Her Name is Alice, why do i care?

Hoofdstuk 9

De daarop volgende weken boekte Alice vooruitgang, ze had al veel woorden geleerd en kon zich al beter verstaanbaar maken dan in het begin. Ik had mijn handen van haar afgetrokken de komende 11 jaar wilde ik zo min mogelijk met haar bezig zijn, ik zou haar broer zijn. niks meer en niks minder.

Dagboek,

Het is al een aantal jaren geleden dat ik in dit dagboek schreeuw. laten we gerust zeggen een eeuw. Toch moet ik even wat kwijt, dit leek me de beste manier.  Hoe zal het zijn over 11 jaar? op Alice haar 16e verjaardag. Carlisle heeft mij verteld dat ze aan mij zal "hechten".....

"Hechten", dit woord klinkt zo vast en pijnlijk tegelijk. Zal het pijn doen, of juist niet. Ik moet eerlijk bekennen dat ik doodsbang ben voor wat er komen gaat, ik heb geen idee hoe ik hier mee om moet gaan. Niemand kan mij hier bij helpen.

Carlisle wil alleen maar testjes doen met Alice, Esme en Rosalie bekommeren zich alleen maar om alice. Emmett lacht mij vierkant uit als hij grappen maakt er over en ik kwaad word. De enige die mij helpt is Edward, hij weet altijd precies hoe hij mij rustig moet krijgen.

Dag Dagboek,

Ineens is het schrift waar ik net in had geschreven verdwenen van mijn bureau, woedend keek ik naar Emmett die er grijnzend mee stond te zwaaien. "Jasper jasper, je oude gewoonte toch maar weer opgepakt?" vroeg hij. Een woeden grom schoot uit mijn keel. "Jij geeft mij dat nu terug" schreeuwde ik woedend. Hij wilde weglopen, dus stormde ik op hem af. Samen vielen we over de reling van de trap en kwamen we met een klap terecht op de grond in de woonkamer, door mijn technieken had ik emmett op de grond weten te werken.

Ik sloeg hem een paar keer keihard met mijn vuist in zijn gezicht, ik hoorde Esme en Rosalie gillen om Edward en Carlisle. "Jasper. Hou op." zei Carlisle.  Hij probeerde streng tot mij door te dringen maar ik luisterde niet. "Jasper. Jasper!! Hou hier mee op nu!" zei Edward. hij pakte mij bij mijn kraag en trok mij van Emmett af,  hij greep het dagboek uit emmett zijn handen en trok mij aan mijn kraag mee naar boven. "Ben je gek geworden, je kent emmett en zijn grappen." zei edward.

hij liep met mij zijn kamer in en duwde mij op een stoel, waarna hij het dagboek met een klap op zijn bureau legde en ook op een stoel ging zitten. "Jeetje man,  wat ben jij agressief geworden de laatste weken." zuchtte Edward diep. "Luister, als je iets dwars zit,  praat dan met mij. Je weet dat ik je probeer te helpen hoe ik kan. Maar als je niks zegt, alles opkropt en het er allemaal uitslaat op Emmett kan ik je toch ook niet helpen." zei hij en legde zijn hand op mijn schouder. Langzaam keek ik hem aan, ik zuchtte.  "Edward ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan, Al dat gedoe met Alice.  Dat dagboek is het enige waar ik alles op uit kan storten zonder dat iemand meeluisterd, daar staan de meeste gevoelige en kwetsbare dingen in. wie daar aan komt kan klappen verwachten.  het is privé, niemand hoeft dit te lezen. Het is van mij!" zei ik boos. Edward knikte "rustig rustig. Emmett weet dat nu, iedereen weet het." zei hij

Eindelijk weer een hoofdstukje.

wat vinden jullie? tips?