Elfs and Dwarfs

XXVI

Alysia pov

Pas geleden had ik Alice verteld dat ik binnenkort ging vertrekken, en nu was het zover; ik moest weg. Ik werd geroepen door... Mijn gevoel? Een stem in mijn hoofd had gezegd dat ik moest vertrekken, nog voor ze de bol hadden vernietigd. Ik had me afgevraagd of ik het wel moest geloven, uiteindelijk deed ik dat. De kracht waarmee de stem sprak was gewoon zo overtuigend! Je kon er gewoon niet tegen op. Ook had ik het met mijn Engel overlegd, die had bijna gelijk toegestemd, ze vond dit ondergrondse, grijze hol maar niks ook al mochten we soms naar buiten. Maar de enige twee problemen waren:

1) Ik moest het Alice vertellen

2) Joyce mocht het niet te weten komen, ze wilde super graag de Specials en mensen met ook maar een enkele speciale krachten - ik dus - bij houden. Eng kan je het noemen...

Ondertussen stond ik al bij Alice haar deur.

Wens me succes.

Alice pov

Alysia staat onzeker in de deuropening en vlecht haar vingers in en uit elkaar, het teken dat ze zenuwachtig is, iets wil vertellen waar ze niet blij mee is. 'Zeg het maar.' verwerk ik in een zucht en wenk haar zodat ze moet lopen en ik er niet meer zo zenuwachtig van word. 'Ik ga weg.' piept ze zo zacht dat ik twijfelde of ik het wel gehoord had. 'Nu?!' vraag ik vol verbazing. Meent ze dit? Ik heb haar net gevonden, toen verloren we elkaar weer en nu zijn we echt weer samen en dan gaat ze weg? Het enige wat ik op dit moment kan is blijven staan en de grond onder mijn schoen zool voelen. Een traan ontsnapt uit mijn ooghoek en rolt vanaf vlak naast mijn over mijn wang heen. 'Ik wilde je geen pijn doen.' Fluistert ze schuldig en staat met o benen naar de grond te staren. Medelijden overspoeld me . 'Het is goed, je moet verder gaan met waar je begonnen bent.' Stamel ik, maar niet met volle overtuiging. Ik wil gewoon dat ze blijft! Maar ergens is het wel goed dat ze gaat, als je je in deze wereld begeeft met wat er nu gaat gebeuren, zet je je leven op het spel en dat wil ik mijn lieve tweelingzus nooit aan doen. Ze is de enige na mij die van onze familie en stam die over is gebleven. En hoogstwaarschijnlijk gaat het niet echt goed komen als we de bol verwoesten. Als dat lukt tenminste. Minuten lang blijven we daar staan. Er word geen woord gesproken, alleen maar gestaard. 'Waar wil je naartoe?' vraag ik dan maar, met tegenzin in mijn stem. 'Niet naar Fabio.' is het enige wat ze zegt. 'Maar wel naar een plaats waar ik veilig ben.' vervolgd ze. 'Ik weet wel wat, maar je moet je bewijzen daar.' 'Hoe bedoel je?' 'Kan je vechten Alysia?' zeg ik een beetje dringend. 'Ja.' Antwoord ze vastbesloten. Ik leg mijn hand op haar schouder en het laatste wat ik van haar had gehoord in één jaar waren deze woorden: 'Wat je ook doet, ik sta achter je.' en toen was ze verdwenen...

~*~

Olowha,

YES!! het is weer weekend ;b.

het is een beetje een kort hoofdstukje maar sorry, ik wil gewoon het Special-gedeelte afronden omdat die al voltooid is (SPECIAL 2 STAAT ONLINE, LEZEN DUS!!!!!). en ik heb al heel veel ideeën voor wat hier na gaat gebeuren.

wat dat dus inhoud is dat er waarschijnlijk meer update's komen en ik maybe binnenkort weer in de top tien sta ;b!

xxx Free Little Angel