Elfs and Dwarfs

IV

Nog tien reads en ik zit op de 100 #happy!! speciaal voor jullie extra lang hoofdstukje. 1500 woorden :o

Follow, Comment en Vote plz!!

xxx Skipp26

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Alysia werd wakker op een dikke tak van een boom, onder haar voelde ze een dikke laag van bladeren en mos. Het was al licht geworden en de zon scheen fel in haar ogen, hoe lang ze had geslapen wist ze niet. ze keek onderzoekend om zich heen, waar was ze? Tenminste niet bij de elven of dwergen, dat wist ze zeker, maar waar dan wel? Alysia probeerde op te staan zakte ze gelijk weer terug in het bladerbed door een pijnlijke steek die door haar rug, arm, benen en tja eigenlijk alles wel ging. Ze keek naar onderen en zag over haar hele lichaam verspreid beten. beten. beten... toen wist ze het weer: het gevecht met de hellehonden, maar ze leefde nog, hoe kon dat? Had iemand haar gered? Ze probeerde weer op te staan en beet even op haar tanden voor de pijn, ze wankelde aan het begin nog een beetje maar na een minutje of twee kon ze, wel met moeite en nog een beetje pijn, weer rechtop staan en lopen. rustig klamde ze zich vast aan de stam van de boom en gleed zachtjes naar beneden, en wat ze beneden zag was niet te geloven: een veld met bijna onnatuurlijk fel groen gras en neonkleurige bloemen, in 1 woord: prachtig. maar dat was nog niet het mooiste, overal waar je keek zag je spierwitte paarden met een gespierd lichaam, Alysia liet haar blik naar boven glijden en zag dat de verbazingwekkende paarden een lange hoorn op hun hoofd hadden. Paars, groen, blauw, roze, noem maar op, alle kleuren hadden de ze! voorzichtig liep ze naar een paard toe wat nog iets witter was dan de andere, ik weet niet hoe het kan dat je nog witter kan zijn dan spier wit, maar het was echt zo, hij leek wel te... schijnen! hij had een donker blauwzilvere hoorn en licht zilverblauw kleurige manen, het deed haar denken aan de nacht. Het paard had haar opgemerkt maar leek op een of andere manier niet te schrikken, hij stond er juist heel kalm bij en stapte met zijn hoofd een beetje naar beneden hangend op haar af. Vlak voor haar neus stopte hij en blies zijn adem in Alysia's gezicht, de adem kietelde en ze moest even giechelen en maakte daarna een buiging voor het paard, op een of andere manier dacht ze dat deze dieren haar gered hadden, en als dat zo was, was ze daar heel dankbaar voor. 'Gegroet' zei het spierwitte paard en knikte met zijn hoofd als buiging. 'Ik ben Fabio, en dit is de rest van mijn kudde' hij wees met zijn hoofd naar de andere paarden en keek daarna weer in Alysia's ogen, wachtend op een antwoord. Het geduld in zijn ogen was duidelijk te zien wat Alysia op haar gemak stelde. 'Hallo, ik ben Alysia' zei ze als antwoord en glimlachte beleefd naar Fabio. Na een minuut stilte, geen ongemakkelijke maar eigenlijk wel fijne stilte, begon Fabio weer te spreken: 'Je mag gaan verkennen als je wilt, er zijn hier geen vijanden dus ook geen gevaar, als je in het gebied blijft tenminste. oh ja, als je op een eenhoorn wilt rijden, moet je het eerst even aan ze vragen.' Dat liet Alysia zich geen twee keer zeggen en rende naar het midden van het grasveld toe om daar net zoals kind weer in het gras te rollen, geen vijanden, geen gevaar, dus alleen plezier! ze sloot even haar ogen extra van dit moment te genieten en stond daarna weer op, ze had nogsteeds pijn door de beten maar dat kon haar even niks meer schelen, vandaag plezier, morgen dan maar weer even pijn. na nog tien minuten in het gras gelegen te hebben ging ze op verkenning uit, maar... niet zonder gids! Maar die moest ze nog vinden. ze liet haar ogen over de paarden glijden en bleef hangen, dit paard was anders dan de andere, veel anders. ze was zwart, en dan niet zomaar zwart, nee, pikzwart. maar er wat nog iets, ze had... vleugels!! Pikzwarte vleugels. om het bijzondere paard niet af te schrikken liep Alysia er rustig naar toe, ze stopte één meter voor het zwarte paard en stak haar hand uit, het paard rook er even aan en gaf een lik. Een kleine giechel ontsnapte uit Alysia's mond en het paard gaf er nog een. Alysia deed een stap naar voren en toen ze merkte het gevleugelde paard het niet erg vond dat ze zo dicht bij kwam gaf ze een knuffel, het paard likte weer, maar deze keer op haar hoofd. een glimlach verscheen op Alysia's gezicht en ze drukte een kusje op het paard z'n hoofd. Alysia's handen gleden naar de vleugels en ze streelde er zacht over, en het paard brieste tevrede en liet z'n kop naar beneden hangen. 'Mag ik op jou rijden?' fluisterde Alysia in het oor van het paard. 'Ja hoor.' antwoorde een vrouwlijke stem. even bleef Alysia verbluft staan, maar al snel kwam ze terug op aarde, deze paarden konden natuurlijk praten, heel normaal toch? 'wat is je naam eigenlijk?' vroeg Alysia toen ze zich op haar rug had genesteld. 'Noem me maar Andor.' antwoorde de vrouwlijke stem van het gevleugelde paard. 'kun je, uhm... vliegen?' vroeg Alysia een beetje verlegen. zonder antwoord te geven was de grond al onder hen weggezakt en vlogen ze tien meter boven de lucht. Alysia pakte de manen stevig vast en ging op de gespierde rug liggen. Het voelde zo goed aan, het geluid van rustige slagen van de vleugels, de wapperende manen die zachtjes in haar gezicht kwamen, de wind die langs haar heen suisde en het regelmatige geklop van het hard wat ze onder haar voelde bonken, voor de tweede keer vandaag sloot ze haar ogen en genoot met volle teugen van dit moment, kon dit maar eeuwig zo door gaan. Geen vijande, geen gevaar, alleen maar plezier. 'Bedankt.' fluisterde Alysia zacht, bang om dit prachtige moment te verstoren. Langzaam voelde ze hoe ze daalde en uiteindelijk ook de grond raakte. Een zucht van genot ontsnapte uit haar mond en langzaam opende ze haar ogen, ze stonden weer op de plek waar ze begonnen waren, op het fel groene gras.

