Her Name is Alice, why do i care?

Hoofdstuk 30: Uithoudingsvermogen en de kus

Ik zette zachtjes muziek op en ging op het bed zitten dat in mijn kamer stond. Het was misschien raar om een bed in je kamer te hebben als vampier, maar af en toe was het best fijn om er op te liggen en nergens aan te denken. Ik keek naar alle dagboeken die op het bed verspreid lag en begon ze rustig op te ruimen. Ik keek op door zacht geklop op mijn deur en rolde mijn ogen. "Ga weg, ik hoef niet te praten." zei ik omdat ik dacht dat het Edward was. Weer werd er zacht op de deur geklopt. "Rot op!" riep ik nu. Toch ging de deur open en liep Alice mijn kamer in. Ik keek haar even aan. "Was ik niet duidelijk?" vroeg ik. Je kon in mijn stem horen dat ik verbaasd was dat zij het was. "Ja hoor, maar ik luister gewoon niet." zei ze eigenwijs. Ik rolde met mijn ogen en ruimde de dagboeken op tot mijn bed leeg was. "Heb je niks beters te doen?" vroeg ik toen ze nog steeds niet weg was. Het klonk misschien rot, maar ik had gewoon geen zin in gezelschap op dit moment. "Nee, ik wil met je praten." zei ze. "En ik wil niet praten." antwoorde ik. 

Een vlaag van frustratie en onzekerheid straalde van haar af, waardoor ik even nieuwsgierig naar haar keek. "Ga nou weg Alice, ik heb geen zin in je gezeur." zei ik daarna. Ze keek me een tikkeltje boos aan. "Nou, gister zei je toch heel wat anders!" zei ze gefrustreerd. "Maar......ik......jij." mompelde ik verbaasd. Een smoes daar voor verzinnen kon ik niet, ik had niks zinnigs terug te zeggen dus ik hield mijn mond maar. "Ja! eindelijk stil. Luister even heel goed naar mijn Jasper Hale Cullen. Ik hou van je! Ik hield niet van Bryan zoals ik van jou hou,  maar hij vulde de leegte op die jij had achtergelaten een jaar geleden." riep ze plotseling. "Daarom maakte ik het met hem uit, ik was niet gelukkig." riep ze vervolgens. Ik keek haar vol verbazing aan en volgde nauwlettend de bewegingen die ze richting mij maakte. Uiteindelijk stond ze vlak voor me en haar warme adem blies zacht in mijn gezicht. Haar emoties overspoelde mij, liefde, onzekerheid, frustratie en verlangen. 

Plots drukte ze haar lippen tegen de mijne, voor even zoende ik mee en daarna duwde ik haar gauw weg. Ze keek eerst boos, daarna geschokt omdat mijn ogen waarschijnlijk zwart waren geworden. "Sorry, ik dacht er niet bij na." fluisterde ze zacht. Het feit dat ze zojuist mijn uithoudingsvermogen op de proef had gesteld, leek in eerste instantie een gevaarlijke situatie. Maar omdat Alice een Giver  was, betekende het ook dat haar bloed anders rook dan dat van een mens. Ze rook lekker, maar niet zo overweldigend als Bella in de buurt was. Maar het gevoel wat Alice me gaf zodra ze me zoende was iets heel anders en het feit dat ik mijn gave niet kon afsluiten. Alles wat ze voelde, gaf ze zonder het zelf te weten door aan mij waardoor al mijn emoties ontzettend versterkt werden en ik alleen maar meer verlangde naar haar. 

"Blijf heel stil staan en alsjeblief, probeer je een beetje in te houden." zei ik en liep dichter naar haar toe. Ik wist hoe moeilijk het voor Alice kon zijn om stil te blijven staan, maar toch deed ze het voor mij. Uiteindelijk stond ik voor haar en legde mijn vinger onder haar kin. "Geen domme dingen doen." fluisterde ik en zoende haar zacht. Ze zoende gelijk mee en legde haar hand in mijn nek, ik kneep mijn ogen dicht en probeerde haar gevoelens zo soepel mogelijk door te spelen naar ieder ander in het huis. Ik hield haar voorzichtig bij haar heupen vast om haar geen pijn te doen, toen ze dichter tegen me aan kwam staan. Uiteindelijk werd het me te veel toen ze haar hand langzaam onder mijn shirt plaatste. Mijn ogen vlogen open, ik gromde zacht en ik duwde me met alle kracht van haar weg. Ze viel door mijn duw op mijn bed en ik knalde bijna tegen mijn kamerdeur, maar iemand trok die open. Ik botste hard tegen diegene aan en viel op de grond, daarna keek ik in de ogen van Edward die naast mij op de grond lag. 

Hij lachte zachtjes en stond op, daarna hielp hij mij overeind. "Vrouwen zijn echt een gevaar, ze luisteren nooit." zei Edward zacht lachend. Carlisle stond blijkbaar ook in de gang. "Ik zei nog zo, doe geen domme dingen." mompelde ik. "Toen ik Bella voor het eerst wilde kussen, zei ik tegen haar dat ze heel stil moest blijven staan. Toen kwamen we er achter dat zij een stuk minder uithoudingsvermogen had dan ik, Alice is en blijft een mens ondanks dat ze een Giver is dus het is logisch dat ze zo reageert." zei hij grijnzend. Ik schudde grinnikend mijn hoofd en keek naar Alice die langzaam mijn kamer uit kwam lopen. "Sorry! Sorry! Het ging vanzelf." zei ze blozend. Ik lachte en trok haar in een knuffel. "Mij is zojuist verteld dat het een hele normale menselijke reactie is, het is maar goed dat 1 van ons weet wat ie aan het doen is." zei ik lachend. 

Ik voelde me meteen een stuk vrolijker, rustiger en opgeluchter met Alice in mijn buurt. "Ik denk dat de band tussen jou en Alice, niet alleen een effect heeft op haar maar ook op jou." zei Carlisle rustig en glimlachte. "Probeer wat minder vaak te vechten met Emmett en wat meer te praten met 1 van ons. We hebben allemaal moeilijke tijden gehad en we begrijpen dat je in de war bent, maar het afreageren is niet nodig." zei hij. Ik knikte naar hem en keek even naar Alice die tevreden tegen mij aanleunde. "Hoewel ik het niet echt had zien aankomen al die jaren, ik ben blij dat jullie elkaar gevonden hebben. Ik was die wolvenlucht ook wel een beetje zat in huis." fluisterde hij zo zacht tegen mij dat Alice het niet kon horen en knipoogde even.