Elfs and Dwarfs

V

Alysia pov

Daar stond ik dan, recht voor het machtigste dier op aarde. Ik stapte op het wezen met de spanwijdte van 11,5 meter af, de ogen keken me doordringen aan. Ze waren heldergroen met een pupil die leek op die van een kat, het leek wel of het probeerde mijn ziel leeg te zuigen, en ik geef eerlijk toe, het lukte aardig goed. een poot met nagels van een halve meter kwam op me afgevlogen, het miste me op een haar na doordat ik een stap opzei zetten. 'MAMAAA.' hoorde ik hard, mijn dochter kwam in tranen op me afgerend 'STOP, STOP.' bleef ze maar schreeuwen. Ik draaide me om, dat had ik niet moeten doen: mijn lijf werd in stukken gescheurd door scherpe nagels en ik viel met een doodskreet op de grond, en toen, toen zag ik het licht.

Ik ging als een speer recht op zitten, het zweet drupte van me af en enkele tranen rolde over mijn wangen. Het was maar een droom. Een stomme nachtmerrie. De beelden flitste nogsteeds door mijn hoofd heen en ik kon het er niet uit halen, het was mijn moeder. De droom ging over mijn moeder... En ik vind het nog steeds vreselijk dat ik de schuldige ben van haar dood. Niemand ander dan haar bloed eigen dochter. Als ik er niet was, dan was zij er nu niet dood geweest... Een eenzame traan rold over mijn wang om vervolgens op mijn kleren te vallen en op te drogen. Na enkelen minuten is het geen eenzame traan meer, maar een waterval. Ik kan er niet meer tegen, waarom ik? Waarom moest ze perse mij gekregen hebben? Ik hou het niet meer uit en besluit uit de boom te klimmen om vervolgens het aangrenzende bos in te rennen. Het was donker maar dat maakte niet uit, ik kende de weg al. Als ik voor mijn gevoel ver genoeg in het bos ben laat ik me op de grond vallen. Even had ik gewild dat ik door de hellehonden opgegeten was, gewoon om weer mijn moeder te omhelzen en te zeggen hoeveel het me spijt. Maar het is niet zo, ik leefde nog, ik leefde nog omdat het lot dat bepaald had. Waarom? Dat wist ik ook niet. Ik wist alleen dat het lot me in leven hiel omdat hij me nodig had in deze wereld, voor wat weet ik niet, daar kom ik later misschien nog wel achter... Het geluid van hoeven op de zachte bosgrond vulde mijn oren, ik draaide me langzaam om en zag daar een spierwitte, kleine pony met een donker roze hoorn en lichtroze manen en staart staan. Ik veegde snel met de rug van mijn hand mijn tranen af, nooit aan iemand anders je zwaktes laten zien. Dat kan je dood worden. 'Je hoefd je zwaktes niet te verbergen, het laat zien dat je een levend wezen met emoties bent.' zegt een zachte meisjes stem. Hoe wist ze dat, kan ze gedachtes lezen? schoot er door mijn hoofd heen. 'Ja, ik kan gedachtes lezen. Iedere eenhoorn heeft zijn eigen specialiteit. Net zoals elven...' Mijn mond viel open van verbazing, heb ik ook een gaven? 'Ja, je moet die alleen nog ontdekken.' Oh ja, natuurlijk, ze kan gedachtes lezen. 'En... Hoe kan ik er achter komen wat mijn gave is?' Het kwam er onzekerder uit dan ik had gehoopt, misschien kan ik de volgende keer toch beter via gedachtes communiceren. 'Sorry, daar kan ik je niet bij helpen, daar zal je toch echt zelf achter moeten komen.' De sorry meende ze echt, dat hoorde je aan haar stem. Wacht, ik weet nog niet eens hoe ze heet. 'Ik ben Lady Silvana, aangenaam.' Ik kon er nog steeds niet aan wennen dat ze gedachte kon lezen, het was zo... onmenselijk, nou ja, onpaardelijk dan. 'Ik be-' midden in mijn zin werd ik afgekapt door Lady Silvana 'Alysia, weet ik, iedereen hier kent je naam.' 'Uhm, Lady Silvana, mag ik je misschien wat vragen?' Vroeg ik een beetje onzeker 'Ja tuurlijk.' Kreeg ik als antwoord 'Hebben jullie me gered van de hellehonden? En zo ja, waarom?' Ze was even stil, waarschijnlijk dacht ze goed na over wat ze nu ging zeggen, maar zeker wist ik het niet want, tja, ik kon nou eenmaal geen gedachtes lezen. 'Ja we hebben je gered.' Ik hoorde twijfel in haar stem of ze wel verder ging vertellen of niet. 'Omdat... Omdat we je nodig hebben in de strijd.' Die woorden kwamen als een klap aan 'Je kan meer dan je denkt Alysia, je bent uberhoud de dochter van de machtigste elf die ooit in de geschiedenis heeft bestaan.' Mijn moeder, ze had het over mijn moeder. De beelden van de droom kwamen weer terug mijn hoofd in. 'Sorry, ik denk dat je er toch nog niet klaar voor was.' Hoorde ik Lady Silvana zachtjes zeggen en ze liep weg, weg het bos uit, weg van mij.

