Her Name is Alice, why do i care?

Hoofdstuk 2

Ik was al vroeg op de kinderopvang om alles een beetje op te ruimen en klaar te zetten voor de kinderen die straks weer zouden komen. Collega's waren er nog niet, die komen rond een uur of 9 een keer aan zetten als de meeste kinderen er al zijn.

Het geluid van de deur deed me opkijken, er kwam een klein meisje van 5 jaar binnen stappen. ze keek angstig en afwachten, Alice was al afgezet door haar vader. rustig liep ik naar haar toe en tilde haar op. "wat ben je weer vroeg vandaag." zei ik zachtjes en zette haar op de stoel neer. Net als vorige week was ze altijd de eerste die binnen kwam en een half uur te vroeg. ik gaf haar een beker drinken en ging verder met mijn werk.

Na even hoorde ik zachte voetstappen en een warm handje op mijn arm, ik keek naar Alice die bij mij stond. "Alice" fluisterde haar zachte stem. ik glimlachte voorzichtig. "ik ken je naam kleine meid." zie ik zacht. ze trok zachtjes aan mijn hand, ze wilde dat ik mee liep. Dus besloot ik mee te lopen naar de tafel.

Er lagen overal verfrommelde tekeningen verspreid over de tafel, tekeningen waar ik Alice in herkende. Ze had ze zelf getekend, haar vader stond er ook meerdere malen op. Ze kon zo mooi tekenen en perfect uitbeelden voor een 5 jarige. ze tikte een keer op een tekening en toen wreef ze over haar arm.

"au." zei ze heel zachtjes. dit was nieuw. ze had wel eerder kinderen au horen roepen hier. en ze begreep vast ook wat het betekende. ik pakte haar arm voorzichtig vast en schoof de mouw van haar shirt omhoog. er kwam een grote blauwe plek te voorschijn die bijna haar hele onderarm bedekte.

snel schoof ik het shirt weer omlaag en ruimde ik alle tekeningen op en stopte die in mijn tas. "morgen." fluisterde ik. ze leek me te begrijpen en ging verder met andere dingen tekenen. Ouders kwamen binnen om hun kinderen langs te brengen, naar mate het later werd. hoe meer kinderen gebracht werden. uiteindelijk kwamen 2 collega's ook binnen gelopen, kletsend over van alles en nog wat.

ik rolde mijn ogen en hield orde in ruimte, die kinderen waren altijd zo druk als ze binnen kwamen. de leeftijden waren tussen de 5 en de 10 jaar. Alice was de jongste met haar 5 jaar. ik hielp de kinderen met wat ze wilden, tot mijn collega's besloten dat het tijd werd te helpen.

zo kon ik me weer een deel richten op Alice, zodat ze niet weer de hele dag alleen hoefde te zijn. ik keek een beetje mee naar wat ze tekende, maar nooit waren het regenbogen en leuke dingen. vaak tekende ze zo somber en voelde ik de emotie uit haar stralen.

intussen hield ik Carlislie en Edward een beetje op de hoogte, nu ook appte ik over de tekeningen die ik ze vanmiddag zou laten zien en over de blauwe plek die ze me had laten zien. morgen moest ik wat meer zien te weten te komen.