Her Name is Alice, why do i care?

Hoofdstuk 29: Emmett en ruzie

Uiteindelijk werd Alice na een dag pas weer wakker, zo uitgeput was ze van wat er allemaal gebeurd was. Carlisle had voor de zekerheid haar gezicht nog onderzocht, maar de wond die ze had gehad was toch echt helemaal genezen. Hij had Sam ondertussen ook verboden om Bryan ooit nog aan onze kant van de grens te laten, als Bryan zijn gezicht hier ooit nog zou laten zien zou hij niet meer instaan voor de gevolgen. En Alice? Die was haar oude zelf, zoals ik haar kende een jaar geleden kende. Vrolijk, enthousiast en eigenwijs. Wat had ik haar toch ontzettend gemist, ik had de hele familie gemist. 

Na wat er gebeurd was op het grasveld, tussen mij en Alice, had ik al mijn herinneringen terug. Het was veel en ik kon het allemaal maar moeilijk verwerken, mijn hele verleden werd opgerakeld. Ook het jaar dat ik weg was kon ik mij herinneren, hoe Maria mij probeerde over te halen om mensenbloed te drinken en de moorden. Maar ik had het niet gedaan, ik had alles geweigerd. Zelfs toen ze mij, net zoals vroeger, probeerde te verleiden. Door mij te laten denken, dat wat wij hadden speciaal was en dat het liefde was. Maar dat was het niet, ik trapte er niet in. Ik had gezien en gevoeld wat liefde was, dat was zich afspeelde tussen Emmett en Rosalie, Carlisle en Esmé en zelfs Edward en Bella, dat was pas echt liefde.

Plotseling sloeg ik met mijn vuist op eettafel waar ik aan zat, zoals ik de laatste uren wel vaker had gedaan als ik te diep in mijn gedachten verzonken was en ergens boos over werd. Ik had mijn gave en mijn eigen emoties momenteel niet onder controle. Ik kon me mijn verleden ook kristalhelder voor me zien. Hoe ik al die mensen had leeggedronken, hoe ik al die vampiers had vermoord wanneer Maria dat wilde. Hoe ik constant hun pijn had gevoelt en hoe schuldig ik mij voelde. Weer sloeg ik met mijn vuist op tafel en ditmaal was ik ook opgestaan en viel de stoel op de grond. "Jazz kappen nou." mopperde Emmett. Maar ik kon niet ophouden, wist ik maar hoe. Iemand zette de stoel overeind en legde een hand op mijn schouder. "Misschien geeft de tv je wel wat afleiding." zei Esmé rustig. Ik knikte naar haar en liep naar de woonkamer, ik ging op de bank zitten en keek naar de football game die Emmett had opstaan. 

Zo bleef ik een tijdje zitten tot Emmett naast me kwam zitten. "Dus, broertje. We moeten het nog even hebben over het feit dat je gister een liefdesverklaring hebt gegeven aan Alice." begon hij. "Emmett, hou op." zei ik alleen en bleef naar de tv staren. Die werd plotseling uitgezet. "Is jou wel is uitgelegd wat liefde is en over bloemetjes en bijtjes." ging hij verder. Ik keek even woedend naar hem, hij had een vette grijns op zijn gezicht. Als hij niet gauw zou ophouden, zou ik die grijns er af slaan. "Ben jij nog maagd?" vroeg hij vervolgens. Ik staarde chagrijnig naar de tv, terwijl ik geen antwoord gaf. "Dat moet haast wel, ik kan mij niet voorstellen dat je tijd had om van bil te gaan terwijl je in dat leger zat." zei hij. "Wacht, misschien staat het wel in je dagboeken." zei hij en sprong al van de bank.

Nu had ik er genoeg van, het kon me niet meer schelen wat er zou gebeuren met het meubilair van Esmé of het gezicht van Emmett. Ik sprong snel voor hem en haalde keihard uit met mijn vuist in zijn gezicht. Emmett leek even in de war maar vocht al snel weer terug, helaas voor hem had ik ervaring. Ik ontweek al zijn klappen en deelde ze dubbel zo hard uit, uiteindelijk wist hij mij toch vast te grijpen en smeet me tegen de muur waardoor het huis even trilde. Alice en Esmé stonden te roepen en schreeuwen dat we moesten ophouden. Uiteindelijk greep ik Emmett stevig vast bij zijn keel. "Wat is hier aan de hand!" Riep Carlisle die zojuist binnen kwam lopen. "Kunnen we niet eens even rustig jagen." zei hij en liep naar ons toe. "Jongen, laat hem los en ga naar je kamer." zei hij vervolgens rustig en legde een hand op mijn schouder. Ik keek opzij, recht in de goudkleurige ogen van Carlisle die mij gelijk leken te kalmeren. Hij straalde ook een en al kalmte af, dus langzaam liet ik Emmett los. "Ga naar boven, koel daar even af. Als je zover bent kan je naar mij of Edward toe komen om te praten." zei hij rustig en liet me los. "En jij, Emmett Cullen. Ik heb je al vaker gewaarschuwd dat je Jasper niet zo moet plagen, dit voorval heeft al vaker plaats gevonden en ik ben het meer dan zat." zei hij. "Zitten op die bank, wij gaan is een hartige woordje met elkaar spreken." zei Carlisle geïrriteerd. Intussen liep ik naar boven, naar mijn slaapkamer

Kunnen jullie alsjeblieft een reactie achterlaten als je dit hebt gelezen? Ik wil namelijk super graag weten wat jullie er van vinden en welke ideeën jullie nog voor dit verhaal hebben :D Dankjeeee!!