Elfs and Dwarfs

XXVII

Alysia pov

Weg, ik was gewoon in een paar secondes weg gefloept alsof ik een stofje was dat mee werd gevoerd door de wind. Zo zag het er ook uit, ik zag de grond onder me razendsnel bewegen terwijl ik mee werd gesleurd naar een andere wereld. Naar míjn wereld. Alleen niet bij de plaats waar ik vandaan kwam...

Een oerwoud, bomen zo hoog als je zicht reek, bladeren die een dak boven je hoofd vormde en een temperatuur zo hoog dat je lichaam er nat van werd. Daar was ik op dit moment beland. Maar waarom hier? Hoe moest ik me kunnen bewijzen? Op al deze vragen wist ik geen antwoord, maar wat ik wel wist was dat ik de zon op de grasgroene bladeren wilde zien. Mijn ogen zochten naar een geschikte boom en al snel legde ik mijn hand op de laagste tak. Het is lang geleden dat ik had geklommen, maar gelukkig was ik het nog niet verleerd maar dat wilde niet zeggen dat het in één keer goed ging, na enkele minuten, misschien wel een half uur, was ik op de helft aan gekomen. Laat me nu alsjeblieft niet naar beneden vallen! Hoopte ik met heel mijn hart. Ik zette mijn voet op de volgende tak en probeerde de stevigheid uit door er steeds meer gewicht op te zetten, het veerde lichtjes mee maar zonder te kraken. Met mijn volle gewicht ging ik erop staan en pakte de volgende tak beet. Een harde krak vulde zich door het regenwoud en mijn voeten bungelde in de lucht, in de verte hoorde ik een doffe klap, ik wist dat ik niks meer onder mijn voeten had zitten en dit met deze hoogte levensgevaarlijk was, de tak waar mijn hand omheen geklemd zat begon luid te kraken en splinters waren te zijn dicht bij de stam. Dit word mijn einde... Schoot er door mijn hoofd. Ik kneep mijn ogen stijf dicht en sloot mijn handen steviger om de enkele tak heen zodat het pijn begon te doen. Alysia, trek je omhoog. Zei mijn Engel zo rustig dat het bijna eng werd. Ergens vond ik het ook wel fijn, als zei ook in paniek zou raken was dit helemaal vreselijk geweest. Terwijl ik mijn lichaam naar boven verplaatste hoorde ik de tweede harde krak en ik wist dat ik er geweest was, dit werd mijn einde en het was er niet één waar ik op gehoopt had, maar ik accepteerde het, sloot mijn ogen mijn rug naar de grond gericht, mijn armen en benen als een zeester verspreid en de lucht onder me die in mijn oren suist.

Ik wil niet dood...

Moet ik zo aan mijn einde komen?

Wacht eens even

De stam!

Ik moest gewoon proberen om bij de stam te komen!

terwijl ik met een gevaarlijke snelheid de afstand tussen mij en de grond kleiner werd probeerde ik wanhopig met mijn armen de stam vast te pakken, maar ik was te ver weg gezweefd. Zweven! Riep mijn Engel enthousiast, en ik begreep wat ze bedoelde. Je moet sturen met je hoofd. Wist ik op één of andere manier te bedenken. Met mijn hoofd op de dichtstbijzijnde boom gericht greep ik met mijn handen naar een tak die door de snelheid brak. 5 meter, 4 seconde. Melde mijn Engel. In een razendsnel tempo draaide ik mijn lichaam 360 graden en mijn uitgestrekte arm raakte een tak. Je haalt het niet meer, afremmen! Nu was mijn Engel ook paniekerig aan het worden en ik snapte haar, we waren op weg naar de dood. Ik deed wat ze vroeg en pakte met mijn hand allerlei takken vast waardoor er schaafwonden op mijn arm werden gecreëerd, het voordeel was dat ik lichtelijk vaart verminderde. En ik rollend en kreunen mijn val had overleefd. Op naar boven, en nu zonder te vallen!

Mijn wonden brandde toen ik naar boven klom maar uiteindelijk was het me gelukt, en deze keer zonder kleerscheuren! Als eerst stak mijn kop boven het bladerdak uit, het miezerde lichtjes en de zon was bijna weggedraaid. Het was fasinerend om te weten dat het dan ergens anders licht werd. De eerste sterren verschenen in de hemel en de maan werd zichtbaar. De nacht lucht kleurde zacht paars tot knalroos maar de kleur die het meest terug kwam was donkerblauw, of beter gezegd zwart. Dikke druppels vielen op mijn gezicht en rolde naar beneden tot mijn hele lichaam zeik nat was. Toch bleef ik staan. Ik genoot van de buitenlucht. Toen de temperatuur ook af ging koelen klom ik naar beneden en maakte het me comfortabel op een tak zo dik als mijn lichaam. Het laatste wat ik zag voor ik mijn ogen sloot waren twee glinsterende ogen in het donker...

~*~

Ja ja, ik heb weer vier dagen (of drie) niet meer ge-update maar mensen, eerst waren het er twaalf! (*klap-klap-klap*) het volgende hoofdstuk: comming soon! (PS: sorry dat hier zo weinig inhoud in zit :D)

☮ ℒιттle αɴɢel ☮