Her Name is Alice, why do i care?

Hoofdstuk 18

Alice, lieve kleine Alice had zoveel pijn. Het was allemaal de schuld van Kate, ze zag altijd alles als een spelletje terwijl ze iemand ernstig kon verwonden. Een zachte vrouwenhand raakte mijn schouder "Jasper het spijt me echt, als ik dat geweten had....." Begon Kate. Een woeste harde grom kwam uit mijn keel, mijn ogen waren helemaal zwart geworden. Woest draaide ik me naar haar om, klaar om aan te vallen. "Jasper, rustig." zei Edward kalm. Ik haalde gejaagd adem en balde mijn handen tot vuisten, Kate ging hier zwaar voor boeten. Maar als ik haar zou aanvallen, zou ik binnen een seconde op de grond liggen door haar Electrische gave.

Daarom deed ik net alsof ik Kate aanviel maar vloog ik Tanya aan, zij was hier mee begonnen. Ze vocht goed terug, maar ze was niet zo goed als mij. Snel had ik haar al op haar rug gewerkt "Alles hier van is jou schuld!" zei ik grommend. Ik greep haar bij haar keel en sleurde haar over de grond, Tilde haar aan haar keel hoog tegen een boom en siste woest. Edward en Emmett stonden gelijk bij me, Emmett legde zijn hand op mijn arm en Edward zijn handen op mijn schouders.  "Loslaten Jasper, zo ben je niet." zei Emmett. Hij kneep even in mijn arm, ik keek even naar hem. "Jasper je doet haar pijn." zei Edward dringender toen er scheurtjes in Tanya haar keel ontstonden. "Maar Alice." siste ik.

"Alice is sterk, het komt goed met haar. Ze snappen het nu wel." zei Edward rustig. "Alice heeft je nodig, je moet haar steunen dat weet je toch. Ze zal jou steun willen, niet die van ons en je weet dat ik gelijk heb. " ging hij verder. Ik liet Tanya los waardoor ze met een klap op de grond viel. Eleazer en Carmen stonden met open mond naar het tafereel te kijken. "Alice." zei ik zacht. "We moeten eerst jagen, je ogen blijven donker en je moet die woede kwijt." zei Emmett die me op mijn schouder klopte en grijnsde van oor tot oor. "Wedstrijdje?" vroeg hij. Tuurlijk, ik was altijd in voor een wedstrijdje. Gelijk was ik al verdwenen het bos in, achter hoorde ik Emmett nog roepen dat het oneerlijk was en stormde hij me achterna. Edward bleef achter om de Denali-Clan een heleboel uit te leggen. 

Ik rende met Emmett de bossen door, het was heerlijk die snelheid, en die kracht. We joegen en hielden een wedstrijdje we de grootste beer kon vangen, helaas voor mij had Emmett dit keer gewonnen. Of misschien had ik hem gewoon laten winnen zodat we eerder terug naar huis konden! Misschien had Alice me wel nodig, ik moest haar steunen!