Elfs and Dwarfs

XIX

Part XIX:

Alysia pov

Ik opende mijn ogen en snoof de frisse geur op van bomen en gras vlak na het regenen. Ik ga rustig recht zitten en keek mijn ogen uit naar het uitzicht. Het was zo mooi dat er geen woorden voor waren. Meer dan adembenemend. 'Is dit Hope?' Vroeg ik toen ik mijn stem weer had gevonden. Als ik naar Alice kijk kreeg ik een blik van: ''Sinds wanneer ben jij zo achterlijk?'' En haar stem klonk hetzelfde: 'Nee, Alya, dit...' ze wees naar voren en trok haar wenkbrauw op '...dit is Dressadium.' Ik wierp een snelle blik op mijn zus en zag dat haar haar ineens heel anders zat. Ze had een hoge paardenstaart en haar kleding was een grijs pak en een zeeblauwe armband. En nu ik toch naar de omgeving de omgeving aan het kijken was viel me iets op: Waar is Gabby?! Ik keek weer even om me heen om te kijken of ik niet over hem heen had gekeken, maar het enige wat ik zag was een paard. Nu je het zegt... Eigenlijk leek hij best wel veel op Gabby, alleen zijn hoorn was weg. Het enige andere verschil was dat hij een witte bles op zijn neus had. 'Dit is Gabby gekkie.' Zei mijn zus giechelend toen ze mijn rare blik zag die op Gabby was gericht. Ik keek langs haar heen en zag in de verte een klein, groen gebouw tevoorschijn komen. Onder me voelde ik dat het paard dat dus blijkbaar Gabby was vaart minderde en uiteindelijk over ging in stap. We reden recht op het groene gebouw af en stopte toen we er recht voor stonden. Alice steeg af en ik volgde. Nu ze staat valt het me pas op hoe groot ze is. Ze lijkt wel zeventien! Ik kijk even naar onderen en zie ook dat ik langer ben geworden. Ook zit mijn haar niet meer in een zij-vlecht maar hangt losjes langs mijn schouders en is mooi, natuurlijk gekruld. Ik keek naar de deur en zag dat er een code-slot op zat. De hand van mijn zus ging erheen en snel typte ze een code in, ik had geen tijd om er ook maar een blik op te werpen zo snel was het. naast de code die ik al vaker had gezien hing voor mijn iets nieuws. En het gaf licht?! Plots legde Alice met een gerust hart haar hand op het rare apparaat en gelijk brandde er een groen licht op, nu was ik aan de beurt. Het zweet parelde langs mijn voorhoofd. Ik wist echt niet wat ik moest verwachten. Toch bewoog ik mijn hand er naartoe, hoe kon ik anders binnen komen? Toen ik mijn bibberende hand erop legde maakte het apparaat ineens een afkeurend geluidje en ik sprong van schrik een paar meter achteruit en viel om. Langzaam krabbelde ik overeind en liep naar mijn zus toe die haar wenkbrauw omhoog had getrokken en me afkeurend aan keek tot ze zich bedacht dat ik dit natuurlijk nog nooit gezien had laat staan dat er iemand over had verteld. Een kleine glimlach speelde op haar lippen en zie liep met sierlijke passen op me af. Nog steeds kon ik er niet aan wennen dat ze zo lang en ouder was. Toen ze vlak voor me stond pakte ze met een geruststellende blik mijn hand vast en duwde me langzaam in de richting van het apparaat om vervolgens mijn hand erop te leggen. Tot mijn verbazing brandde er nu wel een groen licht op en de deur schoof open. We konden naar binnen. Ik loop naar het midden van de lege ruimte en vraag me af wat hier nou zo bijzonder aan was dat we plots weg moesten. Alice kwam nu ook naar binnen en Gabby volgde haar op de voet. Onder me voel ik de vloer bewegen en snel ren ik naar de zijkant om me daar aan een uithangsel vast te klampen en niet meer los te laten. We komen weer met een ruk tot stil stand maar ik laat niet los. Toen ik uiteindelijk om me heen durfde te kijken en mijn oren weer een beetje mee wilde werken zag ik een Alice die op de vloer - of wat het ook mocht zijn - liggen met tranen in haar ogen van het lachen, ook het paard wat naast haar stond leek te lachen en ik snapte er echt níks van. Snel liet ik los want iets in me zij dat het aan mij lag dat ze de slappe lach hadden. Maar wat was hier dan raar aan? Maar ja, de schuifdeuren waar we eerst naar binnen waren gelopen schoven open maar gek genoeg was het niet het groene gras en de geur van natte bladeren die ik tegen kwam. Ik keek mijn ogen uit door het uitzicht wat ik te zien kreeg: overal waar ik keek liepen mensen zig-zag door elkaar, ik schat rond de tweehonderd. Ook hadden ze allemaal hetzelfde pakje aan als Alice: saai grijs met allemaal een ander soort kleur bandje. Nou ja... Maar twee van de mensen die ik had gezien droegen een bandje maar iedereen droeg een grijs pak. Ook zijn er tientallen deuren die ieder naar een andere kamer leidde en Alice liep doelgericht op een deur met een dierenpoot er op gegraveerd af die zich nu recht voor ons bevond en stapte zonder te kloppen binnen. 'Alice!?' Hoorde ik de stem van een klein meisje piepen en als gevolg zag ik een hoofd boven een soort van balie die achterin de kleine kamer stond tevoorschijn komen. Het meisje sprong overeind en rende als een cheeta op haar af. Ik keek naar links en zag dat Alice haar armen al gespreid had. Na de knuffel die de twee meiden elkaar hadden te geven leek de jongste op te merken dat er nog iemand was en ze rende ook op mij af en botste me zo een grote snelheid tegen me aan waardoor we beide op de grond terecht kwamen. Een kleine lach ontsnapte uit mijn mond en het meisje waarvan ik de naam niet weet moest ook lachen, maar dan had ze de slappe lach. We stond allebei weer op en Alice wenkte me na dat we Gabby in de stal gezet hadden dat we weg moesten. En ik volgde haar bevel netjes op. We stapte weer in dezelfde rare kamer die naar boven en beneden kon maar deze keer klampte ik me niet vast en bleef met een rustige ademhaling staan. Deze keer gingen we zo ver naar beneden dat we ons ongeveer op de onderste verdieping bevonden. Weer liep ze doel gericht op één van de vele deuren af toen ze ervoor stond pakte ze een kleine sleutel uit haar zak als gevolg dat de deur werd geopend en er een ladder tevoorschijn kwam waar toen Alice omhoog klom bijna onhoorbare kraken vanaf kwamen. En ik kon niks anders doen dan volgen en kijken wat me te wachten stond.