Her Name is Alice, why do i care?

Hoofdstuk 39: Haar verandering en de pijn

Toen ik naar Alice keek, zag ik hoe smekend ze mij aan keek en haar arm langzaam naar mij toe probeerde te bewegen. "Weet je het zeker?" vroeg ik zacht en pakte haar arm voorzichtig vast. "Ja, doe het." fluisterde ze zacht. Ze klonk zo zeker, ze zou voor altijd aan mijn zijde staan. Maar zou ik het kunnen? Wat zou er gebeuren als ik haar bloed zou proeven door de beet. "Jasper je moet het nu doen! Ze houdt het niet langer vol!" riep Carlisle. Vanaf dat moment deed ik alles op de automatisch piloot, zonder er ook maar over na te denken. Ik pakte haar arm beter vast en schoof haar mouw een stukje omhoog zodat haar pols bloot was. Zonder ook nog naar een keer naar Alice te kijken zette ik mijn tanden in haar pols. Ik voelde gelijk hoe mijn gif los liet en zich vermengde met haar bloed, de zoette substantie die nu op mijn tong rustte maakte mij bijna gek. 

Snel haalde liet ik haar pols los om vervolgens nog in haar andere pols te bijten, tot slotte beet ik in haar nek en daar liet ik het bij. Het gif moest zijn werk nu doen en zou haar moeten genezen, vlug veegde ik het bloed van mijn mond af en keek bezorgt naar Alice. Iedereen zat te wachten tot er iets zou gebeuren, tot ze zou gaan schreeuwen van de pijn. Ik zag hoe ze worstelde en het geschreeuw probeerde tegen te houden tot ze het niet meer vol hield en keihard begon te gillen en te schreeuwen. Van schrik was ik opgestaan en achteruit gelopen, haar emoties gingen alle kanten uit en ik kon alles voelen met mijn gave. De pijn, de wanhoop, de angst. Voor het eerst sinds jaren was ik vergeten om mijn gave af te sluiten voor iedereen, ik voelde elke emotie van iedereen op het grasveld. De zorgen, de angst, de haat, de pijn. Het bleef maar doorgaan en voelde als mokerslagen in mijn hoofd.

Ik zakte op mijn knieën op het gras en greep met mijn handen naar mijn hoofd, het wilde niet ophouden. "Jasper, blokkeer je gave!" riep Edward voor me en schudde aan mijn schouders. "Richt je op mij, concentreer je!" riep hij. "Laat het ophouden!" schreeuwde ik. "Hij kan het niet, hij kan zich niet concentreren. Hij heeft zichzelf helemaal opengesteld voor Alice, maar alle emoties maken hem kapot." zei Edward tegen iemand die blijkbaar ook in de buurt stond. Ik voelde hoe iemand mijn hand vast pakte. "Wonderbaarlijk hoe Alice hem zo kwetsbaar maakt." hoorde ik Aro's stem. "Ze zijn mates, geen twijfel over mogelijk." zei hij rustig. Daarna liet hij mijn hand los. "Wij kunnen helpen, Alec kan zijn gave gebruiken tot dat de transformatie door is. Of in elk geval tot ze stil is en geen pijn meer heeft." zei Aro rustig. Ik schreeuwde toen het voelde alsof er nog meer emoties op mij af kwamen, alsof er nog meer personen op het grasveld stonden. 

"Tanya, niet het goede moment." zei Edward met een zachte grom. "Prima! Doe het!" zei hij toen. Voor ik het wist waren al mijn zintuigen uitgeschakeld door de zwarte rook die om mij heen hing. Het was rustig in mijn hoofd, ik hoorde niks meer, zag niks meer en voelde niks meer. ik omarmde de rustig zonder tegen te stribbelen.