Ik naast Fabio en Andor, de eerste zonnestralen verlichtten de grote, kale, open vlakte. Ik tuurde naar boven, op het eerste gezicht leek het een blauwe lucht, zonder maar een wolkje of levend wezen te zien, maar als je beter keek zag je een paar zwarte stippen. Een paar zwarte stippen die steeds groter werden: ze komen, ze komen er aan, Spookte door mijn hoofd, en ik wist dat ik gelijk had. De draken kwamen er aan... Ze waren nu al zo dichtbij dat je de stippen kon tellen. één, twee, drie, vier. Vier draken, al veel te veel voor mijn gevoel. Langzaam daalde de stippen totdat ze uiteindelijk de grond raakte, tien meter van me af. Ze waren te dichtbij, veel te dichtbij. Een luide brul vulde kale vlakte, als je tien kilometer verderop had gestaan was de kans groot dat je het ook gehoord had. Ik keek recht in ogen die diepgroen waren: de ogen van en draak. Het leek wel of hij probeerde mijn ziel leeg te zuigen, en ik geef eerlijk toe, het lukte aardig goed. Ik zette een stap naar voren en de draak deed hetzelfde, langzaam kwamen we dichter bij elkaar, stap voor stap, totdat ik recht voor zijn neus stond. Zijn adem kriebelde in mijn gezicht, het was warme adem en het rook naar vanilië, vanilië met een beetje cocos. 'Oké, focus Alysia' zij ik streng tegen mezelf, nu pas wende ik mijn ogen af van de zijne en keek naar het lange, slanke lichaam van de draak. Blauw, azuurblauw was de draak, de schubben waren fijn getekend en de vleugels waren even lang als de lengte van een grote boom, ik schat dat de spanwijdte ongeveer 15 tot 16 meter was. Ik keek weer recht in zijn ogen, het leek wel of ze zachter waren geworden, lichter. Ik stak rustig mijn hand uit, ik dacht dat dat het beste was wat ik op dit moment kon doen. De draak leek te schrikken van mijn actie en zette een stap achteruit om daarna weer naar voren te komen. Heel voorzichtig ging hij met zijn neus naar mijn hand toe om er vervolgens aan te ruiken, hij trok zijn neus weer terug en snoof tevreden. Ik zette nog een stap dichterbij en streelde met mijn hand over zijn neus, het voelde ruw aan maar op één of andere manier toch weer zacht, maar het belangrijkste: ik voelde me veilig, ik voelde me voor de eerste keer in mijn leven veilig. En dat door alleen een enkele aanraking met een draak. De draak kwam met zijn neus naar mijn gezicht en gaf een lik, dat was voor mij het teken dat hij me accepteerde en ik vloog heb om de hals, hij bleef verder likken, dus het was oké. Ik had het gedaan, en het ging makkelijker dan ik had gedacht. Ik had een draak getemd. Ik had MIJN draak getemd...

~~~~~~~

135 reads mensen, ik ben nu echt super happy!!

echt heel erg bedankt voor alles en als je nog ideeën hebt laat dan (zoals altijd) een comment achter plz!!

nog 1 vraagje: ik heb nu pov Alysia gedaan, moet ik dat vaker doen??

xxx happySkipp26