Elfs and Dwarfs

XXII

Part XXII

Alysia pov

Rustig liep ik de trainingsruimte binnen. Tenminste, ik probeerde het zo rustig mogelijk. Steeds bleef ik denken aan wat ik kon aanrichten als ik mijn element niet onder controle hield. Ik bedoel, ik had wel een roedel niet al te bange weerwolven van mij en Alice weg gehouden en dat zonder enige moeite!En wat als ik het vuur niet meer kon oproepen en ze dachten dat ik had gelogen? Of erger: dat Alice had gelogen. Hoor ik hier wel thuis? Zenuwachtig opende ik de zware, dennen houten deuren van de trainingsruimte en liep naar beneden kijkend naar binnen. Frutselend met mijn handen en in gedachten liep ik naar voor mijn idee het midden van de zaal waar ik halt hielden voor het eerst om me heen durfde te kijken. Donker groene mensen ogen keken me aan de een vrouw met rood, licht krullend haar waaraan de ogen toe behoorde liep met haar handen netjes in elkaar gevouwen op me af. Ook zij had net zoals iedereen een saai, grijs pak aan wat haar hele lichaam bedekte. 'Alysia.' Fluisterde ze zacht en vouwde haar handen voorzichtig om me heen en liet een zucht van genot. Ik stond daar in tegenstelling een beetje stijfjes bij. Moest ik terug knuffelen? Moest ik blijven staan en wachten tot ze los liet? Ik besloot na enkele secondes na te denken terwijl ik als een hark daar stond om met mijn handen zachtjes om haar rug te kloppen terwijl ik nog steeds verbaasd vooruit staarde en mijn voeten op dezelfde plek bleven staan. Het bleek een troostend gebaar te zijn want de wild vreemde vrouw die nu met aan gezicht op mijn schouder ruste begon zachtjes te snikken en wreef met een draaiende beweging over mijn rug heen. Maar was ze eigenlijk wel vreemd? 'Het spijt me zo Alya.' snikte ze. Ik bleef doen waar ik mee bezig was en zweeg, hopend op een uitleg. 'Het spijt me zo dat je dacht dat ik dood was.' Snikte ze verder en begon harden te huilen. Op dat moment leek het alsof alle spieren van mijn lichaam verstijfde en mijn hart een sprongetje maakt, of het nou van verbazing of geluk was wist ik niet. Nu begon ik wel te huilen en de tranen gleden als een waterval over mijn wangen heen. Een snikkende zucht verliet mijn mond en ik knuffelde de vrouw voor alsof mijn leven er vanaf hing. In die knuffel zat zo ongelofelijk veel liefde in verwerkt dat het eigenlijk verboden moest worden voor de mens om zoveel in één keer te geven, maar ook te ontvangen. 'Mam.' Was het enige wat ik kon uitbrengen en door de tranen die over mijn wangen bleven stromen wist je niet met welke emotie ik het zie, maar dat wist ik wel: ik zie het met liefde. Verschillende emoties stroomde door mijn bloedvaten en vloeide als water uit naar mijn hersenen. De twee overheersende emoties waren opluchting dat ze nog leefde maar vooral woede. Waar was je toen ik je nodig had? Waar was je toen de kerberossen het kamp binnen vielen en Metheritill, je eigen familielid, was gestorven? Waar was je toen de eenhoorns me hadden gered van de helle honden, of terwijl, de dood? Waar was je toen ik als eerst in de lucht had gehangen en de wind door mijn haren had laten waaien, ik als eerst had gevlogen? Waar was je toen ik mijn draak had getemd? Het wezen waarvan iedereen dacht waardoor jij was overleden! Wist Fabio het? Wist mijn ''vader'' het? Wist iemand van deze hele wereld dat je je dochter in de steek had gelaten terwijl ze je nodig had? En het belangrijkste: waarom heb je tegen me gelogen? Met die gedachtes in mijn hoofd verstopt stapte ik naar achter en sloeg mijn moeders handen van mijn lijf af. Droevig keek ze me aan en even stopte ze met huilen. 'Een echt moeder...' zei ik terwijl ik mijn stem verhief en mijn innerlijke verdriet probeerde te verbergen '...laat haar dochter niet in de steek.'

~*~

Oké, ik weet het, eerst de hele tijd acht dagen niet meer updaten en nu een dag later weer een hoofdstuk online... Ik snap mezelf ook niet! oh ja, dit was ik het vorige hoofdstuk nog vergeten te zeggen: mijn record in fantasie is nu #5 :O ik wist serieus niet wat ik zag!! THX! ook heb ik op dit moment precies 400 votes ;b

xxx Your Chocolate Lover