Elfs and Dwarfs

XI

Zuchtend zat Alysia op een prachtige bruine vos met glanzende haren. Dit paard had ze voor deze reis gekregen van Andor omdat ze nog niet op haar draak Safiera kon vliegen of rijden, ze had beloofd hem zo snel mogelijk en vooral zonder schade terug te brengen. Hopelijk kreeg ze bij deze reis geen ongewenste bezoekjes - buiten de dwergen dan. Een zwarte flits schoot door de lucht en Alysia pakte haar boog die ze op haar schoot had liggen stevig vast en richten naar de lucht en liet Brownie (de naam va het paard) halt houden. Het was vast niks dacht Alysia na vijf minuten gespannen naar de blauwe lucht gestaard te hebben ik heb het vast verbeeld stelde ze zichzelf gerust en ze liet Brownie weer verder galopperen. Maar diep in haar hart wist ze dat haar vermoedens klopte: het was een terzieler. Het paard voelde de angst van Alysia en reed verder met af en toe een zenuwachtig bokje. Nu zag Alysia het weer maar dan scherper, het was overduidelijk een terzieler, je zag de vleermuis vleugels alleen dan tien keer zo groot en de zwarte, glanzende vacht, ook de spieren waren goed zichtbaar wat hem een arrogante uitstraling gaf. Alysia spoorde Brownie aan om nog harder te gaan en ze galoppeerde door het hoge Maangebergte heen tot de zwarte vlek uit het zicht was verdwenen. Dacht ze. Of beter gezegd, hoopte ze. Hoe dieper ze in de bergen trok, hoe mistiger het werd. Het leek meer of je opgesloten was in een wit-grijze koepel dan dat je in de natuur bij reusachtige bergen reed. Maar toen ging er een gedachte door Alysia's hoofd waar ze nog geen tijd aan had besteed en een rilling ging door haar lijf: waar zijn de dwergen? De vorige keer was het makkelijk te vinden door het fluitspel, maar nu... Nu was ze hopeloos verdwaald. Maar wacht! Daar in de verte hoorde ze wat. Een fluit, ze was gered! Alysia liet Brownie rustig draven omdat ze bijna bij de dwergen waren en stopte haar pijl en boog die ze nog steeds in haar handen had in de kleine tas die achter haar zat op de kont van het paard. Nu was het geluid nog maar 100 van ze vandaan en Brownie ging op commando van Alysia rustig stappen, bries zachtjes en deed zijn kop een beetje naar beneden. Toch voelde Alysia zich niet helemaal op haar gemak, maar dat kwam vast doordat ze bijna bij de dwergen was, of niet? Alysia was nu nog tien meter van de dwergen verwijderd en je kon de eerste tenten al zien verschijnen, maar het waren niet de tenten van de dwergen... Snel wende Alysia de bruine vos naar links om om te draaien maar het was al te laat, ze werd vastgegrepen door twee stevige handen en kon in geen mogelijkheid loskomen. Had ze haar boog nog maar vast... Alysia schopte en sloep overal waar maar mogelijk was en af en toe hoorde ze een doffe klap gekreun, het teken dat ze geraakt had, maar ze kwam niet los. In haar ooghoek zag Brownie terug galopperen, dus ontsnappen zat er niet op. Maar toch gaf ze niet op en bleef tegen werken tot ze met volle snelheid haar voet in de leven van degene die haar vast had had getrapt waardoor hij van de stekende pijn op de grond viel en voor de komende 25 seconde uitgeschakeld was. Dit was Alysia's kans en ze sprinten weg, de wezens die langs haar stonden rende naar hun vriend, familielid, of soortgenoot toe en deden niks om me tegen te houden. 'BROWNIE!' Probeerde Alysia, maar het werkte niet. Waarom moest dit haar gebeuren? ze had nog zo aan Andor beloofd dat ze hem terug zou brengen, en nu, nu vond ze hem nooit meer terug en was haar belofte niet nagegaan. En om het nog erger te maken wist ze hier de weg niet in het Maangebergte en moest ze de dwergen vinden. Luna had een week geleden nog gezegd dat ze moest vluchten en dan veilig zou zijn. Veilig is nog niet echt gelukt... Maar ja, je moet optimistisch blijven dus... Wat was er ook al weer goed aan dit moment? Oh ja, bedankt voor het herinneren: NIKS! Het fluitspel begon weer, maar deze keer waren het twee tegelijkertijd en van twee verschillende plaatsen. Waar kwam ik daarnet ook al weer? Dacht Alysia wanhopig en ze zocht diep in haar gedachtes, maar ze kon niks vinden. Overal was mist en de bergen leken hetzelfde, dus dat hielp ook niet echt bepaald. Nu wist ze het zeker: ze was verdwaald.

~~~~~~~~~~~~~~~

Ook niet echt het langste hoofdstukje wat ik ooit heb geschreven, maar langer en vooral beter dan de vorige! Ik ben echt HEEL HEEL HEEL bang dat ik inspiratie loos word dus hebben jullie maybe nog tips wat ik erin kan doen?? plz?? ik heb dit hoofdstuk trouwens aan @Superolifitant opgedragen omdat zij nu een ander boek van mij over heeft genomen dus zeker ook even haar verhalen lezen!

PS: als ik nog geen hoofdstuk aan je op heb gedragen en je wil het wel, zet het dan even in de reacties!!

xxx Skipp26 <3