Elfs and Dwarfs

XII

Alysia pov

Al een halve dag lang ben ik aan het zoeken naar de Dwergen, Brownie of minstens het einde van dit gebergte vinden. Maar wat ik niet merkte was dat ik eigenlijk veel dieper in het maangebergte trok waardoor ik de uitgang nooit zou vinden, of ik moest er vanaf de andere kant uitlopen maar dat was nog nooit iemand gelukt. Ik begon ook te merken dat ik de verkeerde kant opgelopen was en begon de moed en hoop te verliezen en ging met mijn knieën in mijn handen op de grond zitten. het laatste sprankje hoop ontglipte me en een eenzame traan rolde over mijn wang, deze keer niet gevolgd door andere. Ik hoor een paar bladeren en takjes kraken tot zover die er liggen en ik kijk snel naar het geluid en zie een meisje dat precies lijkt op mij: rood lang haar wat in een zij-vlecht is gedaan en klein. ook heeft ze groene ogen. het enige verschil tussen haar en mij is dat er een paar sproetjes op haar gezicht sieren. 'A-alysia??' fluisterde ze bijna met een schorre stem. Ik keek haar met grote ogen aan en schuifelde een beetje naar achteren, uiteindelijk zette ik me over mijn verbazing heen en begin te praten. 'Hoe weet je mijn naam.' zeg ik zo snel dat ik het zelf nog maar net kan volgen, gelukkig had zei het ook gehoord dus hoefde ik het niet te herhalen. 'Weet je het dan niet meer?' dit keer was zei degene die verbaasd keek. 'Ik ben je tweeling zus!' zei ze, ik geloofde het met heel mijn hart maar mijn mond zei iets anders. 'Nee, nee dat ben je niet. Dan zou ik het me wel herinneren.' bracht ik met moeite uit, het is heel moeilijk om dingen te zeggen waarvan je hart iets anders over denkt. 'Weet je het niet meer? De eerste keer dat het sneeuwde gingen we met z'n tweetjes sleeën op een boom schors, ben je dat dan al vergeten?' vroeg ze met een treurige blik en toen drongen de herinneringen binnen. 'ALICE!!' schreeuwde ik en vloog haar om de hals. nooit heb ik me nog zo gelukkig gevoeld: je denkt dat je hele familie dood is maar komt er dan achter dat je tweelingszus nog leeft, geweldig toch?? nou, niet dat je hele familie dood is maar dat andere... weer loopt er een traan over mijn wang, maar deze keer van blijdschap: ik heb mijn zus terug gevonden!! 'Ik wist dat je hier ooit zou komen.' Zei Alice door haar gelukstranen heen. Ik kon het niet weten, ik was al vergeten dat ik uberhoud een zus had, een tweelingzus nog wel. 'Ik ben zo blij je weer te zien, je wilt niet weten wat er allemaal is gebeurd toen je weg was.' Mompelde ik terug. Ze keek geschrokken op. 'Is, is er iets erg gebeurd?' Vroeg ze voorzichtig. 'Ja er is...' Ik zuchtte even. 'Er is iets heel ergs gebeurd ja.' Er rolde enkele tranen over mijn wangen. 'W-wat dan?' vroeg Alice even onzeker als de vorige vraag. 'Om een lang verhaal kort te maken, wij zijn de enige overlevende van onze hele familie en stam.' Zei ik met af en toe een pauze door het huilen. 'Nee, nee, nee dat kan niet.' Zei Alice hoofdschuddend. 'Het kan niet zo zijn dat nadat ik weg was iedereen dood is gegaan, dat is gewoon onmogelijk!' Probeerde ze nog om de harde waarheid weg te schudden 'Alice! Jij en ik weten beide even goed dat ik de waarheid spreek, er omheen draaien veranderd niks aan wat er werkelijk is gebeurd!' Zei ik streng, deze keer zonder pauze's. 'Maar...' ze zuchtte even. 'Sorry, je hebt gelijk,' gaf ze moeizaam toe en trok me weer in een knuffel. 'Ik heb je zo gemist zusje,' 'Ik jou ook Alya.' Antwoordde ze.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

HEEEEEEIII, jaja daar ben ik weer. ik was even inspiratie loos alleen je vriendinnen brengen je altijd weer op nieuwe ideeën (@made-by-yara) !! ik weet dat dit hoofdstuk kort is en niet zo heel bijzonder (behalve dat ze haar tweelingszus weer heeft gevonden) maar ik had het nodig voor het volgende waar dus wel weer actie in voor gaat komen en- laat maar, dat lees je in het volgende hoofdstukje :b tips zijn altijd welkom, dus comment plz!!

XXX SKIPP26