hep böyle olacak, onu değiştirmek mümkün değil. Her şey, herkes kendisine aitmiş, herkes kendisini mutlu etmek için var olmuş gibi davranır. Bundan da asla vazgeçmeyecek. Ben artık onun yaptıklarına yetişemem, yapabildiğim tek şey buraya gelip onun adına özür dilemek işte." Kızdan daha çok nefret etmeye başladım, bu ne biçim insan böyle? Neyse ki bize zarar veremeyecek, buna izin vermeyeceğim, dün olanlar asla tekrarlanmayacak.
