Her Name is Alice, why do i care?

Hoofdstuk 21

Sorry sorry sorry, dit is echt al weer veel te lang geleden! Het probleem met verhalen schrijven bij mij, is het dat ik vaak geen ideeën meer heb, ontzettend vervelend voor zowel mij als jullie lezers. Toch plaats ik nu een stukje, al weet ik niet precies wat jullie er van gaan vinden, reacties lees ik graag. als er ideeën zijn dan zijn deze altijd welkom en ik kan ze ook heel goed gebruiken!!

________________________________________________________________________________

Daar stond ik dan, het voelde alsof ik vastgenageld stond aan de grond. Alice staarde in mijn ogen en had intussen mijn hand vast gepakt. Haar ogen kleurden zilver en werden steeds feller. Om ons heen hoorde ik gepraat, maar het klonk meer als gefluister. Lang kon ik mij er echter niet op concentreren omdat al mijn aandacht al weer op Alice gevestigd was. Het gevoel dat zich door mijn lichaam verspreidde was heel apart, bijna niet te beschrijven. Ondanks mijn gave had ik dit nog nooit gevoeld. 

Het voelde alsof alles om me heen verdween in het niets, alleen zij was er nog maar. Alleen Alice. Het enige waar ik nu aan kon denken was haar, al moest ik eerlijk bekennen dat mijn gedachten wat aan het dwalen waren. Maar ook die dwalende gedachten gingen alleen maar over Alice. Ze was mijn wereld, ze was mijn leven, ze was mijn zuurstof die ik niet eens nodig had. Het voelde alsof de zwaartekracht onder mijn voeten verdween maar zij juist de gene was die mij op de plek hield. Ik zou alles voor haar willen doen, willen zijn. Als ze verdrietig was een schouder om op uit te huilen. Was ze blij zou ik oneindig naar haar verhalen kunnen luisteren......

Ik schrok op omdat haar zachte stem mijn naam ineens zei "Jasper." hoorde ik zacht. Ik hoorde haar wel maar mijn gedachten konden even niet meer focussen en mijn blik bleef gevestigd op de hare. Pas toen ze een keer knipperde wist ik mijn blik los te scheuren en voor even de andere kant uit te kijken waar ik Carlisle intrigerend zag staan kijken. Zijn lippen bewogen maar zijn stem hoorde ik nog niet. Het was het vreemdste wat mij werkelijk ooit was overkomen.

Alice gaf me een zacht duwtje waardoor ik haar weer aan keek. Haar ogen straalden van blijdschap en van haar lach warmde ik helemaal op van binnen, voor zover dat kon als vampier zijnde natuurlijk. Toch wilde mijn lichaam nog niet helemaal meer meewerken, weer stond ik als een of andere kneus naar haar de staren. Het enige wat ze deed was vrolijk en lief naar mij lachen, maar haar ogen leken wat anders te willen vertellen.

"Dankjewel." Fluisterde ze vervolgens zacht. Ik trok een wenkbrauw op, Yes! al 1 ding van mijn hele lichaam dat al mee werkte. "Heb je het dan niet door, kan je het niet zien? Zie je niet dat er iets veranderd is aan mij?"Vroeg ze vrolijk. Weer trok ik mijn blik los van haar ogen en wilde een stap naar achteren doen om haar te bekijken, maar ze hield mijn hand nog steeds vast. "Kijk is wat beter, je staat al een uur naar haar te staren en je ziet het nog niet?" Hoorde ik ineens vaag Edward tegen me zeggen.

Stond ik werkelijk al zo lang naar haar te staren, misschien moest ik dan nu is gewoon naar haar kijken in plaats van staren. Ja Jasper, goed plan. dacht ik bij mezelf. Weer  keek ik naar Alice, maar dit keer keek ik ook gewoon en zocht ik naar de verandering waar ze het over had. Toen merkte ik inderdaad dat haar ogen anders waren. Normaal als ze veranderde dan had ze 1 zilver oog en 1 zwart oog, maar nu waren ze allebei zilver en helderde dan ooit.

Alice lachte vrolijk toen ze zag dat ik het door had. "Ja dat klopt, dankzij het hechten met jou ben ik nu een volledige Giver"zei ze vrolijk. Toch leek ik het allemaal nog niet helemaal te begrijpen of was ik nog niet helemaal terug op de aarde. Alice haar ogen stonden nu bezorgt. "Gaat het allemaal wel?" vroeg ze zacht. Ik knikte langszaam en kneep even zacht in haar hand. "Ik kan het allemaal nog niet helemaal beseffen." fluisterde ik zo zacht dat het nauwelijks te verstaan was. "Het is een beetje veel voor iemand die al 200 jaar dit leven heeft, deze gave heeft." Hoorde ik Edward grinniken. 

Ik fronste even en draaide me naar hem om, eindelijk kon ik weer een beetje beweging in mezelf krijgen. "Je kan er wel zo lacherig overdoen, maar het is echt overdonderend. Ik heb mijn gave al 100 jaar langer dan jou en dit is het eerste wat ik in die 200 jaar van mijn bestaan heb gevoeld." zei ik boos. "Dit is zoiets als wat jij hebt met Bella, je kan haar gedachten niet lezen terwijl je dat van iedereen kan, alleen heb ik er even 100 jaar langer over gedaan dan jou, dus ja ik heb het er even verrekte moeilijk mee." zei ik nog steeds op de zelfde toon. 

"Jasper niet zo boos worden nu, het is mijn verjaardag weet je nog." Zei Alice. Haar stem wist mij altijd weer te kalmeren als ik boos was. Ik zuchtte even, alsof ik alle boosheid uit mijn lichaam kon blazen en draaide me weer naar haar om. Ik grijnsde en knikte. "Dat is waar ik feestbeest." zei ik grinnikend. Ze keek me weer vrolijk aan en knuffelde mij, ik verstijfde even op dat moment. Het voelde zo anders dan voorheen, alsof er nu meer liefde af kwam. gauw ontspande ik me weer en knuffelde haar ook. "Ik weet het Jasper." fluisterde ze zacht omdat ze het gemerkt had.