Elfs and Dwarfs

XVIII

Part XVIII:

Alysia pov

'We moeten gaan.' Hoorde ik iemand achter me zeggen. 'Wat?!' schreeuwde ik bijna met een vragende toon. 'We moeten gaan.' herhaald de stem precies op dezelfde toon. Ik gaf mezelf één seconde de tijd om na te denken en draaide toen om. Voor me stond Alice, mijn zus die zo gek was een dag na een aanval van weerwolven weg te trekken voor... voor... voor wat? 'Waarom?' Zeg ik droog en ik zag lichte irritatie in de ogen van mijn zus verschijnen. 'We moeten gaan.' Antwoord ze nu iets meer opdringerig terwijl ik achter haar Gabby, de trouwe eenhoorn, aan zie draven. Ze heeft dus echt haast. Maar zeg nou zelf: dacht ze echt dat ik op dat paard stapte terwijl ik nog niet eens wist waarom, of minstens waar, we naartoe gingen? Nee dus. 'Waarom?' Zei ik nu wat harder en koppig draaide ik me om en zette mijn handen in mijn zij. Even zuchtte ze en dacht diep na. 'Ik vertel het je onderweg wel.' Besloot ze uiteindelijk te antwoorden en gelijk daarna begon ze met inpakken, we hadden niet veel, maar genoeg om te overleven. Ik hielp ook mee terwijl zich in mijn hoofd een vreugdedansje afspeelde. Het inpakken duurde inderdaad niet lang, na vijf minuten waren we klaar en stapte we op het oranje-gele paard om later gelijk weg te galopperen, de wind door onze haren te laten wapperen en even alles te vergeten.

'Alice?' vroeg ik voorzichtig. 'Ja?' antwoordde ze rustig. 'Waar gaan we naartoe?' vroeg ik verder. 'We gaan naar Hope.' kreeg ik als antwoord. 'Naar wat?' zei ik. 'Wie.' verbeterde ze me. Ik zweeg: het teken dat ze door moest gaan. 'Luister, het is een beetje moeilijk uit te leggen...' ging ze verder. Weer zweeg ik en voor het eerst in zes jaar besefte ik dat we uit elkaar gegroeid waren, en niet zo een beetje ook. 'Een paar dagen geleden was ik daar ook, Hope is mijn beste vriendin en in dat gebied is het oorlog dus we moeten helpen. Het is daar ook een goede gelegenheid om je krachten te leren beheersen en op te roepen.' Zei ze in één ademhaling met enkele fouten erin verwerkt. Weer zweeg ik. Maar deze keer was er geen stem die de stilte verbrak. En zo ging het de hele tijd, we zaten op Gabby met als enige geluid zijn hoeven die de grond raakte. Twee uur ging het zo verder. Tot een fel blauw licht in zicht komt en in mijn ogen scheen zodat ik mijn hand er ter bescherming voor moest houden. 'Alice, ik zou de andere kant op gaan als ik jou was.' Zei ik met lichte angst in mijn stem maar ik word genegeerd. Bang staar ik voor me uit. Het licht word feller en ik sluit verslagen mijn ogen. In tegenstelling daarvan kijkt Alice recht naar voren. Angel, wat is Alice voor iets doms aan het doen?! vroeg ik en al snel kreeg ik een antwoord. Ik weet ook niet wie die Hope is, laat staan waar we naartoe gaan! antwoordde mijn Engel een beetje paniekerig. Wacht eens... Paniekerig... Mijn Engel paniekerig!? denk ik terwijl ik voelde dat het ritme van mijn hart versnelde. Toen ik mijn ogen even opende zag ik dat het felle licht nog geen meter van ons verwijderd was en als verzet schreeuw ik NEE, maar weer word ik genegeerd. Wel werd er voor gezorgd dat Gabby aangespoord werd tot galop en voor ik het wist voel ik mezelf mee gezogen worden in het blauwe licht. Ik kneep mijn ogen dicht en kreeg een vreselijk gevoel van binnen, net alsof ik door onzichtbare handen uit elkaar werd getrokken.

~~~~~~~

Hii peepz!! OMG ik sta op #6 in fantasie!!!!!! THX READERS!!! jullie merken wel dat de updates weer minder worden, dat komt door, ja je raad het al: [NEE, niet de verschrikkelijke sneeuwman -_-] SCHOOL tududuuuuu....

xxxSkipp26