Elfs and Dwarfs

XIII

Alysia pov

Ze wist zelfs mijn bijnaam nog: Alya. Nou ja, ik heb het nooit mooi gevonden en zij had het bedacht maar het was nog steeds mijn bijnaam. 'Laten we de uitgang van dit eeuwige gebergte zoeken.' Stel ik voor, maar Alice had een ander idee. 'Kom je niet naar mijn huis om iets te eten, toen ik je vond zag je er zo hongerig uit en fit was je al helemaal niet.' Ik knik lichtjes en volg Alice naar haar ''huis''. Het was langer lopen dan ik had gedacht, maar na drie lange uren zonder wat te zeggen kwamen we eindelijk aan bij het... tja, hoe zou ik het noemen? Grot? Ik weet niet precies hoe je het noemt maar het was een uitgegraven ruimte onder de grond, maar het was wel gezellig! Gezelliger dan je verwacht van een ondergrondse ruimte. De muren waren afgewerkt met hout waarom Egyptische tekeningen waren geschilderd een paar dieren tekeningen. Voor het plafon en de vloer gold het zelfde. Overal in de kamer waren kaarsen verspreid waardoor een gouden gloed de kamer vulde en een houten tafel met vier stoelen gemaakt van boomstronken stonden in het midden van de kamer. Ook stond er een bed gemaakt van stro, gras en mos in de hoek van de kamer wat me deed denken aan de eerste keer dat ik bij het grasveld van de kudde van Fabio wakker werd en voor het eerst in heel mijn leven had ik heimwee, niet naar thuis maar naar de kleurige bloemen die tussen het neon groene gras uitspringen maar vooral naar Fabio, Andor, Lady Silvana, Saffiera en alle anderen die daar leven. Maar de gezellige sfeer die hier hing maakte die heimwee wel een stuk minder. En ik had mijn tweelingzus terug gevonden, waarom mis ik hen dan? sommige gedachtes kon ik echt niet beschrijven maar ik wist wel dat ik Alice nu nooit meer kwijt zou raken, echt nooit. Ik kon het niet laten om even in het bed te gaan liggen en mijn ogen te sluiten om net na dat ik Alice de deur open hoorde doen en naar hoorde gaan in slaap te vallen. In slaap te vallen in het huis van mijn verloren tweelingzus, leuk toch?

Ik werd gewekt door twee dunne handen die mij wakker schudden: de handen van Alice. langzaam opende ik mijn ogen en ging met een kreun rechtop zitten. 'Eten!' zei ze vrolijk en schuift een bord met vlees op me af die ik gulzig naar binnen slok. 'Maar wat is er precies gebeurd toen ik weg was?' vroeg ze voorzichtig, wetend dat ze een gevoelige snaar bij me raakte. Ik vertelde haar alles, ze had het recht om het te weten wat er allemaal met haar en mijn familie was gebeurd. Alleen de raad van twaalf en mijn magie liet ik weg, ik wist niet zeker of ik dat wel kwijt wilde. Ik bedoel, ze was wel mijn zus maar ik had haar al zeven jaar niet meer gezien dus sommige dingen hield ik nog geheim. 'Ik ga even naar buiten' mompelde ik en stond op uit mijn bed. 'Ik ga met je mee.' zei Alice en liep naar me toe. 'Zullen we een ritje maken op mijn eenhoorn?' Stelde ze voor. 'Heb jij een eenhoorn? Is het een jongen of een meisje? Hoe heet hij / zij? waar staan hij / zij?' Zei ik enthousiast. 'wowow, rustig maar!' Zei Alice en een glimlach sierde haar gezicht. 'Ja, ik heb een eenhoorn, het is een hij hij staat buiten en hij heet Gabby, kom je nog?' Antwoord ze terwijl ze naar buiten loopt. met een halster in haar hand. Ik volgde haar zonder antwoord te geven en botste bijna tegen haar op als ze na tien seconde al weer stilstaat. 'Wow...' Is het enige wat ik uit kon brengen. Voor me stond een geel-oranje paard met een witte hoorn, manen en staart. van boven naar beneden was hij wel ongeveer twee meter lang. Deze eenhoorn was zo anders dan Fabio, deze straalde veel meer macht en elegantie uit terwijl je de spieren wel minder zag en hij wat molliger was, meer een boeren paard dan een eenhoorn eigenlijk. Maar ja, ik stond dus blijkbaar met mijn mond open naar de ruin te staren en had niet door dat Alice met haar hand voor mijn ogen stond te zwaaien totdat ik mijn zicht weer op iets anders kon richten dan Gabby. Het meisje wat naast me stond stapte op en ik volgde haar voorbeeld waardoor we weg konden galopperen. Ook reed deze eenhoorn anders: sneller en toch comfortabeler omdat het zo een brede rug had en een laagje vet. Ook leek de hoorn licht te geven in de ondertussen donker geworden lucht. In één woord was het... Ja hoe zeg je zo iets in één woord? Nou ja, tenminste iets wat lijkt op bijzonder, verbazingwekkend en prachtig.

De minuten leken wel voorbij te vliegen en we hadden pauze gehouden op de top van een berg waardoor het net leek of je tussen hemel en aarde in zat. Omdat we op de top van een berg zaten was het natuurlijk wel koud en het sneeuwde lichtjes, gelukkig wisten ik en Alice dat al en hadden een fleece deken meegenomen om ons warm te houden, ook eentje voor Gabby, de trouwe ros. Ik lag samen met Alice op de grond en had het fleece deken om me heen geslagen. De losse flusjes kriebelde en ik moest een lichte giechel onderdrukken om de stilte niet te verbreken. Het was geen irritante waarbij je denkt dat je iets moet zeggen maar er op dat moment gewoon niks bij je opkomt, nee, het was een fijne waarbij je allebei stil naast elkaar ligt en naar de hemel staart met de duizenden sterren en de volle maan die het oneindige gebergte verlicht, soms werp je een blik op de ander om vervolgens weer terug naar de hemel te kijken. maar uiteindelijk kwam aan die stilte een einde.

~~~~~~~~~~~~~

TADADUUUUU.... spannend einde hea? VOLGEND HOOFDSTUK KOMT ER EINDELIJK WAT ACTIE IN YEAH!!!! nu ik dit hoofdstuk publiceer het ik precies 777 reads, ik vind het een mooi getal! al dicht op de 1K :o (oké, helemaal niet ofzo maar laat mij blij zijn!!) . Ik ben bezig met een kast, het worden geen beroemde mensen ofzo maar gewoon een plaatje wat je een beetje het idee geeft hoe ze er precies uit zien. Ik voelde me een beetje schuldig over dat ik de hele tijd zulke korte hoofdstukjes publiceerde duz met 1000 woorden hoop ik het een beetje goed te maken, ik hoop dat de andere ook een beetje lang word. Maarrrrrrr ik ga niet te lang praten want ik HAAT een lange A/N soo... Ly all my readers and bye

xxxSkipp26