Elfs and Dwarfs

XIV

IK HEB 1K READS THX MENSEN!!

Ons prachtige moment werd verstoord door gehuil en we wisten allebij gelijk wat dat betekende: de weerwolven kwamen er aan. Snel pakte we alle spullen in en rende naar Gabby toe die nog steeds op zijn plek trouw op ons stond te wachten, hij stond er zo rustig bij dat het leek of hij helemaal niet door had dat er straks weerwolven aankwamen die hem en ons gingen verslinden. Toen we opstijgde spoorde Alice hem gelijk aan tot galop en we reden weg. Heel even had ik gedacht dat we veilig waren, heel even maar, totdat ik een weerwolven kop om de hoek zag verschijnen, de rode ogen keken hongerig in de mijne en mijn huid begon te plakken van spanning. 'A-alice d-d-d-daar!!' Mijn stem veranderde midden in de zin van fluisteren naar een hoog piepstemmetje. Mijn zus keek de kant op waar ik naar wees en leek te schrikken, ze herpakte zichzelf snel en spoorde Gabby aan nog harder te gaan dan hij al ging, wat volgens mij al op zijn aller hardst was, maar ik had ongelijk. Hij leek wel te vliegen zo hard al hij ging, maar tot mijn verbazing waren we nog op de grond. Wat me nog meer verbaasde was dat zijn hoorn nog feller ging schijnen, wat ging er gebeuren? Die vraag werd al snel beantwoord: een lichtgevend schild verscheen om ons heen en leek wel van zilver te zijn want de weerwolven deinsde achteruit met hun handen voor hun ogen, ik had dit licht is een keer in een boek zien beschreven dus wist dat ik er geen last van had omdat het alleen voor afleiding voor vijanden bedoeld was en geen verwondingen bij kwamen kijken, wel wist ik dat als je dit soort licht-magie kon beoefenen je wel heel machtig was en veel meer in je kast had dan verblinding en afleiding. Zelf doden, als het nodig was. Licht was na de vijf elementen de sterkste kracht van magie, meestal werd het beoefend door feeën of andere wezens die in magie gespecialiseerd waren en bij eenhoorns was dat heel zeldzaam, het was dus een wonder dat deze dat wel kon, hoe is Alice er eigenlijk aan gekomen? Maar daar dacht ik natuurlijk niet aan nu we omringd waren door weerwolven die weer hersteld waren van het felle licht en nu, heel verstandig, met hun handen voor hun ogen op ons af kwamen gestrompeld om ons van Gabby af te trekken. Ik hield me nog steviger aan mijn zus vast, niet wetend wat ik moet doen, totdat er een pik-zwarte weerwolf met vele verse littekens op ons af kwam gesprongen. Het gebeurde allemaal heel snel: Alice probeerde nog een zwaard te pakken maar het was al te laat, de zwarte hond sprong op haar af en duwde haar op de grond, ik was te laat, dacht ik en hulpeloos stak ik mijn hand naar haar uit. Toen gebeurde het: een blauwe vlam vloog naar de weerwolf en tijd om te huilen had hij niet, hij was op slag dood. Het eerste wat ik natuurlijk deed was op mijn gewonde tweelingzus afrennen en haar in mijn armen nemen om vervolgens haar op het paard te leggen en zelf ook opstappen. De weerwolven stonden me met open monden aan te kijken en hadden deze verrassing waarschijnlijk nooit verwacht, ik zelf ook niet, misschien was ik nog wel verbaasder dan de weerwolven zelf. Ik drukte mijn benen tegen de eenhoorn aan en we galoppeerde weg, weg van de weerwolven en hopelijk ook weg van dit gebergte. Ik had nooit verwacht dat zo een mooie dag zo snel verpest kon worden, maar de grootste vraag was: wie had ons gered?

~~~~~~~~~~~

er is eindelijk weer actie in dit verhaal, sorry dat jullie zo lang zonder moesten lezen. :(( Ik hoop dat jullie dit boek een beetje leuk vinden en het de duizend reads heeft verdien, comment plz!!