Elfs and Dwarfs

XXIII

Part XXIII

Alysia pov

Huilend rende ik door de gangen heen, ik had geen flauw idee waar heen, dit gebouw was totaal onbekend voor mij. Af en toe werden er geïrriteerde blikken op me geworpen door het geluidsoverlast. Ook botste ik enkele keren tegen iemand op maar tijd om sorry te zeggen had ik niet, ik bleef rennen. Rennen naar niet en met niks achter me aan. Rennen omdat het me kalmeerde en me even alles laat vergeten. En dat had ik op dit moment echt even nodig. Ik wist namelijk niet of ik het juiste had gedaan daarnet bij mijn moeder. Een grote deur met een dierenpoot erin gegraveerd kwam in zicht en met volle vaart rende ik er op af. Met weinig moeite vloog de deur open toen ik er een klein duwtje tegen gaf en sloot vlak daarna weer. Vol verwondering keek ik om me heen. In elke hoek waar je maar keek stonden dieren in alle kleuren en maten. Maar niet de dieren die ik gewend was, daarvan was niets te bekennen. Nou ja, ik zag natuurlijk wel paarden en vogels maar geen speciale dieren zoals eenhoorn en feniks. Waar ben ik beland? Schoot er door mijn hoofd heen. Ja, ik weet heet, in het Dressarium, maar waarom was alles hier zo anders? Ik wilde eerlijk gezegd zo snel mogelijk weer terug naar waar ik vandaan kwam en even voelde ik lichtelijke heimwee van binnen opborrelen maar snel drukte ik het weer weg. Ik begon een beetje rond te lopen en keek onderzoekend om me heen of Gabby hier misschien ergens stond, maar zonder succes, hij stond natuurlijk nog waar ik en Alice hem hadden afgeleverd en dat was vanaf hier een paar verdiepingen naar boven. Uiteindelijk besloot ik toch maar terug te lopen naar mijn moeder. Niet om mijn excuses aan te bieden, want dat verdiende ze niet. Wat ik dacht, dat was de waarheid. Hard maar de waarheid. En ik wilde niet zoals alle andere mensen zijn. Ik wilde niet zoals alle andere mensen zijn die de waarheid verborgen hielden of er simpelweg om heen draaide of een poging deden tot. Ik deed het meer om te proberen mijn krachten onder controle te krijgen zodat ik dan weer terug kon keren naar mijn huis. Als je het wel thuis kon noemen trouwens... Want thuis, dat bestond voor mij niet meer. Thuis was al verwoest. Dat is ook de waarheid. De harde waarheid. Maar weet je, de waarheid is gewoon hard. Daar moet je mee leren leven. En toen ik weer aan het kamp wat eerst mijn thuis was dacht, kwam het beeld van Metheritill die roerloos op de grond lag weer mijn hoofd binnen gedrongen. Ik kon schreeuwen tegen mijn hoofd dat het op moest houden met die beelden, maar ik wist dat het niks uit zou halen en misschien wel erger zou worden. Alweer de harde waarheid. En het ergste was dat ik wist dat het mijn schuld was. Ik wist dat het mijn schuld was dat ze dood was. Ik bedoel, indirect dan want het was natuurlijk de schuld van de kerberossen maar als ik beter had gekeken en ik haar een paard had gegeven dat stond zij nu nog aan mijn zijde. En op dat moment wist ik niet dat de waarheid zo veel pijn kon doen. Waarom was het niet andersom? Waarom was ik het niet die daar lag in plaats van mijn nicht? Omdat je speciaal bent. Vertelde mijn Engel me, maar ik dreef de stem weg. Wat als ik helemaal niet speciaal wilde zijn?! Want dat is nou niet echt iets wat ik wilde: speciaal zijn. En met die gedachten liep ik terug naar de trainingsruimte, richting mijn moeder.

~*~

Oké, ik weet niet of je dit op de schaal van 1 tot 10 kan beschrijven maar mijn blijheid staat nu dan ongeveer op 49032587857439239 WANT OMG IK STA OP #3 IN FANTASIEIEIEIEIIEIEIEIE. Ook wil ik nog even zeggen dat ik heel blij ben met alle lieve reacties die ik tot nu heb gehad want that little thing make me smile guys. Daarom heb ik dit hoofdstukje ook opgedragen aan zo'n iemand die een leuke reactie achter had gelaten (@sofiecato) gewoon omdat dat eigenlijk mijn motivatie was om dit stuk te schrijven ;b. Ik wil trouwens dit boek herschrijven maar heb besloten dat pas te doen als het af is (wat dus nog héél lang gaat duren) omdat ik anders bang ben dat de update's minder worden en dat wil ik niet!! Maar ja, ik haat lange a/n's dus bij deze eindig ik deze.

XxX Your Chocolate Lover