"Senden yapmanı istediğim küçük ve basit bir şey daha var Stajyer." Sakin kalmak için derin bir nefes aldım.
"Benden daha ne isteyebilirsiniz ki? Tüm gün yapmadığım şey kalmadı. Sizce de artık bu kadarı fazla olmuyor mu?" Sonunda bir tepki vermiş ol...
Bölüme başlamadan önce sol alt köşedeki yıldızı parlatırsanız çok sevineceğim.💫
Buraya ben de sizin için kalp ve yıldız bırakıyorum.⭐♡ Sizinkileri de bekliyorum.❥
Keyifli okumalar.🍒
*****
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
32. BÖLÜM "AŞK"
Başımı önümden hiç kaldırmadım, konuşulanları duydum ama hiç sesimi çıkarmadım, sadece dinledim ve sessizce yemeğimi yedim. "İyi ki geldiniz, ne güzel oldu böyle," dedi babam ve Araf'ın ailesinin burada oluşundan memnun olduğunu dile getirdi. Fakat böyle bir şey yapmasına hiç gerek yoktu çünkü yüz ifadesi durumdan ne kadar memnun olduğunu zaten belli ediyordu.
"Duydum ki Araf buraya iş için gelmiş, tabii eminim o kerata bunu bahane etti ama iyi yapmış, biz de gelip hem sizi görelim hem de bir değişiklik olsun istedik." Araf'ın babası Güven amcanın söylediği şeyi duyunca kahkaha atmamak için kendimi zor tuttum. Kerata mı? Kerata ve Araf öyle mi?
Dudaklarımı birbirine bastırdım, yüz ifademi sabit tutup suyumdan bir yudum aldım ve kendimi toparladım. Tam o sırada karşımda oturan Nesli'yle göz göze geldim, içimdeki tüm mutluluk yok oldu geriye sadece ona karşı olan nefretim kaldı. Bunu da bakışlarımla elimden geldiği kadar belli ettim, Nesli başını öne eğdi, tabaktaki yemeğiyle oynamaya devam etti. Ben ona bakarken onun yanında oturan Özkan'ın bana doğru eğildiğini fark ettim, bakışlarımı ona çevirdim, bir şey söyleyeceğini anlayınca ben de ona doğru biraz eğildim, sessizce konuştu.
"Buse'yle konuştun mu bugün?" diye sordu, babamla Güven amca aniden karar alıp evde yemeyelim, yemeğe gidelim demeden önce evet konuşmuştum.
"Evet," dedim tıpkı onun gibi sessizce.
"Ben de konuştum," deyince öylece kaldım, yüzündeki kocaman gülümsemeyi fark edince de güldüm. Onun hakkında bir şeyler konuşmak için her şeyi yapıyordu. Onun daha fazla kıvranıp durmasına gönlüm razı gelmeyince ben de sordum.
"Staj başvurusu kabul edildi haberin var değil mi?" Yüzündeki gülümseme büyüdü, çocuk sevgilisi hakkında muhabbet etmek istiyormuş demek ki.
"Tabii ki var," dedi kendinden emin bir şekilde ve devam etti. "Onu o kadar mutlu eden şeyden haberdar olmaz mıyım hiç?" diye sordu, gülümsedim. Biz onunla konuşmaya devam ederken Nesli'nin sesini duydum.
"Abim nerede kaldı? Neden hâlâ gelmedi?" Gözlerim istemsizce onu buldu. Sahi nerede kaldı bu Araf? En son bana oteldeyken yanlış anlamasınlar, sen git ben de bir saate kadar geleceğim dedi ama aradan saatler geçti. Ben eve gittim, bizim evde onun ailesiyle oturdum, sohbet ettim, yemeği dışarıda yeme kararı alındı, hazırlandık ve buraya geldik ama beyefendiden hâlâ ses seda yok. Bir ara mesaj atıp buraya geldiğimizi söyledim o da hemen geleceğini yazdı ama başka bir şey yok. Başka ne mesaj attı ne de buradan birini aradı. Başına bir şey gelmiş olmasın? Yok canım ne gelecek koskaca adamın başına? İşi falan çıkmıştır diyeceğim ama işlerden bu kadar uzakken ne işi çıkmış olabilir ki?