De zon begon al langzaam onder te gaan, Alysia lag met haar hoofd op Andor's buik, ze waren de hele dag samen gebleven, Alysia kende nu het hele gebied uit haar hoofd, ook vanuit de lucht! en nu keken ze samen naar het prachtige beeld van de zonsondergang: de roze lucht die langzaam donkerblauw aan het worden was en de oranje/gele zon die langzaam achter de horizon verdween. Als ze toen al camera's hadden, hadden ze dit beeld vastgelegd om het eeuwig te blijven herinneren. De zon was achter de horizon verdwenen en de maan werd steeds beter zichtbaar, het was in de vorm van een sikkel. Langzaam ston Alysia op en liep met Andor aan haar zijde naar haar boom toe, haar slaapplek. Ze zakte op het bladerbed en sloot langzaam haar ogen, dit was een dag die ze nooit van haar leven meer zou vergeten...

De eerste zonnenstralen werden zichtbaar en Alysia opende haar ogen. Ze dacht aan de dag hiervoor en er verscheen automatisch een glimlach op haar gezicht, die dag, die dag was perfect! voorzichtig gleed ze naar beneden en kwam met beide benen op de grond terecht. Ze keek even om zich heen en het eerste wat ze zag was een slapende Andor, haar glimlach werd groter en stilletjes liep ze voorbij om het zwarte paard niet wakker te maken, jammer genoeg mislukte dat want natuurlijk lag er weer een irritante steen op de grond waardoor ze struikelde, waarom ook niet? Met een zachte klap kwam ze op het gras terecht en keek voorzichtig naast zich. Andor sliep als een roos, fjiew! Alysia kreeg Fabio in het oog en liep er naartoe, deze keer gelukkig zonder te struikelen. 'Fabio!' zei Alysia anthausiast. 'Alysia! hoe gaat het? ben je goed hersteld?' en toen dacht ze er weer aan: de beten, even gleed haar blik weer naar beneden, je kon er nauwlijks meer wat van zien, alleen hier en daar nog wat littekens. 'H-hoe kan dit?' zei ze meer tegen zichzelf dan Fabio. Het bleef even stil, maar uiteindelijk begon Fabio te spreken, maar over iets heel anders dan Alysia had verwacht... 'Alysia...' de eerste keer sinds ze hier was hoorde ze een beetje twijfel in zijn stem maar uiteindelijk ging hij toch verder 'Ik denk dat het tijd is.' Alysia keek met grote ogen naar Fabio die er nogsteeds heel rustig bij stond. 'W-waarvoor?' ze wist niet wat ze er van moest vinden, wat bedoelde hij, waarvoor is het tijd? Die vragen werden al snel beantwoord: 'Je moet een draak temmen.'