Her Name is Alice, why do i care?

Hoofdstuk 17

Samen met Alice speelde ik buiten met de bal, ze wilde graag voetballen of overgooien. Natuurlijk moesten we ons dan heel erg inhouden ons als gewone mensen te gedragen, om Alice niet bang te maken. Niet dat ze snel bang te maken is, maar we willen niet dat ze er nu al achter komt dat we vampiers zijn. Helaas voor ons heeft Alice de kleinste dingen al door, ze had laatst perongeluk gezien hoe emmett een zware kei in allemaal kleine stukjes brak met 1 slag van zijn vuist. Gelukkig konden we haar daarna snel afleiden met andere dingen.

ik schopte de bal naar haar toe die langs haar heen stuiterde een stukje het bos in. Ze rende er achter aan en lachte, glimlachend keek ik toe en hield haar in de gaten met mijn gehoor. Ik kon precies horen waar ze naar toe rende en wat ze allemaal deed. Intussen hoorde ik ook andere bewegingen en geluiden in het bos "Alice! Kun je de bal vinden!?!?"Riep ik en liep naar de rand van het bos. "Alice!!" riep ik nu wat ongeduldiger en bezorgder. Ze kwam rustig teruglopen met de bal in haar handen en keek me rustig aan. "Jasper, niks aan de hand." zei ze en liep weer verder het grasveld op. Intussen hoorde ik de bewegingen duidelijk veranderen in voetstappen, deze kwamen dichterbij. ~Edward, visite~ Dacht ik. Ik wist wel zeker dat hij dit zou horen, snel liep ik terug naar Alice. Edward en Emmett kwamen naar buiten, Edward knikte naar mij. Esme en Carlisle waren jagen, Rosalie moest weer zo nodig gaan winkelen in de stad dus was er ook niet.

Ik keek op toen er schaduwen het bos uit kwamen, snel drukte ik Alice zachtjes achter mij. Ze liet de bal vallen en pakte mijn hand vast en bleef bangig achter mij staan. Een zachte sis kwam uit mijn keel, bedoelt voor de personen die nog in het bos stonden. "Jongens! Is dit nu echt de manier om jullie gasten te verwelkomen?" vroeg een vrolijke vrouwenstem. Kate stapte de bossen uit, gevolgd door Irina Tanya Carmen en Eleazar. Ik zuchtte en ontspande me net als Edward en Emmett. "Sorry, we waren in de buurt en wilden jullie verrassen, duidelijk gelukt." zei ze grijnzend. Ik rolde mijn ogen "Carlisle en Esme zijn niet thuis, ze zijn in jagen." zei ik. Alice trok zachtjes aan mijn hand "Jasper" fluisterde ze zachtjes. ze was bang, de Denali had ze nog nooit ontmoet en ik wist ook niet of Carlisle wel verteld had dat Alice bij ons woonde. "Rustig maar." fluisterde ik zachtjes en kneep zachtjes en bemoedigend in haar hand. Kate en Tanya keken nieuwsgierig naar mij en probeerden te kijken naar wie er achter mij stond. "Tegen wie praat je Jasper?" vroeg Kate en kwam dichterbij. Ik keek achter me en ontdekte dat Alice er niet meer was, maar ik voelde wel dat haar handen mijn hand vast hadden. O ja, dit hadden we ontdekt toen ze 8 jaar was. Emmett had haar zo hard laten schrikken dat ze wegrende en ze ineens uit het zicht verdwenen was, ze had zichzelf onzichtbaar gemaakt. Naar heel veel zoeken en moeite konden we haar weer zichtbaar krijgen, de laatste 4 jaar heeft ze daar zo op geoefend dat ze nu ontzichtbaar kan worden wanneer ze wil, voor mensen ogen zie je haar dan helemaal niet. Als vampiers zie je haar alleen als ze beweegt, als een soort storing in de lucht. 

"Ben je nou echt tegen je zelf aan het praten Jasper?" vroeg Tanya lachend. Rustig schudde ik mijn hoofd. "Misschien moet je hem maar even goed wakkerschudden Kate." zei ze grijnzend. Kate knikte gelijk en stak haar hand al naar mij uit, klaar om mij een schok te geven met haar electrische krachten. "Nee! Kate wacht......" riep ik. "Kate!" schreeuwde Emmett en stormde op haar af om haar te stoppen. Helaas zag ze dat als een spelletje en raakte met haar hand mijn arm. de schokken electrische tijd geleiden door me heen zo recht naar Alice omdat ze me vast had. Alice gilde ondragelijk en liet me los, ze was zichtbaar geworden en lag gillend op de grond door dat ze zo geschrokken was en zoveel pijn had gekregen van de schokken. "Alice!" riep ik en zakte gelijk op mijn knieën bij haar neer. Zodra ik haar aanraakte kreeg ik een schok, ze stond helemaal onder stroom. Ik beet op mijn lip en keek naar Alice. "Niet bang zijn, ik haal de pijn weg." zei ik zacht en pakte haar handen. De stroom geleide uit Alice haar smalle lichaam terug door mij terug de grond in. Ze wilde niet stoppen met huilen of gillen, Kate had een hoge voltage stroom gebruikt omdat vampiers het anders bijna niet voelen. 

"Carlisle!" schreeuwde ik wanhopig. Edward legde zijn hand op mijn schouder. Ik hield Alice vast en probeerde haar te troosten, ik wist niet wat ik moest doen. "Carlisle!!!" brulde Emmett keihard. De ramen en zelfs de grond trilden er van. Binnen een paar seconde stond hij met Esme op het grasveld. "Wat is hier aan de hand!" riep hij over Alice haar gegil. Emmett legde hem alles in rap tempo uit wat er gebeurd was, hij knikte en liep naar Alice. "Jasper laat haar even los, ik zal haar verzorgen." zei hij.  Met moeite liet ik Alice los en Edward trok me overeind. Carlisle tilde haar op en rende snel met Alice naar boven op de voet gevolgd door Esme. Wanhopige keek ik ze na, het deed me zoveel pijn om Alice zo te zien. "Het komt goed broertje, Alice is sterk en Carlisle en Esme zorgen voor haar." zei Edward die zijn hand op mijn schouder legde. Emmett deed het zelfde en knikte instemmend. "dankjewel." zei ik zacht en sloeg mijn ogen neer naar de grond. Ik hoopte dat de pijn van Alice snel voor bij was, dat was het enige waar ik niet nog aan kon denken. "Alice.." fluisterde ik zacht.

WIEEEIEEIIEIEIE!!!! precies 1000 woorden,  ik ben wel een beetje trots op me zelf !!