Her Name is Alice, why do i care?

Hoofdstuk 20

Hier eindelijk het volgende hoofdstuk. ik heb weinig tijd en veel problemen met ideeën op doen,  hopelijk vinden jullie het wat!

Dagboek,

Vandaag is de dag waar ik al 12 jaar tegen op zie, Alice zal vandaag 16 jaar worden.  Ik weet niet wat ik moet verwachten van deze dag, wat ik moet verwachten van wat Alice gaat doen. Ze is 16, dat betekend dat ze met mij zal moeten hechten om in leven te blijven als ze iemand geneest. Maar eerlijk gezegd ben ik bang voor dit proces, ik ben een vampier. Officiëel ben ik versteend en dood,  ze zou mij toch niet kunnen hechten? of wel?

Ik heb me vanaf gisteravond toen Alice naar bed ging opgesloten op mijn kamer, de deur op slot zodat niemand naar binnen kan. Esme staat geregeld aan de deur, verteld me dat het wel goed komt en of ik alsjeblieft beneden wil komen. Maar dat doe ik toch niet,  ik moet me op mijn eigen manier voorbereiden hier op. Het probleem is dat Edward een nieuw meisje heeft ontmoet, Bella, waardoor hij bijna nooit meer thuis is. Ik ben de laatste dagen al behoorlijk boos op iedereen geworden die zich bemoeide met mij, natuurlijk heb ik weer is gevochten met Emmett zoals de laatste tijd wel vaker voorkomt. 

Nu weet ik echt niet wat ik moet doen, ik heb Alice net wakker horen worden. Esme en Rosalie hebben haar wakker gemaakt door te zingen en haar alvast een klein cadeautje te geven. Ik voel de kamer overspoelen door teleurstelling omdat ze gehoopt had dat ik er bij zou zijn, zoals ik elke verjaardag nog had gedaan. Ik zat dan op haar bed te wachten tot ze wakker zou worden, elk jaar op haar verjaardag. Maar dit jaar niet, dit jaar is alles anders. Vandaag is alles anders en ik kan niet omgaan met deze situatie, ik kan mezelf hier niet uit redden.

Dagboek.

Ik klap met dagboek dicht en berg het weer op in mijn la en draai die op slot,  het sleuteltje leg ik op een veilige plek. Het geluid van een openschuivend raam laat mij opschrikken van mijn gedachten en ik kijk op, Edward. "Broertje, het word toch echt tijd om uit je kamer te komen. Esme is wanhopig en Alice is heel verdrietig dat je er niet bent." zei Edward. Hij probeert op mijn schuldgevoel in te praten en het werkt zoals altijd. "Kunnen we alsjeblieft eerst even samen jagen?" vroeg ik wat onzeker. "natuurlijk, kom mee." zei Edward glimlachend. Ik draaide eerst mijn kamer van het slot en sprong daarna met Edward het raam uit, samen verdwenen we in de bossen.

Na een korte jacht waren we terug op het grasveld voor huis en ik veeg het laatste druppeltje bloed nog net van mijn kin af als Alice al vrolijk gillend naar buiten komt gerend in haar pyjama. Ik lach en word gelijk vrolijk en gelukkig als ik haar zo zie. "Jazz!!" riep ze blij. Ze was de gene die mij die bijnaam had gegeven een paar jaar geleden. Lachend vang ik haar op als ze op mij afspring en knuffel haar. "Alice, het spijt me zo dat ik er niet was." fluisterde ik in haar haren. "Ik snap het wel, je was jagen. Dat heb je nodig. Je bent er nu, dat is het belangrijkste." zei ze lief.

Ik glimlachte en zette haar terug op haar voeten op de grond en glimlachte, daarna pakte ik een doosje uit mijn broekzak. "Allerliefste Alice,  gefeliciteerd met je verjaardag! Als een echte Cullen hoor je ook een echt Cullen-Crest te hebben." zei ik en opende het doosje.  Er lag een medailion met ons familie wapen in het doosje,  daar aan zaten twee fluwelen linten die als ketting dienen. Ze sloeg haar hand voor haar mond en keek verwonderend er naar. Rustig pakte ik het uit het doosje en deed het om haar nek. Ik gaf haar een kus op haar voorhoofd en keek haar eindelijk een keer goed in de ogen,  op dat moment deed ze precies het zelfde en keek ze diep terug in mijn ogen, iets leek in haar blik te veranderen en ik wist dat het zover was,  ze zou hechten.