Her Name is Alice, why do i care?

Hoofdstuk 28: De wolf

Ik woonde nu 2 weken bij de Cullens, nou eigenlijk was ik terug op de plek waar ik altijd bij had gehoord. Ondanks dat mijn herinneringen aan hun allemaal verdwenen waren, had ik heel veel aan alle dagboeken die ik op mijn oude kamer had gevonden. Elke dag las ik er een aantal door, terwijl de anderen over vroeger kletsen. 

Vandaag zat ik in de woonkamer met een stapel nieuwe / oude dagboeken voor mij, iedereen was weg. Alice was bij haar vriendje, wiens naam ik al weer was vergeten  en de anderen waren in jagen. Ik had besloten in huis te blijven omdat ik de afgelopen dagen al meer dan genoeg had gejaagd en nu rustig de boeken door kon lezen zonder dat iemand me stoorde. Ik las rustig een aantal bladzijdes door tot ik ver weg geschreeuw en gegil hoorde. Alle alarmbellen in mijn lijf gingen af omdat ik de gil dacht te herkennen. Binnen enkele seconde stond ik dan ook buiten en zag ik Alice gillend en huilend het bos uit rennen. Haar rechter wang was bloederig en haar kleren hadden scheuren. "Jasper help!" Gilde ze huilend en dook in mijn armen. Ik sloot mijn armen om haar heen en hield haar stevig vast. "I...ik wilde het uit maken. Ma.... ma...maar Bryan veranderde in een ww..w..w..wolf en viel me aan." snikte ze huilend. 

Een grote gevlekte wolf stormde de bossen uit, op zijn klauw zag je het bloed van Alice nog zitten. Woede overviel me zo hard dat ik een complete waas voor mijn ogen had, hij ging hier voor boeten, hij ging hier voor sterven. Ik duwde Alice achter mij en rende op de wolf af, ik hoorde Alice gillen en schreeuwen. Ik wilde naar haar toe, maar eerst moest hij boeten. Ik vocht met de wolf, hij was behoorlijk sterk en ik wist gelijk dat hij geen nieuweling was en precies wist wat hij deed. Hij kreeg het voor elkaar om zijn kaken om mijn arm te klemmen, ik sloeg hem een paar keer hard op zijn snuit waardoor hij los liet. 

Vaag hoorde ik nieuwe stemmen, ongeruste en gespannen stemmen maar ook boze en dreigende stemmen. Uiteindelijk had ik Bryan goed te pakken en klemde mijn ene hand om zijn boven kaak  en mijn andere hand om zijn onder kaak. Ik zette flinke kracht en probeerde zijn kaak te breken, uit elkaar te scheuren. Ik voelde een hand op mijn schouder die mij terugbracht naar de realiteit, daarna hoorde ik schel gejank van de wolf die ik vast had. "Jasper stop, als je hem vermoord dan ontketen je een oorlog. Je hebt hem genoeg pijn gedaan." Zei Edward die bij mij stond. "Laat hem los, Sam neemt het van ons over. Bryan komt hier niet mee weg." zei hij rustig.  Verderop zag ik Sam met een aantal van zijn roedelleden naast Carlisle en de rest van de Cullens staan. Ik wilde niet stoppen, ik wilde hem laten boeten. Maar dat ene zinnetje liet mij wel stoppen. "Waar is Alice? Is ze weg?" vroeg Rosalie plots. 

Snel niet ik Bryan los en keek om me heen, ik zag Alice inderdaad nergens staan. Maar ze had een gave, dat kon ik me herinneren. Ik kon mij vele dingen van haar herinneren en dat was er één, ze kon onzichtbaar worden. "Ze is er wel." zei ik zacht en duwde de wolf van mij weg en liep over het grasveld. "Wat doet hij." vroeg Sam aan Carlisle. "Alice is speciaal zoals je weet, ze heeft een gave waardoor ze zichzelf onzichtbaar kan maken. Ze heeft hier zo goed op getraind dat je haar niet meer kan vinden, heel soms zie je een trilling in de lucht maar bijna niet meer." legde Carlisle rustig uit. Bryan werd intussen afgevoerd door een paar wolven, ze leken ontzettend kwaad.

Ik bleef stil staan toen ik een kleine trilling en schittering in de lucht ontdekte en liep er naar toe. "Alice laat me je helpen, hij is weg." zei ik zacht. Alice reageerde niet, ik haalde even diep adem. "Alice alsjeblieft, ik hou van je. Laat me je helpen." zei ik. Daarna voelde ik iets zacht tegen me opbotsen en armen die om mij heen klemden, Alice was weer zichtbaar. Ik legde mijn armen om haar heen en we bleven even zo staan. "Ik voel het." fluisterde ze plots. "Ik voel de kracht van de gave die op je rust." zei ze en keek me aan. Ik scheurde een stuk van mijn shirt kapot en depte daar het bloed voorzichtig mee weg, ze had lelijke diepe krassen op haar wang. "Je houdt van me." zei ze en legde haar handen op mijn slapen. "Je houd van me en dat is genoeg." zei ze en sloot haar ogen. 

Felle flitsen kaatsten door mijn hoofd en ik kneep mijn ogen dicht, vage herinneringen kwamen terug. Ik probeerde mij te verzetten tegen de stekende pijn in mijn hoofd. "Ga er in mee, laat het gaan." hoorde ik Alice. Ik deed wat ze zei en zakte met haar op mijn knieën op de grond toen de pijn te veel werd. Na wat voor mij wel uren leken te duren, haalde ze eindelijk haar handen weg en was de pijn over. Mijn ogen vlogen open, al mijn herinneringen van alles wat ik had meegemaakt waren terug. Ik keek recht in het gezicht van Alice, die geen krassen meer op haar wang had. "Ik heb de kracht van de gave kunnen opnemen en omgebogen om mezelf te genezen." fluisterde ze vermoeid. Verbluft keek ik haar aan, waarna ze uitgeput in mijn armen viel en in slaap viel.

Ik had spontaan een ingeving. Hebben jullie nog ideeën of tips, wat vinden jullie van het lang verwachtte hoofdstuk?